Janusz Kaczmarek

Z Wikipedii

Janusz Kazimierz Kaczmarek
Data urodzenia	25 grudnia 1961
Prokurator Krajowy
Okres urzędowania	od 31 października 2005 do 8 lutego 2007
Poprzednik	Karol Napierski
Następca	Dariusz Barski
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji
Okres urzędowania	od 8 lutego 2007 do 8 sierpnia 2007
Poprzednik	Ludwik Dorn
Następca	Władysław Stasiak

Janusz Kazimierz Kaczmarek (ur. 25 grudnia 1961 w Gdyni) – polski prawnik, prokurator i polityk; Prokurator Krajowy od 31 października 2005 do 8 lutego 2007, od 8 lutego do 8 sierpnia 2007 Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji.

Spis treści 1 Wykształcenie 2 Prokurator 3 Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji 3.1 Dymisja 4 Kandydat na Prezesa Rady Ministrów 5 Zatrzymanie 6 Linki zewnętrzne 7 Przypisy

[edytuj] Wykształcenie

Ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego. Po indywidualnym toku studiów, obronił na ocenę bardzo dobrą pracę magisterską pt. "Granice dozwolonej działalności dziennikarskiej". Aplikację prokuratorską ukończył w Prokuraturze Rejonowej w Elblągu, gdzie pracował do 1988.

Pod koniec lat 80. prawdopodobnie był członkiem PZPR oraz lektorem Komitetu Miejskiego partii w Gdyni. Kaczmarek zaprzecza temu, twierdząc, że był jedynie kandydatem na członka partii, wcześniej podawał swe członkostwo w ankietach personalnych. Należał również do Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej oraz Stronnictwa Demokratycznego. Odbył szkolenie w "Centrum Szkolenia Oficerów Politycznych w Łodzi"^[1].

Kaczmarek prowadzi również działalność dydaktyczną. Od 1992 był wykładowcą prawa karnego materialnego dla aplikantów prokuratorskich, a od 1999 pracował w Studium Doskonalenia Nauczycieli oraz Podyplomowym Studium Przeciwdziałania Patologiom Społecznym w Gdańsku jako wykładowca w zakresie zagadnień prawnych związanych z pomocą w rodzinie i szkole. Autor wielu publikacji w "Przeglądzie Oświatowym", "Prokuraturze i Prawie" oraz "Państwie i Prawie", a także książki "Porwania dla okupu" oraz monografii "Świadek koronny. Przestępczość zorganizowana". Brał udział w organizowaniu konferencji międzynarodowych związanych z zagadnieniami przestępczości zorganizowanej oraz finansowej. Współorganizator programu "Razem przeciw przemocy" realizowanego w szkołach i ośrodkach wychowawczych.

Głośna była sprawa załatwiania dostania się na studia prawnicze na Uniwersytecie Gdańskim dla syna Kaczmarka mimo braku wystarczającej ilości punktów uzyskanych na egzaminie wstępnym^[2].

[edytuj] Prokurator

W latach 1988-1993 pracował w Prokuraturze Rejonowej w Gdańsku. "Gazeta Wyborcza" opisała kulisy pracy Kaczmarka w tamtej prokuraturze. Przy zatrudnieniu pomagał mu ojciec, pracownik "Baltony". Miał on ponoć zorganizować trudno dostępny w tamtych czasach preparat na mrówki faraona dla szefa gdańskiej prokuratury^[2]. Od 1991 pełnił funkcję zastępcy Prokuratora Rejonowego w Gdańsku. W latach 1993-2000 pełnił funkcję Prokuratora Rejonowego w Gdyni.

W 1993 za namową Prezydent Gdyni Franciszki Cegielskiej wystartował w wyborach do Sejmu z listy Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform, jednak nie uzyskał mandatu^[3].

W 2000 został Prokuratorem Okręgowym w Gdańsku. W 2001 pełnił funkcję zastępcy Prokuratora Generalnego, którym był wówczas Lech Kaczyński. Od sierpnia 2001 był wicedyrektorem Biura Postępowania Przygotowawczego w Prokuraturze Krajowej. W 2002 został przesunięty na stanowisko Prokuratora Apelacyjnego w Gdańsku.

31 października 2005 powołany na stanowisko Prokuratora Krajowego.

[edytuj] Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji

8 lutego 2007 Prezes Rady Ministrów Jarosław Kaczyński odwołał go ze stanowiska Prokuratora Krajowego, a Prezydent RP Lech Kaczyński powołał go na urząd Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. 14 marca 2007 otrzymał nominację na członka Rady Bezpieczeństwa Narodowego. Z tego urzędu został odwołany 8 sierpnia 2007.

[edytuj] Dymisja

8 sierpnia 2007 premier Jarosław Kaczyński poinformował, że zwrócił się do prezydenta o odwołanie Kaczmarka. Według Premiera, Kaczmarek znalazł się "w kręgu podejrzeń" ws. przecieku dotyczącego akcji CBA w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Tego samego dnia prezydent odwołał Kaczmarka. Janusz Kaczmarek w specjalnym oświadczeniu dla PAP napisał, że nie jest źródłem przecieku, a w kręgu podejrzeń ws. przecieku są też inni ministrowie. Kaczmarek twierdzi, że prokuratura pod kierownictwem Zbigniewa Ziobry nie jest w stanie wyjaśnić tej sprawy i potrzebna jest sejmowa komisja śledcza, ponieważ, jak podkreślł, przed komisją śledczą składa się przysięgę, w związku z tym osoby zeznające przed nią będą miały poczucie odpowiedzialności karnej^{[4] [5] [6]}.

Następnego dnia po odwołaniu na zlecenie prokuratury przeprowadzono przeszukania w jego biurze oraz mieszkaniach: w Warszawie i w Gdańsku. Podobnych przeszukań dokonano w mieszkaniach jego najbliższych współpracowników – m.in. dotychczasowego Komendanta Głównego Policji – Konrada Kornatowskiego.

Od momentu odwołania Janusz Kaczmarek w wypowiedziach publicznych wielokrotnie podkreślał problem politycznego zaangażowania prokuratury i służb specjalnych pod rządami PiS. 22 i 24 sierpnia 2007, na zamkniętych posiedzeniach, sejmowa Komisja ds. Służb Specjalnych wysłuchała informacji Kaczmarka nt. okoliczności śmierci Barbary Blidy oraz akcji CBA w Ministerstwie Rolnictwa. Udzielając informacji Komisji Kaczmarek miał obciążyć ministra sprawiedliwości Zbigniewa Ziobrę oraz władze PiS zarzutami m.in. inwigilacji mediów i opozycji^[7]. W nocy z 24 na 25 sierpnia pierwsza część stenogramu z posiedzenia Komisji została odczytana na zamkniętym posiedzeniu Sejmu przez marszałka Ludwika Dorna. Czytanie drugiej części odbyło się 28 sierpnia, lecz Sejm przerwał obrady do 4 września i wtedy dokończone zostało czytanie stenogramu.

W 2008 ukazała się książka, wywiad-rzeka z Januszem Kaczmarkiem – "Cena władzy" autorstwa Marka Balawajdera i Romana Osicy.

[edytuj] Kandydat na Prezesa Rady Ministrów

13 sierpnia 2007 grupa 48 posłów z LPR i Samoobrony RP złożyły u Marszałka Sejmu wniosek o wyrażenie wotum nieufności Radzie Ministrów kierowanej przez Prezesa Rady Ministrów Jarosława Kaczyńskiego, ze wskazaniem Janusza Kaczmarka jako kandydata na Prezesa Rady Ministrów to jest o konstruktywne wotum nieufności w trybie art. 158 Konstytucji^[8]. Janusz Kaczmarek wyraził zgodę na objęcie funkcji. Jest to pierwszy taki wniosek złożony w Sejmie od czasu wejścia w życie Konstytucji RP z 1997.

7 września 2007 Janusz Kaczmarek wycofał zgodę na objęcie stanowiska Prezesa Rady Ministrów. Wniosek o konstruktywne wotum nieufności stał się bezprzedmiotowy i nie został poddany pod głosowanie.

[edytuj] Zatrzymanie

Nad ranem 30 sierpnia 2007 Kaczmarek został zatrzymany przez funkcjonariuszy ABW w Warszawie w mieszkaniu reżysera Sylwestra Latkowskiego. Jak poinformował pełnomocnik byłego ministra, Wojciech Brochwicz, Kaczmarka zatrzymano pod zarzutem utrudniania śledztwa i składania fałszywych zeznań.

31 sierpnia 2007 prokuratorzy ujawnili mediom część materiału dowodowego dotyczącego spotkania Kaczmarka 5 lipca 2007 z Ryszardem Krauze w warszawskim Hotelu Marriott. Mimo że Kaczmarek został uprzedzony o odpowiedzialności karnej za składane fałszywych zeznań, twierdził on wbrew materiałom prokuratury^[9], iż do spotkania nie doszło. Według treści zeznań Kaczmarka miał się on spotkać z prezesem PZU Jaromirem Netzlem, co potwierdzał w zeznaniach złożonych przed prokuratorem sam Netzel. Materiał dowodowy zgromadzony przez prokuraturę wskazuje jednak, że do spotkania Kaczmarek – Netzel nie doszło. Zdaniem prowadzących śledztwo te rozbieżności uzasadniały przedstawienie Netzlowi i Kaczmarkowi zarzutu z art. 233 kodeksu karnego to jest o przestępstwo składania fałszywych zeznań lub zatajanie prawdy.

Wieczorem 31 sierpnia 2007 Kaczmarek został zwolniony.^[10].

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Życiorys J. Kaczmarka na stronie Wprost

Przypisy