Bronisław Rakowski

Z Wikipedii

Bronisław Stanisław Rakowski (ur. 20 czerwca 1895 w Szczucinie, zm. 28 grudnia 1950 w Buenos Aires) - generał brygady WP.

Bronisław Rakowski

Studiował w Akademii Górniczej w Loeben, działał w Związku Strzeleckim.

W latach 1914–1917 służył w I Brygadzie Legionów Polskich w 1 Pułku Piechoty Legionów oraz 1 Pułku Ułanów. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do c.k. armii, a potem internowany na Węgrzech.

W listopadzie 1918 w Lublinie współorganizował 3 Pułk Ułanów Śląskich. Walczył w Galicji z Ukraińcami i w wojnie polsko-rosyjskiej. Był dwukrotnie ranny.

W latach 1919–1926 był dowódcą kolejno plutonu, szwadronu i dywizjonu oraz II zastępcą dowódcy 7 Pułku Ułanów Lubelskich. W 1928 ukończył studia w Wyższej Szkole Wojennej, w której wkrótce zaczął wykładać. Został kierownikiem wyszkolenia bojowego w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Prowadził także wykłady w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych.

W latach 1931–1936 dowodził 12 Pułkiem Ułanów Podolskich. W 1936 został wyznaczony na stanowisko szefa Wojskowego Biura Historycznego.

W wojnie obronnej 1939 był szefem Sztabu Frontu Południowego i Obrony Lwowa. Schwytany przez NKWD podczas próby przedostania się na Węgry, do sierpnia 1941 był więziony na Łubiance w Moskwie.

Uwolniony na podstawie układu Sikorski–Majski, został najpierw dowódcą Ośrodka Organizacyjnego, a następnie dowódcą kolejno 8 i 5 Dywizji Piechoty. W 1941 został awansowany do stopnia generała brygady. W latach 1942–43 był szefem Sztabu Armii Polskiej na Wschodzie, a następnie dowódcą 2 Brygady Pancernej, z którą odbył całą kampanię włoską 2 Korpusu Polskiego.

W latach 1945–1947 dowodził 2 Warszawską Dywizją Pancerną. Po demobilizacji emigrował do Argentyny. Autor licznych prac o historii i taktyce kawalerii. Zmarł w Buenos Aires 28 grudnia 1950, został pochowany na cmentarzu Ezpeleta w Quilmes.