Walther von Brauchitsch

Z Wikipedii

Walther Heinrich Alfred Hermann von Brauchitsch (ur. 4 października 1881 r. w Berlinie; zm 18 października 1948 r. w Hamburgu – niemiecki feldmarszałek, głównodowodzący wojsk lądowych.

[edytuj] Rodzina

Walther von Brauchitsch był synem pruskiego generała kawalerii Bernharda von Brauchitscha (1833-1910) i Charlotte von Gordon (1844-1906). Pochodził z prastarego śląskiego rodu szlacheckiego pochodzenia serbołużyckiego, znanego już w XIV wieku.

Ożenił się 29 grudnia 1910 r. w Fretzdorf z Elisabeth von Karstedt (ur. 1 marca 1881 w Rossow; zm. 15 czerwca 1952 r. w Brunszwiku), córką Achima von Karstedt, właściciela dóbr Fretzdorf i Elisabeth von Rohr-Wahlen-Jürgaß. Rozwiódł się z nią 8 kwietnia 1938 r. w Berlinie. Z małżeństwa pochodziło troje dzieci.

Po raz drugi ożenił się 23 września 1938 r. w Obersalzbrunn, ob. Szczawnie-Zdroju z Charlotte Rüffer (ur. 8 lipca 1903 r. w Bolkenhain, ob. Bolkowie; zm. 14 czerwca 1992 r. w Brunszwiku), córką sędziego Georga Rüffera i Else Wendorf.

Jego siostra Hedwig von Brauchitsch była przełożoną klasztoru ewangelickich diakonis w Frankensteinie, ob. Ząbkowicach Śląskich. Jego bratankiem był kierowca rajdowy Manfred von Brauchitsch.

[edytuj] Życiorys

Po ukończeniu korpusu kadetów wstąpił jako w marcu 1900 r. jako ochotnik w stopniu podporucznika do Pułku Grenadierów nr 3 w Charlottenburgu (Königin Elisabeth-Garde-Grenadier-Regiment Nr. 3). Rok później przeniósł się do Pułku Artylerii Polowej nr 3 (Garde-Feld-Artillerie-Regiment Nr. 3). Od 10 lutego do 31 maja 1903 r. uczestniczył w kursie w Szkole Artylerii Pieszej. Od 1 do 13 maja 1905 r. był przydzielony do fabryki broni w Spandau. Od 5 lutego 1906 r. do 28 lutego 1909 r. pełnił funkcję adiutanta II Batalionu w Pułku Artylerii nr 3 (3. Garde Feld-Artillerie-Regiment). Wówczas otrzymał awans do stopnia porucznika. W 1909 r. został tymczasowo przeniesiony do sztabu generalnego choć nie ukończył Akademii Wojennej. Od 13 kwietnia 1909 r. do 31 marca 1912 r. służył jako adiutant pułku w Pułku Artylerii nr 3. Pod koniec 1913 r. został przeniesiony do sztabu generalnego i awansowany na kapitana.

Podczas I wojny światowej służył w różnych jednostkach jako oficer sztabowy. W 1918 r. otrzymał awans na stopień majora. Po wojnie pozostał w Reichswehrze. W 1925 r. został podpułkownikiem, a 3 lata później pułkownikiem. W 1929 r. mianowano go szefem departamentu wyszkolenia w ministerstwie spraw wojskowych. 1 października 1931 r. otrzymał awans na generała-majora. 1 marca 1932 r. mianowano go inspektorem artylerii.

W 1933 r. został dowódcą Okręgu Korpusu nr 1 i dowódcą I Dywizji Piechoty. Na początku 1934 r. otrzymał awans na generała-porucznika. 1 października 1935 r. został dowódcą 1. Korpusu. 20 kwietnia 1936 r. mianowano go generałem artylerii. 1 kwietnia 1937 r. powierzono mu dowództwo nowo powstałej Gruppenkomando IV w Lipsku. 4 lutego 1938 r. został naczelnym dowódcą i otrzymał awans na generała-pułkownika.

Podczas II wojny światowej kierował kampaniami w Polsce w 1939 roku, a w 1940 r. Danii, Norwegii i Francji. 19 lipca 1940 r. został awansowany do stopnia feldmarszałka i otrzymał zadanie przeprowadzenia ataku na Rosję. W 1941 r. dowodził działaniami Wehrmachtu na Bałkanach i atakiem na Związek Radziecki. Brauchitsch został obarczony przez Adolfa Hitlera winą za niepowodzenia pod Moskwą i 19 grudnia 1941 r. zdymisjonowany.Do końca wojny nie powrócił do czynnej służby. W tym czasie od roku 1941 r. przebywał wraz ze swoją żoną w Bolkowie, zajął się rodziną i ogrodem. Nie angażował się w życie miasta i nie był rozpoznawany przez mieszkańców.

12 stycznia 1945 r. wraz z oddziałami Reicharbeitsdienst przez Czechy uciekł droga kolejową do Niemiec. Brauchitscha aresztowano po wojnie w jego domu w Szlezwiku-Holsztynie. Był świadkiem w procesie norymberskim. Nie dożył do swojego procesu.

Walter von Brauchitsch był odznaczony krzyżem rycerskim orderu żelaznego krzyża i złotą odznaką honorową NSDAP.