2 Warszawska Brygada Pancerna

Z Wikipedii

2 Warszawska Brygada Pancerna (2 BPanc.) – wielka jednostka pancerna Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w czasie II wojny światowej.

Spis treści 1 Organizacja brygady 2 Skład 3 Obsada personalna ważniejszych stanowisk 4 Taktyka działania 5 Działania bojowe 6 Bibliografia 7 Zobacz też

[edytuj] Organizacja brygady

Brygada w czasie walk na Półwyspie Apenińskim była jednostką podporządkowaną bezpośrednio dowódcy 2 Korpusu Polskiego. Po zakończeniu walk weszła w skład 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej.

[edytuj] Skład

• Dowództwo
• szwadron łączności
• 1 Pułk Ułanów Krechowieckich
• 4 Pułk Pancerny "Skorpion"
• 6 Pułk Pancerny "Dzieci Lwowa"

[edytuj] Obsada personalna ważniejszych stanowisk

dowódca - gen bryg. Bronisław Rakowski

szef sztabu - płk Władysław Bobiński

kwatermistrz - mjr dypl.Stanisław Drzewiecki

oficer operacyjny - kpt.dypl. Izydor Dowgiałło

oficer sztabowy - kpt.dypl. Anastazy Łukoniec

szef Łączności - mjr Eugeniusz Kozakiewicz

[edytuj] Taktyka działania

Struktura organizacyjna brygady wskazuje na jej typowy charakter jednostki bezpośredniego wsparcia piechoty i w zasadzie poszczególne pułki były przydzielane do dyspozycji dowódców dywizji piechoty, którzy to z kolei rozdrabniali je szwadronami pomiędzy brygady strzeleckie.

Zanotowano natomiast tylko nieliczne przypadki działania brygady w roli samodzielnego związku taktycznego, wzmacnianego siłami do brygady piechoty, dodatkowym (brytyjskim) pułkiem czołgów, pułkiem kawalerii oraz artylerią i wspieranego przez lotnictwo.

[edytuj] Działania bojowe

Całością sił brygady

W dniach 16—19 lipca 1944 w bitwie pod Ankoną brygada dostała zadanie przeskrzydlenia niemieckiej 278 DP i odcięcia jej odwrotu. Ze względu jednak na trudny teren, pola minowe i kontrataki niemieckie, brygada nie zdołała odciąć dróg odejścia całkowicie. Utrudniła go jednak w znacznym stopniu. Po opanowaniu przez nią miasta Chiaravalle, Niemcy mogli się wycofać jedynie przez wąski, ostrzeliwany korytarz pomiędzy wybrzeżem a miastem.

Po raz drugi 2 BPanc nacierała samodzielnie w dniach 13—20 kwietnia 1945 jako zgrupowanie "Rak" w natarciu na Bolonię. Tym razem nie był to jednak zagon na skrzydło nieprzyjaciela, lecz trudne uderzenie czołowe połączone z forsowaniem paru przeszkód wodnych. Zgrupowanie wykonało wówczas do końca postawione mu zadanie.

[edytuj] Bibliografia

• Witold Biegański: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie : formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad, Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1967.
• Franciszek Skibiński: Wojska pancerne w II wojnie światowej, Warszawa 1982, s. 121

[edytuj] Zobacz też