Lech Kaczyński

Z Wikipedii

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
Lech Aleksander Kaczyński
ur. 18 czerwca 1949 w Warszawie
Ostatnia partia polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Aleksander Kwaśniewski
Okres urzędowania	od 23 grudnia 2005
Pierwsza Dama	Maria Kaczyńska
Szef Kancelarii Prezydenta	pierwszy Andrzej Urbański ostatni Anna Fotyga
Szef Gabinetu Prezydenta	Maciej Łopiński

Prezes Najwyższej Izby Kontroli
Okres urzędowania	od 14 lutego 1992 do 8 czerwca 1995
Poprzednik	Walerian Pańko
Następca	Janusz Wojciechowski
Minister sprawiedliwości, Prokurator Generalny
Przynależność polityczna	bezpartyjny, pod koniec urzędowania Prawo i Sprawiedliwość
Okres urzędowania	od 12 czerwca 2000 do 4 lipca 2001
Poprzednik	Hanna Suchocka
Następca	Stanisław Iwanicki
Prezes Prawa i Sprawiedliwości
Okres urzędowania	od 29 maja 2001 do 18 stycznia 2003
Następca	Jarosław Kaczyński
Prezydent m.st. Warszawy
Okres urzędowania	od 18 listopada 2002 do 22 grudnia 2005
Poprzednik	Wojciech Kozak
Następca	Mirosław Kochalski (p.o.)

Lech Aleksander Kaczyński (ur. 18 czerwca 1949 w Warszawie) – od 2005 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, prezes Najwyższej Izby Kontroli w latach 1992-1995, minister sprawiedliwości w rządzie Jerzego Buzka w latach 2000-2001, prezydent Warszawy w latach 2002-2005, współzałożyciel partii Prawo i Sprawiedliwość i jej pierwszy prezes, senator I kadencji oraz poseł na Sejm I i IV kadencji.

Doktor habilitowany nauk prawnych, profesor nadzwyczajny UG i UKSW, specjalista w zakresie prawa pracy. Brat bliźniak Jarosława Aleksandra Kaczyńskiego.

Spis treści 1 Dzieciństwo 2 Wykształcenie 3 Działalność polityczna 3.1 Opozycja demokratyczna 3.2 Działalność polityczna w latach 90. 3.3 Prezes Najwyższej Izby Kontroli 3.4 Minister Sprawiedliwości – Prokurator Generalny 3.5 Prawo i Sprawiedliwość 3.6 Prezydent Warszawy 3.7 Wybory prezydenckie 4 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej 4.1 Polityka zagraniczna 4.1.1 Wizyty zagraniczne prezydenta 4.1.2 Wizyty zagranicznych głów państw w Polsce 4.1.3 Polskie Kontyngenty Wojskowe w Iraku i Afganistanie 4.1.4 Gruzja i Ukraina 4.1.5 Polityka energetyczna 4.1.6 Traktat lizboński 4.2 Polityka krajowa 4.2.1 Nominacje i powołania 4.2.2 Rada Gabinetowa 4.3 Działalność legislacyjna 4.4 Akty łaski 4.5 Polityka odznaczeń 4.6 Kancelaria Prezydenta RP 4.7 Rada Bezpieczeństwa Narodowego 4.8 Kalendarium prezydentury 5 Ordery, odznaczenia i nagrody 6 Procesy sądowe 7 Rodzina 8 Ciekawostki 9 Przypisy 10 Bibliografia 11 Zobacz też 12 Linki zewnętrzne

Dzieciństwo

W 1962 razem z bratem bliźniakiem zagrali role Jacka (Lech Kaczyński) i Placka (Jarosław Kaczyński) w ekranizacji powieści Kornela Makuszyńskiego O dwóch takich, co ukradli księżyc w reż. Jana Batorego.

Wykształcenie

Uczęszczał do XLI Liceum Ogólnokształcącego im. J. Lelewela w Warszawie, ukończył XXXIX Liceum Ogólnokształcące im. Lotnictwa Polskiego na Bielanach (1967). Jest absolwentem Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego (studiował w latach 1967-1971). W latach 1971-1997 był pracownikiem naukowym w Katedrze Prawa Pracy Uniwersytetu Gdańskiego. W 1980 uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Gdańskim z zakresu prawa pracy. W 1990 uzyskał stopień doktora habilitowanego rozprawą pt. Renta socjalna. Był profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Gdańskiego (1996-1999), a od 1999 Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (obecnie na urlopie).

Działalność polityczna

Opozycja demokratyczna

W 1968 był uczestnikiem wydarzeń marcowych. Brał udział w studenckich wiecach i demonstracjach, a także w strajku studentów Uniwersytetu Warszawskiego^{[potrzebne źródło]}. W 1971 przeniósł się do Gdańska. Latem 1976 w swoim środowisku, w szczególności na Wydziale Prawa Uniwersytetu Gdańskiego zbierał pieniądze dla represjonowanych robotników Radomia i Ursusa. Jesienią 1977 za pośrednictwem brata, Jarosława nawiązał współpracę z kierowanym przez Zbigniewa Romaszewskiego Biurem Interwencji Komitetu Samoobrony Społecznej KOR. Prowadził szkolenia z zakresu prawa pracy dla robotników. Od 1978 działał w Wolnych Związkach Zawodowych. W latach 1978-1980 wraz z Joanną i Andrzejem Gwiazdami prowadził dla robotników wykłady z prawa pracy i historii PRL. Pisywał w "Robotniku Wybrzeża" oraz kolportował wśród robotników pisma "Robotnik" i Biuletyn Informacyjny KSS "KOR". W sierpniu 1980 był doradcą Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. Jako prawnik był autorem części zapisu porozumień sierpniowych^{[potrzebne źródło]}. Był szefem Biura Interwencyjnego, kierownikiem Biura Analiz Bieżących MKS.

W 1981 został delegatem gdańskiego NSZZ "Solidarność" na I Zjazd Krajowy Delegatów NSZZ Solidarność, wybrany członkiem komisji programowej. Przewodniczył zespołowi do spraw uregulowania stosunków z Polską Zjednoczoną Partią Robotniczą.

W czasie stanu wojennego był internowany w Strzebielinku od grudnia 1981 do października 1982. Od 1983 brał udział w posiedzeniach Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej i brał udział w pracach tajnej Regionalnej Komisji Koordynacyjnej NSZZ "Solidarność". Od stycznia 1986 był delegatem do TKK i szefem RKK. W latach 1987-1989 był sekretarzem Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ Solidarność. Od 1985 był członkiem regionalnej Rady Pomocy Więźniom Politycznym w Gdańsku, która udzielała pomocy materialnej i prawnej uwięzionym i ich rodzinom.

W drugiej połowie lat 80. był bliskim współpracownikiem Lecha Wałęsy, lidera "Solidarności" i późniejszego prezydenta Polski. 16 września 1988 brał udział w rozmowach "Solidarności" z przedstawicielami władz w Magdalence pod Warszawą. Od grudnia 1988 był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie.

Od lutego do kwietnia 1989 brał udział w obradach tzw. podstolików powstałych w związku z rozmowami Okrągłego Stołu (gdzie zasiadał w zespole do spraw pluralizmu związkowego). Od kwietnia 1989 był członkiem Prezydium Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ "Solidarność". W maju 1990 został wybrany pierwszym wiceprzewodniczącym Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" (kierował praktycznie związkiem w czasie kampanii prezydenckiej Lecha Wałęsy i po jego wyborze na stanowisko prezydenta RP). Zrezygnował z funkcji po przegranej walce z Marianem Krzaklewskim o stanowisko przewodniczącego "Solidarności" w lutym 1991.

Działalność polityczna w latach 90.

Był senatorem I kadencji (1989-1991) i członkiem Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. Następnie sprawował mandat posła na Sejm I kadencji (1991-1993) z listy Porozumienia Centrum (nigdy nie będąc formalnie członkiem tej partii).

Od 12 marca 1991 do 31 października 1991 zajmował stanowisko ministra stanu do spraw bezpieczeństwa w Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy nadzorującego pracę Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Z pracy w Kancelarii odszedł po konflikcie z Lechem Wałęsą i szefem jego gabinetu Mieczysławem Wachowskim.

Był kandydatem na urząd Prezydenta Polski w wyborach w 1995. Zrezygnował jeszcze przed pierwszą turą 30 października, zgłaszając gotowość poparcia każdego, kto – jego zdaniem – miał szansę pokonać Lecha Wałęsę (wymienił wówczas Hannę Gronkiewicz-Waltz, Jana Olszewskiego, a także Jacka Kuronia).

Prezes Najwyższej Izby Kontroli

Wybrany^[1] przez Sejm 14 lutego 1992 na Prezesa Najwyższej Izby Kontroli. 6-letniej kadencji nie ukończył, gdyż 8 czerwca 1995 został odwołany z urzędu uchwałami Sejmu i Senatu^[2].

Minister Sprawiedliwości – Prokurator Generalny

14 czerwca 2000 został powołany przez Prezydenta RP Kwaśniewskiego na stanowisko ministra sprawiedliwości w rządzie Jerzego Buzka zastępując Hannę Suchocką. Jako Prokurator Generalny wydał w 2000 m.in. wytyczne dla prokuratorów, aby w większości spraw występowali do sądów o zastosowanie tymczasowego aresztowania dla podejrzanych. Późniejsze masowe stosowanie tymczasowego aresztowania skutkowało w grudniu 2007 tzw. sygnalizacją Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, kwestionującą zbyt częste, nieuzasadnione nakładanie i przedłużanie aresztu przez polskie sądy^[3].

Prawo i Sprawiedliwość

W 2001 stanął na czele Prawa i Sprawiedliwości, nowej (współtworzonej z bratem) partii prawicowej, powstałej na bazie dawnego Porozumienia Centrum, jego współpracowników z NIK i MS oraz niektórych secesjonistów z Akcji Wyborczej Solidarność. W tym samym roku uzyskał mandat posła na Sejm IV kadencji w okręgu gdańskim.

Wiosną 2002 doprowadził do zjednoczenia Prawa i Sprawiedliwości z partią Kazimierza Michała Ujazdowskiego – Przymierzem Prawicy. Był prezesem PiS w latach 2001-2003 (następnie do 2006 pełnił funkcję prezesa honorowego). Wystąpił z partii podczas II Kongresu Prawa i Sprawiedliwości, który miał miejsce 3 czerwca 2006 w związku z objęciem urzędu prezydenta.

Prezydent Warszawy

Od 18 listopada 2002 do 22 grudnia 2005 był prezydentem miasta stołecznego Warszawy wybranym w pierwszych bezpośrednich wyborach bezpośrednich w dniach 27 października i 10 listopada 2002 z ramienia PiS. W pierwszej turze otrzymał 49,58% głosów, w drugiej zaś pokonał kandydata koalicji SLD-UP Marka Balickiego, uzyskując 70,54% głosów. Złożył mandat na sesji rady miasta 22 grudnia 2005 w przeddzień objęcia urzędu Prezydenta RP. Dopiero 8 lutego 2006 uchwałą zdominowanej przez PiS rady miasta stwierdzono jego wygaśnięcie.

Podczas jego kadencji obchodzono 60. rocznicę wybuchu powstania warszawskiego. Przy tej okazji prezydent otworzył w lipcu 2004 Muzeum Powstania Warszawskiego. Za jego prezydentury powstały także wydziały obsługi mieszkańców.

W 2004 i 2005 zabronił przejścia Paradzie Równości ulicami Warszawy, co wywołało kontrowersje związane ze zgodnością tego postanowienia z Konstytucją RP oraz zarzut homofobii ze strony środowisk LGBT. Początkowo tłumaczył odmowę obroną publicznej moralności, później zaś brakami formalnymi oraz tym, iż tego samego dnia w Warszawie odbywa się uroczyste odsłonięcie pomnika Stefana Roweckiego "Grota", pierwszego Komendanta Głównego Armii Krajowej. Tydzień później wydał zezwolenie na organizowaną przez Młodzież Wszechpolską Paradę Normalności, która była odpowiedzią wszechpolaków na Paradę Równości. 18 stycznia 2006 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że przepis prawa o ruchu drogowym, na który prezydent stolicy powołał się, zabraniając demonstracji, jest niezgodny z Konstytucją w takim zakresie, w jakim narusza on wolność do zgromadzeń^[4]. 5 grudnia 2006 Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu rozpoczął proces w sprawie zakazu Parady Równości. Wyrok Trybunału został ogłoszony 3 maja 2007. Trybunał uznał, że decyzja władz miasta była sprzeczna z punktami 11, 13 i 14 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka^[5].

Poza tym krytykowano zastój w inwestycjach, brak planów zagospodarowania przestrzennego czy unieważnianie kolejnych przetargów. Nie uruchomiono zapowiadanych budowy Mostu Północnego czy odbudowy Pałacu Saskiego.

Sam Lech Kaczyński za jedno z najważniejszych osiągnięć swojej prezydentury uznawał rozbicie tzw. "układu warszawskiego", czyli istniejącej rzekomo sieci nieformalnych powiązań rządzącej miastem koalicji Platformy Obywatelskiej (wcześniej Unii Wolności) i Sojuszu Lewicy Demokratycznej z lokalnymi biznesmenami, w ramach której dochodziło do ustawianych przetargów na głośne inwestycje. Jako symbol "układu warszawskiego" kreowano byłego prezydenta Warszawy Pawła Piskorskiego. Na tle walki Kaczyńskiego z domniemanym układem doszło do ostrego konfliktu między lokalnymi strukturami Prawa i Sprawiedliwości oraz Platformy Obywatelskiej. Jednocześnie po wyrzuceniu z klubu PO w radzie miasta Warszawy osób kojarzonych z "układem warszawskim" i założeniu przez nich Samorządowego Klubu Radnych Miasta Warszawy klub ten stał się nieformalnym koalicjantem PiS w radzie (bez jego poparcia nie byłoby możliwe np. zatwierdzanie absolutorium dla prezydenta).

Wybory prezydenckie

W marcu 2005 jako pierwszy ogłosił swój zamiar wystartowania w wyborach prezydenckich z ramienia PiS, stając się liderem sondaży. Bardzo dynamiczna kampania dała mu początkowo bardzo wysokie poparcie. Wyprzedził w rankingach m.in. znanego kardiochirurga i senatora Zbigniewa Religę. Po wystartowaniu kampanii wyborczej marszałka Sejmu Włodzimierza Cimoszewicza Lech Kaczyński spadł w lipcu na drugie miejsce w badaniach opinii publicznej. Po rezygnacji Włodzimierza Cimoszewicza we wrześniu nie odzyskał pozycji lidera, którą zajął w sondażach wicemarszałek Sejmu, Donald Tusk, występujący z ramienia PO.

Jesienią zaczął dzięki aktywnej kampanii jego notowania zaczęły ponownie rosnąć. Kandydat PO był przez PiS oskarżany o nadmierny liberalizm. Jego szanse zwiększyło niespodziewane zwycięstwo PiS z wyborach parlamentarnych. W pierwszej turze wyborów prezydenckich zajął drugie miejsce po Donaldzie Tusku, otrzymując 33% głosów. W ostatniej rozgrywce prezydent Warszawy zdobył poparcie środowiska Radia Maryja, Samoobrony oraz PSL, co przechyliło szalę na jego stronę. W drugiej turze 23 października 2005 otrzymał 8 257 468 głosów, co stanowiło 54,04% głosujących, wygrywając tym samym wybory.

Pewien wpływ na wynik wyborów miała też kampania, jaką za przyzwoleniem jego sztabu rozpoczął Jacek Kurski, spekulując publicznie w piśmie "Angora" na temat rzekomego ochotniczego wstąpienia dziadka Tuska do Wehrmachtu. Zmobilizowało to na rzecz Lecha Kaczyńskiego antyniemiecki elektorat szczególnie silny na wschodzie i centrum kraju.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej

Kadencja Prezydenta RP rozpoczęła się 23 grudnia 2005, upłynie z dniem 23 grudnia 2010.

Polityka zagraniczna

Wizyty zagraniczne prezydenta

Wizyty zagranicznych głów państw w Polsce

Prezydent Lech Kaczyński gościł w Polsce m.in.

• prezydenta USA George W. Busha w czerwcu 2007
• przebywającego z pielgrzymką w Polsce papieża Benedykta XVI, w maju 2006
• prezydenta Francji Nicolas Sarkozy'ego 14 czerwca 2007^[6] i 28 maja 2008^[7]
• kanclerz Niemiec Angelę Merkel w marcu 2007
• premiera Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej Tony'ego Blaira w kwietniu 2007
• prezydenta Pakistanu Perveza Musharrafa w kwietniu 2007

Polskie Kontyngenty Wojskowe w Iraku i Afganistanie

Prezydent Kaczyński podtrzymał politykę zagraniczną prowadzoną przez prezydenta Kwaśniewskiego w zakresie utrzymywania wojskowej misji stabilizacyjno-szkoleniowej na terenie Iraku. Misja ta, trwająca od 3 września 2003, na mocy postanowienia prezydenta wydanego na wniosek premiera Tuska zakończy się 31 października 2008.

Na mocy postanowienia prezydenta z 2007 wydanego na wniosek premiera Kaczyńskiego od maja 2007 na terenie Afganistanu stacjonuje Polski Kontyngent Wojskowy w sile 1200 żołnierzy działając w ramach natowskiej misji ISAF. Postanowienie to na wniosek premiera Tuska zostało przedłużone do 13 października 2008^[8].

Gruzja i Ukraina

Lech Kaczyński opowiada się za poparciem starań Gruzji i Ukrainy w kwestii ich akcesji do Paktu Północnoatlantyckiego (NATO). Stanowisko to prezentował w trakcie spotkania szefów państw i rządów krajów członkowskich sojuszu, które odbyło się w Bukareszcie (tzw. 59. szczyt NATO w dniach 2-4 kwietnia 2008)^[9].

Polityka energetyczna

W ramach deklarowanych zamiarów stworzenia wspólnej polityki energetycznej łączącej kraje należące do UE, Ukrainę i republiki kaukaskie, zorganizował tzw. szczyt energetyczny w Krakowie w dniach 11-12 maja 2007, w którym udział wzięli prezydenci Azerbejdżanu, Gruzji, Litwy i Ukrainy^[10]. Jednym z rezultatów spotkania było zawiązanie porozumienia pomiędzy Polską i Litwą w sprawie tzw. mostu energetycznego i wstępnego międzyrządowego opracowania projektu budowy elektrowni atomowej dostarczającej energię na potrzeby Litwy, Polski, Łotwy i Estonii^[11][12].

Traktat lizboński

Podczas szczytu negocjacyjnego Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 21-23 czerwca 2007, reprezentując rząd, zgłaszał postulaty w sprawie systemu głosowania w RE. Propozycja rządowa, dla której poparcie zadeklarowała tylko strona czeska, dotycząca tzw. systemu pierwiastkowego, wobec proponowanego przez pozostałych 25 członków szczytu tzw. zasady podwójnej większości nie uzyskała poparcia przewodniczącej Rady Europejskiej kanclerz Niemiec Angeli Merkel. W rezultacie strona polska wynegocjowała utrzymanie systemu nicejskiego (z 2000) do 2014^[13][14][15].

Prezydent Kaczyński był obecny w Lizbonie podczas uroczystości podpisania traktatu przez premiera Tuska i ministra Sikorskiego.

Z dniem 30 kwietnia 2008^[16] prezydent został uprawniony do ratyfikacji Traktatu Lizbońskiego.

Polityka krajowa

Nominacje i powołania

Podczas swojej kadencji prezydent Kaczyński desygnował 2 Prezesów Rady Ministrów odbierając przysięgę:

• 14 lipca 2006 od rządu Jarosława Kaczyńskiego (desygnowany 10 lipca 2006),
• 16 listopada 2007^[17] od rządu Donalda Tuska (desygnowany 9 listopada 2007^[18])
  

  

  Lech Kaczyński z desygnowanym na premiera Donaldem Tuskiem, 9 listopada 2007
  .

W listopadzie 2006 na stanowiska prezesa i wiceprezesa Trybunału Konstytucyjnego powołał odpowiednio Jerzego Stępnia i Janusza Niemcewicza. W ramach uprawnień 31 stycznia 2006 powołał do Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji Elżbietę Kruk i Wojciecha Dziomdziorę, a po ich rezygnacji z zajmowanych funkcji nominował Piotra Boronia (18 września 2007) i Barbarę Bubulę (26 września 2007). 6 stycznia 2006 na swojego przedstawiciela w Krajowej Radzie Sądownictwa wyznaczył Ewę Stryczyńską. W styczniu 2007 wyznaczył kandydata na prezesa Narodowego Banku Polski w osobie Sławomira Skrzypka.

Rada Gabinetowa

Posiedzenia Rady Gabinetowej zwołane przez prezydenta Kaczyńskiego:

• 23 lutego 2006 – poświęcone programowi prac rządu w roku 2006 i zasad współpracy między Radą Ministrów Kazimierza Marcinkiewicza a prezydentem.
• 9 czerwca 2006 – poświęcone sytuacji w służbie zdrowia, problemowi bezrobocia, koordynacji działań w polityce zagranicznej i rządowej propozycja zmian w sposobie opodatkowania twórców. W skład Rady Gabinetowej weszli Prezydent RP oraz Rada Ministrów pod kierownictwem Kazimierza Marcinkiewicza.
• 14 stycznia 2008 – poświęcone polityce ochrony zdrowia. W skład Rady Gabinetowej weszli Prezydent RP oraz Rada Ministrów pod kierownictwem Donalda Tuska.

Działalność legislacyjna

• Prezydent do 31 grudnia 2007 podpisał 370^[19] ustaw (w 2005 i 2006 – 194, 2007 – 176 ustaw).

• Ważniejsze prezydenckie inicjatywy ustawodawcze:
  • 2006 – projekt ustawy zmieniającej Konstytucję RP w zakresie dotyczącym ekstradycji i europejskiego nakazu aresztowania. Ustawa została przyjęta, zmieniając Konstytucję RP z dniem 7 listopada 2006.
  • 2006 projekt nowelizacji ustawy lustracyjnej.
  • 30 marca 2007 złożenie w Sejmie projektu ustawy zmieniającej Konstytucję RP w zakresie dotyczącym ochrony życia poczętego człowieka. Ustawa w głosowaniu z 13 kwietnia 2007 nie została przyjęta przez Sejm kwalifikowaną większością głosów.

• Ratyfikacje ważniejszych umów międzynarodowych:
  • 27 grudnia 2006 prezydent ratyfikował Konwencję między Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych podpisaną w Londynie 20 lipca 2006^[20]
  • 28 marca 2007 prezydent ratyfikował umowę międzynarodową o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych tzw. konwencję rzymską ^[21]

• Weta prezydenckie:
  • 10 sierpnia 2006 zawetował ustawę zmieniającą kodeks cywilny w zakresie zrzeczenia się prawa własności nieruchomości. Weto nie zostało odrzucone przez Sejm.
  • 16 maja 2008 zawetował ustawę z 25 kwietnia 2008 o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji. Weto zostanie rozpatrzone przez Sejm.

• W ramach uprawnień prezydent czterokrotnie wydawał rozporządzenia o ogłoszeniu żałoby narodowej.

Akty łaski

Prezydent Kaczyński w latach 2005-2007 ułaskawił 77 osób, odmówił prawa łaski 550 osobom. Wbrew wcześniejszym zapowiedziom (wynikającym z krytyki Aleksandra Kwaśniewskiego) zrezygnował z publikacji listy osób ułaskawionych^[22].

Polityka odznaczeń

Podczas pierwszego roku prezydentury przyznał blisko 70 tysięcy odznaczeń i wyróżnień. Najwyższe polskie odznaczenie Order Orła Białego otrzymali od niego przedstawiciele polskiego kościoła hierarchicznego Andrzej Maria Deskur, Ignacy Tokarczuk, Kazimierz Majdański, działacze opozycji antykomunistycznej w PRL Jan Józef Lipski (pośmiertnie), Andrzej Gwiazda i Anna Walentynowicz, pośmiertnie poeta Zbigniew Herbert (wcześniej jego żona nie przyjęła Orderu od prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego), aktor Gustaw Holoubek oraz bohaterowie okresu II wojny światowej i okupacji hitlerowskiej, skazani na karę śmierci i straceni w okresie stalinowskim (gen. Emil Fieldorf, rotmistrz Witold Pilecki i Łukasz Ciepliński). Order Orła Białego otrzymał również król Arabii Saudyjskiej Abdullah bin Abdulaziz al Saud i były prezydent Czech Vaclav Klaus. 10 lipca 2007 Kapituła Orderu zadecydowała o przyznaniu najwyższego polskiego odznaczenia Ronaldowi Reaganowi.

W sierpniu 2006 prezydent pozbawił Helenę Wolińską-Brus Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski nadanego uchwałą Rady Państwa z 1954 oraz Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski nadanego uchwałą Krajowej Rady Narodowej 1945. W marcu tego roku odznaczył Krzyżem Zesłańców Sybiru Wojciecha Jaruzelskiego. Po ujawnieniu tego faktu przez TVN minister Andrzej Urbański z Kancelarii Prezydenta oświadczył, że został on odznaczony przez pomyłkę, gdyż prezydent akceptował tylko postanowienia, nie zaś listy osób i nie zdawał sobie sprawy, że na liście występuje Wojciech Jaruzelski^[23]. Po tym oświadczeniu Wojciech Jaruzelski odesłał otrzymane odznaczenie.

Pod koniec 2005 po swoim wyborze, odnosząc się do Orderu Orła Białego stwierdził, iż od prezydenta Kwaśniewskiego najwyższe odznaczenia, co niestety, tyczy się też Orderu Orła Białego, dostają ludzie zasłużeni. Są rzeczywiście zasłużeni – ale dla PRL. W odpowiedzi na tę wypowiedź z funkcji kanclerza kapituły ustąpiła prof. Barbara Skarga, która była deportowana na Syberię w 1944, skąd powróciła dopiero w 1955^[24]. Po objęciu funkcji prezydenta nie zwoływał posiedzenia kapituły tego orderu, której członkowie przy propozycjach nominacji byli konsultowani telefonicznie. Wiosną 2007 uznał, iż wobec niezłożenia oświadczeń lustracyjnych wymaganych ustawą wygasło członkostwo w Kapitule Tadeusza Mazowieckiego i Bronisława Geremka, wkrótce z członkostwa zrezygnował Władysław Bartoszewski, co pozostawiło w kapitule tylko Andrzeja Gwiazdę, mianowanego przez Lecha Kaczyńskiego. Prezydent zaproponował członkostwo w Kapitule Irenie Sendlerowej (odmówiła ze względu na wiek i stan zdrowia) i Wiesławowi Chrzanowskiemu.

Kancelaria Prezydenta RP

Rada Bezpieczeństwa Narodowego

28 grudnia 2005 Prezydent powołał pierwszy skład Rady Bezpieczeństwa Narodowego oraz wyznaczył Szefów Biura Bezpieczeństwa Narodowego.

Kalendarium prezydentury

Ordery, odznaczenia i nagrody

Z tytułu objęcia urzędu prezydenta RP został:

• kawalerem Orderu Orła Białego, wielkim mistrzem Orderu i przewodniczy jego Kapitule
• kawalerem Orderu Odrodzenia Polski I klasy, wielkim mistrzem Orderu i przewodniczy jego Kapitule

Ponadto otrzymał następujące odznaczenia i wyróżnienia:

• Człowiek Roku Tygodnika Solidarność w 2004 "Tygodnika Solidarność";
• 17 stycznia 2007 "Człowieka Roku 2006" przyznany przez Federację Regionalnych Związków Gmin i Powiatów RP ("w uznaniu zasług dla naprawy Rzeczypospolitej, przywracania pamięci o bohaterach walki o wolność obywatela i suwerenność państwa");
• 24 stycznia 2007 na zakończenie trzydniowej oficjalnej wizyty w Turcji odebrał nagrodę "Europejskiego Męża Stanu 2006", przyznaną za "otwarte i szczere wsparcie procesu integracji Turcji z Unią Europejską". Nagrodę przyznały: Związek Dziennikarzy Europejskich, Zrzeszenie Tureckich Kobiet Biznesu oraz czasopismo poświęcone integracji Turcji z UE "True";
• 16 kwietnia 2007 podczas oficjalnej wizyty w Gruzji odebrał doktorat honoris causa Państwowego Uniwersytetu im. I. Dżawachiszwilego;
• 14 maja 2007 Wielki Mistrz Zakonu Maltańskiego Andrew Willoughby Ninian Bertie uhonorował go Złotym Łańcuchem i Gwiazdą Orderu Zasługi Zakonu Maltańskiego;
• 25 czerwca 2007 przyznane mu zostało najwyższe odznaczenie Arabii Saudyjskiej, Łańcuch Króla Abdulaziza;
• 23 listopada 2007 prezydent Gruzji Micheil Saakaszwili odznaczył go Orderem Świętego Jerzego;
• 6 grudnia 2007 odebrał doktorat honoris causa Narodowej Akademii Administracji Państwowej przy prezydencie Ukrainy;
• 6 grudnia 2007 prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko uhonorował go Orderem Jarosława Mądrego I Stopnia;
• 17 lutego 2008 otrzymał tytuł Kociarza Roku w plebiscycie czytelników miesięcznika Kot.
• 8 kwietnia 2008 otrzymał medal "Dnia Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej" w uznaniu działań na rzecz upamiętnienia ofiar zbrodni katyńskiej. Medal przyznała Polska Fundacja Katyńska.

Procesy sądowe

Ta sekcja wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić ją weryfikowalną, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

W 2001 w wywiadzie udzielonemu Radiu ZET określił Mieczysława Wachowskiego (szefa Gabinetu Prezydenta Lecha Wałęsy) "wielokrotnym przestępcą". 24 czerwca 2005 Lech Kaczyński, wyrokiem Sądu Rejonowego w Warszawie, został uznany winnym zniesławienia oraz ukarany grzywną i nawiązką na cel społeczny. Sąd nakazał też opublikowanie sprostowania w prasie. Po apelacji Lecha Kaczyńskiego, Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z 14 grudnia 2005 uchylił sprawę do ponownego rozpoznania. Na mocy przepisów Konstytucji RP, od 23 grudnia 2005 (w związku z objęciem urzędu prezydenta i chroniącego go immunitetu prezydenckiego) postępowanie karne uległo zawieszeniu, a bieg przedawnienia ewentualnego przestępstwa wstrzymaniu.

Rodzina

Lech Kaczyński jest synem Rajmunda (inżyniera, żołnierza Armii Krajowej, uczestnika powstania warszawskiego) i Jadwigi z Jasiewiczów (filologa polskiego, pracownika IBL PAN). Pieczętuje się herbem Pomian. Po kądzieli ma litewsko-białoruskie korzenie. Matka Jadwiga pochodzi z rodu Jasiewiczów herbu Rawicz, który, według niej, należał do "spolonizowanej szlachty litewskiej"^{[potrzebne źródło]}. Rajmund Kaczyński zmarł w kwietniu 2005, gdy Lech Kaczyński prowadził prezydencką kampanię wyborczą.

Jest żonaty z Marią, mają jedno dziecko: córkę Martę (ur. 1980), absolwentkę prawa na Uniwersytecie Gdańskim. Wieloletni mieszkaniec Sopotu.

4. Aleksander Kaczyński (urzędnik kolejowy)
			2. Rajmund Kaczyński (inżynier)
5. Franciszka ze Swiątkowskich (śpiewaczka)
						1. Lech Aleksander Kaczyński
6. Aleksander Jasiewicz (inżynier budownictwa)
			3. Jadwiga Jasiewicz (filolog polski)
7. Stefania z Szydłowskich primo voto Fyuth

^{[potrzebne źródło]}

Ciekawostki

• Przy porodzie braci Kaczyńskich asystowała jako położna matka poety Tadeusza Gajcego^[25].
• W 2006 miał zostać ojcem chrzestnym syna prezydenta Gruzji Saakaszwilego, jednak wyjazd do Tbilisi odwołał z powodu wypadku w KWK Halemba^[26].

Przypisy

1. ↑ uchwała Sejmu RP z 14 II 1992 (M.P.92.7.45)
2. ↑ uchwała Sejmu RP z 26 maja 1995 i uchwała Senatu RP z 8 czerwca 1995
3. ↑ gazetawyborcza.pl
4. ↑ (Dz. U. z 2006 r. Nr 17, poz. 141)
5. ↑ Tekst wyroku Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu w sprawie "Bączkowski i inni przeciw Polsce"
6. ↑ prezydent.pl
7. ↑ prezydent.pl
8. ↑ Wg BBN Lech Kaczyński podpisał postanowienie zmieniające postanowienie o przedłużeniu okresu użycia Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Islamskiej Republice Afganistanu. Według postanowienia polscy żołnierze zostaną w Afganistanie do 13 października 2008. Liczba żołnierzy i pracowników cywilnych PKW wzrośnie do 1600 osób
9. ↑ Rzeczpospolita 2008-04-04
10. ↑ money.pl
11. ↑ portal mojaenergia.pl
12. ↑ money.pl
13. ↑ Wprost
14. ↑ prezydent.pl
15. ↑ prezydent.pl
16. ↑ Dzień wejścia w życie ustawy z 1 kwietnia 2008.
17. ↑ M.P. 2007 nr 87 poz. 945 oraz M.P. 2007 nr 87 poz. 947
18. ↑ M.P. 2007 nr 85 poz. 902
19. ↑ prezydent.pl
20. ↑ weszła w życie 28 XII 2006
21. ↑ weszła w życie 22 I 2008
22. ↑ Tygodnik "Polityka" nr 43 z października 2007, s. 7
23. ↑ Nie wiedział, że odznacza, portal interia.pl z 29 marca 2006
24. ↑ Prof. Skarga rezygnuje z kapituły Orderu Orła Białego, portal gazeta.pl z 15 listopada 2005
25. ↑ Cień generała, tygodnik "Newsweek" nr 9 z 2 marca 2008
26. ↑ interia.pl za PAP

Bibliografia

• Wygrać prezydenta. Rozmowy Wojciecha Reszczyńskiego z kandydatami na Urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (wybory'95), Wydawnictwo von Borowiecki, Warszawa 1995, s. 145-162. ISBN 83-904286-0-1.
• Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956-89 (red. nacz. Jan Skórzyński), tom 3, wyd. Ośrodek Karta, Warszawa 2006, s. 130-132 (Teresa Bochwic). ISBN 83-88288-23-7.
• O dwóch takich... Alfabet braci Kaczyńskich. Rozmawiali Michał Karnowski i Piotr Zaremba, Wydawnictwo M, Kraków 2006, s. 300. ISBN 83-7221-789-0.

Zobacz też

• skład Kancelarii Prezydenta Lecha Kaczyńskiego
• rząd Jerzego Buzka
• wybory prezydenckie w Polsce w 1995 roku
• wybory prezydenckie w Polsce w 2005 roku
• kaczyzm
• Spieprzaj dziadu

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa Prezydenta RP
• Archiwalny serwis internetowy z kampanii prezydenckiej 2005