Ignacy Blumer

Z Wikipedii

Ignacy Aleksander Blumer (ur. 31 lipca 1773 w Olszy na Podolu, zm. 29 listopada 1830 w Warszawie) - generał brygady wojsk Królestwa Kongresowego, uczestnik wojny 1792 roku, insurekcji kościuszkowskiej, oficer Legionów Polskich Jana Henryka Dąbrowskiego i wojsk polskich Księstwa Warszawskiego.

Rodzina Blumer (pierwotnie: O'Bloomer) była pochodzenia irlandzkiego, przeniosła się do Rosji za panowania Piotra Wielkiego, któremu dziadek Ignacego, pułkownik artylerii angielskiej, służył jako instruktor tej broni. Ojciec Blumera (nieznanego imienia) ożenił się i osiadł w Polsce, na Podolu, anektowanym po I rozbiorze przez Austrię. Ignacy, który wykształcenie otrzymał w domu, przedarł się w czasach Sejmu Czteroletniego przez granicę galicyjską, zaciągnął się jako towarzysz do polskiej kawalerii narodowej i odbył jako kawalerzysta kampanię roku 1792, biorąc udział w m.in. bitwie pod Zieleńcami. Po klęsce Polaków jego brygada została przymusowo wcielona do wojska rosyjskiego; na wieść o wybuchu powstania kościuszkowskiego Blumer przedostał się do Warszawy i służył w ułanach królewskich, gdzie postąpił na porucznika. Po klęsce powstania powrócił do Galicji, ale wkrótce przez Wołoszczyznę i Turcję przedostał się do Italii i wstąpił jako porucznik do Legionów Dąbrowskiego; po bitwie pod Legnano został na placu boju awansowany na kapitana.

W roku 1801 Blumer, wcielony wraz z innymi legionistami do armii francuskiej, odpłynął z ekspedycją generała Leklerka na San Domingo, gdzie się wyróżnił w roku 1803, przeprowadzając bez straty ani jednego żołnierza ewakuację swych 112 ludzi atakowanych przez 5000 murzynów, za co postąpił na podpułkownika. W czasie epidemii żółtej febry uratował mu życie wyjątkowo silny organizm (miał ok. 1,90 m wzrostu i odznaczał się olbrzymią siłą fizyczną).

W roku 1807, po paru latach służby na Korsyce, Blumer powrócił do Polski, gdzie jako podpułkownik zaczął służbę w 5 pułku piechoty. W kampanii przeciwko Prusom i Austrii wyróżnił się w bitwie pod Raszynem, po której otrzymał Order Virtuti Militari. Odznaczył się później także przy szturmie Smoleńska w wojnie Napoleona przeciw Rosji roku 1812 i został przez cesarza mianowany pełnym pułkownikiem i kawalerem Legii Honorowej. W roku 1813 otrzymał od księcia Józefa dowództwo obrony Modlina u boku francuskiego generała Dandelsa i odmówił w imieniu oddziałów polskich podpisania aktu kapitulacji.

Po upadku monarchii napoleońskiej i Księstwa Warszawskiego Blumer służył jako dowódca 8 pułku piechoty liniowej w armii Królestwa Kongresowego i otrzymał 29 października 1818 r. awans na generała brygady. Wielki książę Konstanty Pawłowicz powierzał mu chętnie zadania w sądownictwie wojskowym, szczególnie w procesach o dezercję, przy których Blumer słynął z drakońskiej surowości i bezwzględności.

Generał Blumer, przeciwny powstaniu listopadowemu, zginął w ciągu nocy listopadowej w walce o warszawski Arsenał w szeregach oddziałów wiernych cesarzowi Mikołajowi I. Pochowano go w grobowcu pierwszej żony na warszawskich Powązkach.

Ignacy Blumer był dwukrotnie żonaty: od r. 1805 z włoską hrabianką Marią Benicją Ceccopieri (1790–1828), z którą nie miał dzieci, i od r. 1829 z Konstancją Bonin-Sławianowską (zm. 4 maja 1870 w Meranie), z którą miał syna, żyjącego jeszcze w roku 1870, gdyż zawiadamiał o śmierci matki. Wspaniały marmurowy grobowiec z egipskim obeliskiem, ozdobionym symbolem boga Ra, który generał wystawił dla pierwszej żony , był zaniedbany już koło r. 1851 (co opisał Wójcicki, zob. niżej). Mimo to zachował się po dziś dzień (kwatera 23 wprost), lecz był do niedawna w opłakanym stanie. Generał nigdy go nie wykończył - na obelisku brak jest herbu Blumerów - wdowa po nim sprawę także zaniedbała i nie umieściła na nagrobku nazwiska męża. Ozdobiona koroną hrabiowską tarcza nad symbolem boga Ra nosiła kiedyś napis Tu spoczywają zwłoki ś.p. Maryjanny Benicji z hrabiów Ceccopieri Blumer, urodzonej w Massa-Carrara d. 23 sierpnia 1790, zmarłej d. 6 lutego 1828 r. Wdzięczny mąż przeżywszy wśród domowego pożycia lat 22, ten pomnik postawił. Z biegiem lat napis uległ erozji kamienia, lecz został pieczołowicie odtworzony przy restauracji pomnika w roku 2007. Grobowiec posiadał kiedyś najpiękniejsze okratowanie na całym cmentarzu, które dziś możemy oglądać tylko na litografii w książce Wójcickiego. W ostatnich latach życia generał urządził sobie w grobowcu "świątynię dumania": miał tam stolik, w szufladzie którego trzymał włoskie modlitewniki i listy od żony, i dwa krzesła. Na stoliku stały dwa lichtarze ze świecami i dwie zapieczętowane butelki z nieznaną zawartością. Nad trumną żony wisiał jej portret malowany olejem na blasze. Blumer przychodził tam codziennie, medytował i modlił się po włosku. Po jego śmierci pochowano go tam już 30 listopada, nad trumną umieszczono jego portret, również malowany olejem na blasze, na stoliku jego kapelusz generalski, który miał na sobie w chwili śmierci. Gdy z okazji otwarcia grobu w roku 1851 wszedł tam Wójcicki, uznał że "wszystko już strawił ząb czasu": książki, listy, portret żony i kapelusz były zapleśniałe, krzesła się rozpadły, ocalał tylko jeszcze stolik z lichtarzami i portret Blumera.

Nazwisko Blumera znalazło się na wzniesionym z rozkazu cara Mikołaja I 30-metrowym obelisku z brązu na Placu Saskim, odsłoniętym w roku 1841, upamiętniającym siedmiu polskich oficerów poległych z rąk powstańców w noc listopadową, z napisem Polakom poległym w 1830 r. za wierność swojemu Monarsze. Zaprojektowany został przez Corazziego, a rzeźby, odlane z armat zdobytych na polskich wojskach powstańczych, wykonał znamienity artysta Konstanty Hegel. Pomnik, przeniesiony w r. 1894 na Plac Zielony (ob. Dąbrowskiego) został rozebrany w r. 1917.

Od maja 2007 grobowiec Blumerów poddany został konserwacji, zakończonej jesienią tegoż roku.

[edytuj] Bibliografia

• Tadeusz Maria Rudkowski, Cmentarz Powązkowski w Warszawie, Wrocław 2005
• Stanisław Szenic, Cmentarz Powązkowski w Warszawie 1790-1850, Warszawa 1979
• Konstanty Woźniak (wyd.),Kraj w Obrazach, Zbiór Fotografji najbardziej uwagi godnych Miast, Okolic,Zabytków Starożytności i Dzieł Sztuki, Serya I, Królestwo Polskie, Kraków 1899
• Kazimierz Władysław Wójcicki, Cmentarz Powązkowski pod Warszawą, Reprint Warszawa 1974