Ameryka Południowa i Środkowa w XVII wieku

Z Wikipedii

W XVII w. trwa kolonizacja obu kontynentów amerykańskich przez Europejczyków. Stabilizuje się władza Hiszpanów na terytoriach Meksyku i Ameryki Środkowej, gdzie utworzono Wicekrólestwo Nowej Hiszpanii oraz w zachodniej części Ameryki Południowej (powstaje Wicekrólestwo Peru). W obydwu państwach kształtuje się elita władzy, jej większość stanowi szlachta kreolska (urodzeni w Ameryce potomkowie kolonizatorów, w tym wypadku hiszpańskich).

Autochtonicznej ludności indiańskiej przypada rola siły roboczej w gospodarce opartej na systemie rozległych monokultur rolnych. Coraz większe obszary ziemi przeznacza się pod plantacje bawełny, tytoniu, kukurydzy, trzciny cukrowej, kakao i kawy lub wypas wielkich stad bydła. Odkrywane są nowe złóża złota, srebra i diamentów, powstają liczne kopalnie. Zaczyna brakować rąk do katorżniczej pracy na plantacjach i w prymitywnych kopalniach, więc Portugalczycy i Hiszpanie na wielką skalę rozwijają handel czarnymi niewolnikami, sprowadzając ich głównie z Angoli i Konga. Pierwszy transport z Afryki na Karaiby zorganizowali Hiszpanie już w 1605 r.

Wzmaga się kolonizacja Ameryk przez inne państwa europejskie: Holandię, Francję i Anglię. Holendrzy wypierają Portugalczyków z części wybrzeży brazylijskich (wokół miasta Pernambuco) i tworzą własną kolonię (Gujana Holenderska).

Znaczącą rolę w kolonizacji Ameryki Południowej i Środkowej, zwłaszcza terytoriów hiszpańskich, odgrywa kościół katolicki. W Ameryce pojawiają się misjonarze i zakony. Wiara katolicka łatwo zakorzenia się wśród ludności indiańskiej, metyskiej, kreolskiej, a później murzyńskiej, przyjmując formę wiary ludowej, w której odbicie znajduje wiele wierzeń i obrzędów zaczerpniętych z pierwotnych kultów indiańskich oraz murzyńskich.

Zobacz też: Handel czarnymi niewolnikami, Historia Ameryki Południowej i Środkowej