Antoni Sałacki

Z Wikipedii

Antoni Sałacki (ur. 9 marca 1774, Żurowica k. Przemyśla, zm. (zamordowany) 15 sierpnia 1831, Warszawa) – oficer wojsk I Rzeczypospolitej, insurekcji kościuszkowskiej i Księstwa Warszawskiego, generał brygady wojsk Królestwa Kongresowego.

W wieku lat ośmiu Sałacki wstąpił do Szkoły Kadetów, mając lat 14 został sierżantem w koronnym korpusie saperskim, w roku 1789 awansował na podporucznika. Brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej 1792 roku, walczył m.in. w bitwie pod Zieleńcami. W roku 1794 postąpił na kapitana i wziął udział w obronie Warszawy w czasie insurekcji kościuszkowskiej. W końcu tegoż roku wziął abszyt w stopniu majora.

W roku 1810 Sałacki powrócił do służby czynnej i podjął służbę w stopniu kapitana w korpusie saperów wojsk Księstwa Warszawskiego. W tym samym roku awansował ponownie na majora. Wyróżnił się w czasie kampanii rosyjskiej Napoleona (1812) i otrzymał w tym roku Order Virtuti Militari. Walczył także w kampaniach 1813 i 1814 roku, po bitwie pod Lipskiem Napoleon odznaczył go krzyżem Legii Honorowej. Po upadku Napoleona Sałacki wstąpił do korpusu saperskiego wojsk Królestwa Kongresowego, gdzie awansował w roku 1820 na pułkownika, a 24 maja 1829 na generała brygady.

Sałacki przystąpił do powstania listopadowego, ale w połowie roku 1831 został bezpodstawnie oskarżony o konszachty z dowództwem rosyjskim i uwięziony na zamku warszawskim. 15 sierpnia 1831 na zamek wdarł się rozwścieczony niepowodzeniami powstania motłoch warszawski i zlinczował Sałackiego i inne osoby przetrzymywane w areszcie.

Antoni Sałacki był siódmym generałem-Polakiem i bohaterem kampanii napoleońskich, który bez żadnej winy zginął w czasie powstania listopadowego z rąk rodaków (zob. m.in. Ignacy Blumer). Pochowano go w mogile ziemnej na warszawskich Powązkach. Pozostawił żonę i córki.

[edytuj] Bibliografia

• Stanisław Szenic, Cmentarz Powązkowski 1790-1850, Warszawa 1979