Atanazy Miączyński

Z Wikipedii

Atanazy Miączyński herbu Suchekomnaty (ur. 1639, zm. 1723 w Zawieprzycach niedaleko Lublina) – wojewoda wołyński od 1713, podskarbi nadworny koronny od 1689, łowczy wielki koronny od 1684, starosta łosicki, kamienopolski i łucki od 1681, krzepicki od 1677, hrabia S.I.R..

Syn Piotra Miączyńskiego i Reginy Cieklińskiej z Cieklina h. Awdaniec.

[edytuj] Biografia

Swoje wychowanie zawdzięcza matce oraz babce Katarzynie Wystemp. W 1670 roku poślubił Helenę Łuszkowską h. Korczak Brał udział w bitwie pod Chocimiem w 11 listopada 1673 roku na czele nadwornej chorągwi tatarskiej, gdzie został ciężko ranny. W dowód zasług otrzymał dyplom z tytułem hrabiego od Leopolda I. Wraz z objęciem tronu przez Jana III Sobieskiego, który przyjaźnił się z Atanazym, zaczynają spływać kolejne zaszczyty. Zostaje pierwszym dworzaninem. W 1675 roku w dowód zasług za pokonanie chana Nuradyna, zostaje mianowany pułkownikiem J.K.Mci. Otrzymuje także chorągiew pancerną, walczył wraz z nią m.in. pod Żurawnem w 1676. Wedle dokumentów 20 lutego 1677 roku otrzymuje starostwo krzepickie wraz z hutami żelaza. Od 1681 roku piastował funkcje starosty łosickiego, a także łuckiego. We wrześniu 1683 roku bierze udział w bitwie pod Wiedniem, a w październiku w bitwach pod Parkanami. Rok później zostaje łowczym wielkim koronnym. W 1689 został mianowany przez króla Jana III Sobieskiego podskarbim nadwornym koronnym. W 1695 roku pomaga hetmanowi Jabłonowskiemu wyjść z oblężenia Lwowa.

Król August II Sas w dowód zasług obdarzył go dożywotnią pensją w wysokości 6 tys. złotych polskich. W 1713 roku został mianowany wojewodą wołyńskim, jednocześnie zrzekł się stanowiska podskarbiego na rzecz swojego zięcia Franciszka Ossolińskiego. Był wielokrotnie wybierany przez szlachtę na Sejm m.in. na sejm elekcyjny w 1697. Zarówno Jan III Sobieski jak i jego następca August II darzyli go sympatią. Był fundatorem kościoła w Kijanach oraz darczyńcą innych kościołów m.in. Jasnej Góry.

Zmarł w marcu 1723 roku, pochowany w Maciejowie na Wołyniu. Pozostawił po sobie wielki spadek 426 wiosek oraz 22 miast, dzięki temu majątkowi ród Miączyńskich znalazł się pośród najbardziej znanych rodów I Rzeczypospolitej.

[edytuj] Potomkowie

Piotr Michał Miączyński (1695-1776) starosta krzepnicki, kasztelan chełmski 1724, wojewoda czernihowski 1737. Żona Antonina Anna Beydo-Rzewuska h. Krzywda
- Józef Miączyński – rotmistrz husarski, starosta kamionacki, szmidzyński
  - Ignacy Miączyński (1760-1809) - poseł do Napoleona I, prezes Stanów Galicyjskich
- Adam Kajetan Miączyński - ostatni pisarz polny koronny, generał major
Antoni Miączyński (1691-1774) poseł, wojewoda podlaski – żona ks. Dorota Woroniecka
- Józef Miączyński (1743-1793) starosta łosicki, generał wojsk francuskich, wnuk Atanazego
- Aleksander Kajetan Miączyński (1751-1801) generał inspektor, wnuk Atanazego
Kazimierz Miączyński – pułkownik wojsk litewskich
Katarzyna Miączyńska zm. 1729– mąż Franciszek Maksymilian Ossoliński
- Józef Kanty Ossoliński (1707-1780) poseł, wojewoda wołyński, wnuk Atanazego
Elżbieta Miączyńska zm. 1737 - mąż Józef Sierakowski
Józef Miączyński – zm. ok. 1723 kanonik warszawski