Ludwik Dorn

Z Wikipedii

Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
Ludwik Stanisław Dorn
ur. 5 czerwca 1954 w Warszawie
Partia polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Marek Jurek
Okres urzędowania	od 27 kwietnia 2007 do 4 listopada 2007
Następca	Bronisław Komorowski
Wicemarszałkowie	Wojciech Olejniczak, Bronisław Komorowski, Jarosław Kalinowski, Genowefa Wiśniowska, Janusz Dobrosz

***
Minister spraw wewnętrznych i administracji
Okres urzędowania	od 31 października 2005 do 7 lutego 2007
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Ryszard Kalisz
Następca	Janusz Kaczmarek
Wiceprezes Rady Ministrów
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Okres urzędowania	od 21 listopada 2005 do 27 kwietnia 2007
poseł VI kadencji Sejmu
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Okres urzędowania	od 5 listopada 2007

Ludwik Stanisław Dorn (ur. 5 czerwca 1954 w Warszawie) – polski polityk, socjolog, poeta i publicysta, od 27 kwietnia 2007 do 4 listopada 2007 Marszałek Sejmu, w latach 2005-2007 wicepremier oraz minister spraw wewnętrznych i administracji w rządach Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego, były członek Rady Bezpieczeństwa Narodowego.

Spis treści 1 Rodzina 2 Dzieciństwo i młodość 3 Działalność opozycyjna 4 Porozumienie Centrum 5 Prawo i Sprawiedliwość 6 Minister, wicepremier, Marszałek Sejmu 7 Życie prywatne 8 Publikacje 9 Linki zewnętrzne 10 Przypisy

[edytuj] Rodzina

Ojcem Ludwika Dorna był Henryk Dorn, który pochodził z asymilującej się rodziny żydowskiej z Tarnopola^[1]. Dziadek Ludwika Dorna prowadził w Tarnopolu zakład optyczny i pragnął, aby jego syn Henryk przejął warsztat. Henryk uczył się jako optyk i zegarmistrz w Jenie, słynnym niemieckim ośrodku przemysłu optycznego. Przed II wojną światową należał do Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy oraz KPP. Za działalność polityczną odbywał w okresie międzywojennym karę więzienia. We wrześniu 1939 roku Tarnopol zajęła Armia Czerwona. Kiedy wojska niemieckie roku 1941 zbliżyły się do Tarnopola Henryk Dorn uciekł do Kazachstanu^[2]. Cała pozostała w Generalnym Gubernatorstwie rodzina Henryka Dorna została wymordowana podczas holokaustu^[3]. Z ZSRR wrócił wraz z armią Berlinga. Po wojnie w PPR i PZPR, wykładał marksizm-leninizm na Politechnice Warszawskiej ^[1]. Po rezygnacji z etatu w 1956 pracował jako optyk w Warszawie, otworzył zakład optyczny w pawilonach przy ulicy Marszałkowskiej. Był osobą niewierzącą, a Ludwik Dorn został wychowany w tradycji agnostycyzmu i jako dziecko nie został ochrzczony^[3].

Matka Ludwika Dorna była znaną warszawską lekarką neurologiem. Jej ojciec był w młodości zatrudniony jako pomocnik kowala. Zdobył wykształcenie medyczne i został lekarzem^[2].

[edytuj] Dzieciństwo i młodość

W szkole podstawowej Ludwik Dorn miał dobre oceny z matematyki i został laureatem olimpiady. W nauce przeszkadzała mu dysleksja^[4]. Pod koniec lat 60. rozpoczął naukę w VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie.

W tym czasie działał w 1 Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Romualda Traugutta – "Czarnej Jedynce", w której instruktorami byli m.in. Andrzej Celiński, Antoni Macierewicz i Piotr Naimski. 31 października 1971 Ludwik Dorn wraz z kolegami w nocy na murze Cmentarza Powązkowskiego białą farbą namalował hasło Chwała robotnikom pomordowanym w grudniu 1970 roku. Informacja o tym akcie oporu wobec "władzy ludowej" została podana przez nadające zza żelaznej kurtyny Radio Wolna Europa^[4]. Dorn był miłośnikiem poezji Czesława Miłosza.

Po zdaniu matury Ludwik Dorn dostał się na socjologię na Wydziale Nauk Społecznych UW. Fascynował się ruchem hippisowskim. Jego studencką miłością była Kinga Dunin^[1]. Uczestniczył w spotkaniach z Jackiem Kuroniem. W 1975 brał udział w organizowaniu akcji zbierania podpisów przeciwko zmianom w Konstytucji (uznanie PZPR za przewodnią siłę polityczną, wpisanie przyjaźni i współpracy ze Związkiem Radzieckim) – tzw. listu 59.

Po wydarzeniach czerwcowych w lipcu 1976 zaangażował się w pomoc dla prześladowanych robotników i zaczął działać w Komitecie Obrony Robotników. We wrześniu 1976 został dwukrotnie dotkliwie pobity przez milicjantów. Ludwika Dorna bito pałką w pięty, co jest bardzo bolesne i nie pozostawia widocznych śladów^[4][3]. Od 1977 był współpracownikiem redakcji podziemnego miesięcznika Głos, w którym publikowali najbardziej radykalni działacze KOR (redaktorem naczelnym był Antoni Macierewicz).

W 1978 ukończył socjologię uzyskując tytuł magistra na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego.

[edytuj] Działalność opozycyjna

W sierpniu 1980 przebywał w areszcie na ulicy Rakowieckiej. Został wypuszczony na wolność na skutek żądań strajkujących robotników domagających się zwolnienia aresztowanych opozycjonistów^[4][3]. Od września 1980 był członkiem NSZZ "Solidarność" i KSR "Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość". Zakładał i pracował jako socjolog w Ośrodku Badań Społecznych NSZZ "Solidarność" Regionu Mazowsze, gdzie blisko współpracował z Antonim Macierewiczem.

W stanie wojennym był ścigany listem gończym, ukrywał się półtora roku w Gdańsku i w Warszawie^[3] między innymi u rodziców Jadwigi Staniszkis^[1]. W 1982 zmarł ojciec Ludwika Dorna. Matka nie poinformowała syna o pogrzebie, bo bała się, że zostanie aresztowany^[3]. W zastępstwie internowanego Macierewicza kierował redakcją podziemnego "Głosu" i "Wiadomości", organizował Centrum Dokumentacji i Analiz^[4]. Jesienią 1983 Jan Olszewski pomógł mu w nawiązaniu rozmów z władzami. Ludwik Dorn podpisał zobowiązanie, że nie będzie łamał prawa PRL. Telewizja pokazała ten dokument w programie pod tytułem "Koniec podziemia", co wywołało kontrowersje wśród innych opozycjonistów^[3]. W "Głosie" w 1983 opublikował manifest "Odbudowa państwa", w którym nawoływał do zjednoczenia "Solidarności", Kościoła katolickiego i wojskowych przeciw władzom komunistycznym^[1].

W latach 80. utrzymywał się z tłumaczenia (pod pseudonimem Dorota Lutecka) angielskich powieści szpiegowskich (m.in. Johna le Carré i Lena Deightona)^[4]. Był przeciwnikiem porozumień Okrągłego Stołu.

Do 1989 współpracował z Antonim Macierewiczem. Wspólnie z nim uczestniczył w zakładaniu Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. Zrezygnował jednak po czterech tygodniach, nie godząc się na współpracę ze środowiskiem Henryka Goryszewskiego^[4].

[edytuj] Porozumienie Centrum

Od 1990 zaczął bliżej współpracować z Jarosławem Kaczyńskim, który zakładał Porozumienie Centrum i wspierał kandydaturę Lecha Wałęsy w wyborach prezydenckich. Po zwycięstwie Lecha Wałęsy został zatrudniony w Kancelarii Prezydenta (której szefem został Jarosław Kaczyński) na stanowisku kierownika Zespołu Analiz^[3]. Odszedł z pracy w Kancelarii wraz z innymi urzędnikami wywodzącymi się ze środowiska PC po konflikcie braci Jarosława i Lecha Kaczyńskich z prezydentem i szefem jego gabinetu Mieczysławem Wachowskim.

Od 1992 był wiceprezesem PC. Gdy Lech Kaczyński kandydował na urząd prezydenta w wyborach w 1995, był jego rzecznikiem prasowym. W wyborach parlamentarnych w 1997 jako członek PC został wybrany z listy ogólnopolskiej Akcji Wyborczej Solidarność do Sejmu III kadencji. Wystąpił z Klubu Parlamentarnego AWS w proteście przeciwko powierzeniu stanowiska Ministra Sprawiedliwości w rządzie Jerzego Buzka Hannie Suchockiej, której zarzucał inwigilowanie środowiska PC w okresie, gdy była premierem (1992-1993). Nie wziął udziału w zjednoczeniu PC z Partią Chrześcijańskich Demokratów w 1998 i wraz z grupą innych działaczy kontynuował działalność pod dawną nazwą.

[edytuj] Prawo i Sprawiedliwość

W 2001 wspólnie z Jarosławem i Lechem Kaczyńskimi oraz grupą współpracowników z PC brał udział w założeniu Prawa i Sprawiedliwości. Został wybrany wiceprezesem partii. W wyborach parlamentarnych w 2001 uzyskał mandat posła na Sejm IV kadencji w okręgu podwarszawskim. Od grudnia 2002 był przewodniczącym Klubu Parlamentarnego PiS. W wyborach parlamentarnych w 2005 ponownie wybrany do Sejmu w okręgu podwarszawskim. Trzykrotnie w rankingach "Polityki" był zaliczany do grona najlepszych posłów^[5].

W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat poselski, otrzymując 81 696 głosów.

5 listopada 2007 złożył rezygnację z funkcji wiceprezesa PiS, sprzeciwiając się polityce Jarosława Kaczyńskiego w partii. 15 listopada 2007 prezes PiS zawiesił go w prawach członka partii, co spowodowało wszczęcie przeciwko niemu postępowanie dyscyplinarnego.

[edytuj] Minister, wicepremier, Marszałek Sejmu

31 października 2005 został ministrem spraw wewnętrznych i administracji w mniejszościowym rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. Wkrótce po nominacji na to stanowisko część mediów poinformowała o nieprawidłowościach, których rzekomo miał się dopuścić Ludwik Dorn, pobierając ekwiwalent za wynajmowanie mieszkania w Warszawie^[6][7]. Wkrótce po nominacji na to stanowisko został także powołany na stanowisko Wiceprezesa Rady Ministrów.

6 lutego 2007 złożył dymisję z funkcji wicepremiera i ministra. Premier Jarosław Kaczyński przyjął dymisję z funkcji ministra, pozostawiając jednocześnie Ludwika Dorna na urzędzie wicepremiera. Podanym przez ministra powodem dymisji była rozbieżność zdań z premierem w "ważnej sprawie związanej z funkcjonowaniem resortu". W dniu 8 lutego 2007 postanowieniem Prezydenta RP został odwołany z funkcji ministra spraw wewnętrznych i administracji. Zastąpił go Janusz Kaczmarek, dotychczasowy prokurator krajowy. Ludwik Dorn pozostał wicepremierem "bez teki".

27 kwietnia 2007 jako kandydat ubiegający się o urząd Marszałka Sejmu, został odwołany przez Prezydenta RP ze składu Rady Ministrów i z urzędu Wiceprezesa Rady Ministrów. W tym samym dniu został przez Sejm powołany na stanowisko Marszałka Sejmu, wygrywając w głosowaniu z kandydatem Platformy Obywatelskiej Bronisławem Komorowskim stosunkiem głosów 235 do 189^[8].

Zakończył urzędowanie z dniem 4 listopada 2007.

[edytuj] Życie prywatne

Jako człowiek dorosły przyjął chrzest^[3]. Ma trzy córki. Mieszka w Warszawie. Obecną, trzecią żoną jest Izabela Śmieszek-Dorn, warszawska malarka, wizażystka i charakteryzatorka, specjalistka od bodypaintingu^{[9] [10]}. Poza polityką interesuje się poezją i zajmuje się tłumaczeniem wierszy (m.in. Johna Keatsa i Williama Butlera Yeatsa) oraz powieści szpiegowskich Johna le Carré'a i Lena Deightona, a także pisze bajki. Jedna z nich "O śpiochu tłuściochu i o psie Sabie" została wyróżniona na ogólnopolskim konkursie "Wielcy poeci piszcie dla dzieci"^[11]. Posiada sukę Sabę (rasy sznaucer). Stało się o niej głośno w 2007 ze względu na przyprowadzenie jej do Sejmu, wyprowadzenie jej na spacer przez funkcjonariuszy BOR-u i rzekome pogryzienie mebli w rezydencji ministra spraw wewnętrznych i administracji^[12].

[edytuj] Publikacje

• Dorn L: O śpiochu tłuściochu i o psie Sabie. Most, 2004. ISBN 83-919839-6-X. 

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona sejmowa posła VI kadencji

[edytuj] Przypisy

1. ↑ ^{1,0 1,1 1,2 1,3 1,4} Stankiewicz A: Twarze trzeciego bliźniaka. Rzeczpospolita, 13 grudnia 2005.
2. ↑ ^{2,0 2,1} Osobny świat Ludwika Dorna. Rzeczpospolita.
3. ↑ ^{3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 3,8} Hugo-Bader J: Sylwetka pochyła. gazeta.pl, 30 października 2005.
4. ↑ ^{4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6} Łazarewicz C: Trzeci Kaczyński. Przekrój, 2005.
5. ↑ Lizut M: Dorn – jednak wykształciuch. gazeta.pl, 8 luty 2007.
6. ↑ Piotr Ożadowicz, Moje, nie oddam, trybuna.com.pl
7. ↑ "Super Express": A co z tanim państwem?
8. ↑ Dorn marszałkiem Sejmu – jak głosowali posłowie. sejm.gov.pl, 27 kwietnia 2007.
9. ↑ Wirtwein A: Wywiad z żoną wicepremiera Dorna. Iza Śmieszek-Dorn: Ludwik nie dał się pomalować. Dziennik, 19 grudnia 2006.
10. ↑ Pozamałżeński związek Dorna. Super Express, 25 października 2005.
11. ↑ Rewolucjonistą został nocą. onet.pl, 27 kwietnia 2007.
12. ↑ Piotr Krysiak: Saba Dorna zżarła meble MSWiA. wp.pl, 23 września 2007.