Zbigniew Religa

Z Wikipedii

Zbigniew Religa
Data i miejsce urodzenia	16 grudnia 1938 Miedniewice
Minister zdrowia
Okres urzędowania	od 31 października 2005 do 7 września 2007 ponownie od 10 września 2007 do 16 listopada 2007
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Marek Balicki
Następca	Ewa Kopacz
poseł VI kadencji Sejmu
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość (członek SKL)
Okres urzędowania	od 5 listopada 2007

Zbigniew Eugeniusz Religa (ur. 16 grudnia 1938 w Miedniewicach) – polski kardiochirurg i polityk.

Senator RP III i V kadencji (1993-1997 i 2001-2005). Od 31 października 2005 do 7 września 2007 i od 10 września 2007 do 16 listopada 2007 minister zdrowia w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, a następnie w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. Od 7 września do 10 września 2007 sekretarz stanu w ministerstwie zdrowia i kierownik resortu. Od 2007 poseł VI kadencji, wyznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego na marszałka-seniora Sejmu.

Członek Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu.

Spis treści 1 Kariera zawodowa 2 Kariera polityczna 2.1 Wybory prezydenckie 2005 2.2 Minister zdrowia 3 Problemy zdrowotne 4 Prywatnie 5 Osiągnięcia 5.1 Nagrody i odznaczenia 5.2 Programy naukowo-badawcze 5.3 Publikacje 6 Przypisy 7 Zobacz też 8 Linki zewnętrzne

[edytuj] Kariera zawodowa

Po uzyskaniu w 1956 świadectwa dojrzałości w Szkole im. Bolesława Limanowskiego w Warszawie, rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie. Po ukończeniu studiów w latach 1963-1964 odbył staż podyplomowy, a następnie służbę wojskową (1964-1966). W 1966 rozpoczął pracę w Szpitalu Wolskim w Warszawie, uzyskując w tym czasie specjalizację I i II stopnia z chirurgii. Pracował tam do 1980.

Po zdaniu egzaminów Educational Commission for Foreign Medical Graduates (ECFMG) uzyskał stypendium w Mercy Hospital w stanie Nowy Jork, po czym został oddelegowany na odbycie staży podyplomowych w USA: w 1973 z chirurgii naczyniowej oraz w 1975 z kardiochirurgii w Sinai Hospital w Detroit. W 1973 uzyskał stopień doktora nauk medycznych, a w 1981 doktora habilitowanego. W latach 1980-1984 zajmował stanowisko docenta w Klinice Kardiochirurgii Instytutu Kardiologii w Warszawie.

Od 1984 kierował Katedrą i Kliniką Kardiochirurgii w Zabrzu. 15 sierpnia 1985 przeprowadził pierwszą operację na sercu, a w 1986 pierwszą w Polsce udaną transplantację serca. Dalszymi osiągnięciami były prace nad wykorzystaniem wszczepialnych urządzeń wspomagających pracę serca oraz nad wyprodukowaniem "sztucznego" serca. Zajęła się tym utworzona z jego inicjatywy Pracownia Sztucznego Serca Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu.

W latach 1989-1991 był kierownikiem Kliniki Kardiochirurgii Centralnego Szpitala Klinicznego MSW w Warszawie. W 1990 został profesorem Śląskiej Akademii Medycznej. W 1991 powołał do życia i został prezesem Fundacji Rozwoju Kardiochirurgii, która zajmuje się wdrażaniem do praktyki klinicznej najnowszych metod leczenia chorób serca, a także działalnością naukowo-badawczą i szerokim programem szkoleniowo-stypendialnym dla polskich i zagranicznych kadr medycznych. W 1993 został dyrektorem Instytutu Protez Serca Funduszu Rozwoju Kardiochirurgii.

Od 1998 pełni funkcję krajowego specjalisty ds. kardiochirurgii. W latach 1996-1999 był rektorem Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach. W 1998 objął stanowisko kierownika II Kliniki Kardiochirurgii, a 2001 dyrektora Instytutu Kardiologii w Warszawie. W tym samym roku przeprowadził pierwszy w Polsce zabieg wstrzyknięcia do serca preparatu powodującego powstawanie nowych naczyń krwionośnych.

[edytuj] Kariera polityczna

W latach 80. zaangażował się w działalność Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego, z ramienia którego bez powodzenia startował w 1989 w wyborach do Senatu I kadencji. Od 1993 do 1997 i od 2001 do 2005 pełnił funkcję senatora (z województwa katowickiego, później z okręgu gliwickiego). Politycznie w 1993 zaangażował się w tworzenie Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform, z którego odszedł rok później, tworząc Partię Republikanie. W 2001 mandat senacki uzyskał z listy komitetu Blok Senat 2001 jako reprezentant Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego.

18 lutego 2004 w imieniu inicjatywy politycznej "Centrum" zwrócił się do Prezydenta RP o pośmiertne awansowanie pułkownika Ryszarda Kuklińskiego do rangi generała. 3 kwietnia 2004 Religa wraz z senatorem Krzysztofem Piesiewiczem został założycielem nowej partii politycznej – Centrum. 27 listopada 2004 został wybrany jej Honorowym Przewodniczącym.

[edytuj] Wybory prezydenckie 2005

5 czerwca 2005 oficjalnie zgłosił swoją kandydaturę w wyborach prezydenckich jako kandydat ponadpartyjny. Poparcia udzieliły mu macierzysta Partia Centrum oraz Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe, Inicjatywa dla Polski, Stronnictwo Demokratyczne, Forum Emerytów i Rencistów, Chrześcijański Ruch Samorządowy, Inicjatywa Młodych i Związek Zawodowy Ojczyzna.

Jego komitet wyborczy został zarejestrowany 16 sierpnia 2005, jednak 2 września tego samego roku zrezygnował z ubiegania się o najwyższy urząd w państwie, jednocześnie oficjalnie kierując swoje poparcie dla kandydata Platformy Obywatelskiej Donalda Tuska. Później został przewodniczącym Komitetu Honorowego Tuska.

[edytuj] Minister zdrowia

31 października 2005 został powołany na ministra zdrowia w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, a następnie w rządzie Jarosława Kaczyńskiego.

4 lipca 2007 TVN24 podała, że Zbigniew Religa zagroził premierowi Jarosławowi Kaczyńskiemu dymisją, jeśli ten nie zaakceptuje jego pomysłów na reformę służby zdrowia, w tym na podwyżkę składki zdrowotnej do 13%. Rzecznik rządu Jan Dziedziczak powiedział, że nie nie ma zgody na podwyżkę składki emerytalnej. Minister spotkał w tej sprawie z premierem Jarosławem Kaczyńskim i prezydentem Lechem Kaczyńskim. Religa po rozmowach powiedział, że na razie dymisji nie będzie, ale nie wykluczył jej w przyszłości. Istniały też poważne rozbieżności w sprawie reformy służby zdrowia między Religą, a wiceministrem zdrowia Bolesławem Piechą.

7 września 2007 został odwołany z urzędu ministra zdrowia z jednoczesnym powołaniem na sekretarza stanu Ministerstwie Zdrowia i kierownika resortu. 10 września 2007 został ponownie powołany na ministra zdrowia.

W wyborach parlamentarnych w 2007 kandydował do Sejmu w okręgu gliwickim z listy PiS, zdobył mandat z wynikiem 62 228 głosów. 5 listopada 2007 otworzył obrady Sejmu VI kadencji jako Marszałek Senior.

[edytuj] Problemy zdrowotne

Przez wiele lat był nałogowym palaczem tytoniu; przyznał też publicznie, że w latach 70. i na początku lat 80. pił za dużo alkoholu, ale że z tym skończył, gdy "zaczął u siebie podejrzewać, że zaczyna być uzależniony"^[1].

30 maja 2007 potwierdził przekazaną przez media informację o swojej poważnej chorobie – guzie lewego płuca. Według niego biopsja wykazała, że postać nowotworu, który go dotknął "ma bardzo mały związek z paleniem papierosów". 31 maja 2007 przeszedł operację, która zakończyła się wycięciem chorych komórek nowotworowych; odbyła się ona zaledwie 11 dni po wykryciu guza. 5 czerwca 2007 został wypisany ze szpitala do domu. 12 czerwca 2007 po zbadaniu wycinka z jego płuc stwierdzono, że cierpi na nowotwór złośliwy płuc. W tym samym miesiącu wrócił do pracy w Ministerstwie Zdrowia. W lutym 2008 po nawrocie choroby został poddany operacji usunięcia nadnercza i chemioterapii^[2].

[edytuj] Prywatnie

Zbigniew Religa jest żonaty, jego żoną jest lekarka Anna Wajszczuk-Religa, która jest adiunktem w Zakładzie Fizjologii AM w Warszawie. Ma dwoje dzieci: córkę Małgorzatę, która jest sinologiem na Uniwersytecie Warszawskim i syna Grzegorza, który pracuje w II Klinice Kardiochirurgii i Transplantologii Instytutu Kardiologii w Warszawie.

Zbigniew Religa jest ateistą. Jako jedyny poseł PiS nie zakończył ślubowania poselskiego słowami Tak mi dopomóż Bóg^[3]. Jest także kibicem klubu piłkarskiego Górnik Zabrze.

[edytuj] Osiągnięcia

[edytuj] Nagrody i odznaczenia

• Kawaler Orderu Uśmiechu
• Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski
• 2004 – medal im. Tadeusza Kotarbińskiego przyznawany przez Komitet Badań Naukowych
• Medal im. Tadeusza Orłowskiego Polskiego Towarzystwa Chirurgicznego
• medal Gloria Medicinae Polskiego Towarzystwa Lekarskiego
• złoty medal Stowarzyszenia Lekarzy Polskich Medicus w Nowym Jorku
• nagroda im. Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Jorku
• Krzyż Komandorski Orderu Wynalazczości nadany przez Najwyższą Komisję Odznaczeń Królestwa Belgii
• Doctor honoris causa Lwowskiego Uniwersytetu Medycznego
• Doctor honoris causa Akademii Medycznej w Warszawie
• Doctor honoris causa Śląskiej Akademii Medycznej
• Doctor honoris causa Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku
• Doctor honoris causa Uniwersytetu w Opolu

[edytuj] Programy naukowo-badawcze

• transplantacje serca i płuc
• chirurgiczne leczenie niewydolności mięśnia sercowego
• kliniczne zastosowanie sztucznego serca
• stworzenie polskiej zastawki biologicznej i prototypu sztucznego serca
• operacyjne leczenie zatorowości płucnej

[edytuj] Publikacje

Profesor Zbigniew Religa jest autorem lub współautorem ponad 160 prac naukowych, ponad 100 prelekcji oraz 4 książek:

• Zarys kardiochirurgii 1993 – pierwszy w Polsce podręcznik z dziedziny kardiochirurgii
• Przeszczep serca 1998
• Kardiochirurgia dziecięca 2003 – praca zbiorowa
• Serce do polityki: Rozmowa ze Zbigniewem Religą 2006 – wywiad rzeka przeprowadzony przez Huberta Swolkienia

[edytuj] Przypisy

1. ↑ tvn24.pl z 13 stycznia 2008
2. ↑ portal interia.pl z 2 marca 2008
3. ↑ Stenogram pierwszego posiedzenia Sejmu VI kadencji, 5 listopada 2007

[edytuj] Zobacz też

• Wybory prezydenckie w Polsce w 2005 roku
• Senatorowie III kadencji 1993-1997
• Senatorowie V kadencji 2001-2005
• Posłowie VI kadencji od 2007

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona akcji Polskie Sztuczne Serce
• Strona Fundacji Rozwoju Kardiochirurgii
• Informacja Dotycząca Polskiego Sztucznego Serca
• Strona sejmowa posła VI kadencji