Autonomia galicyjska

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Galicja to nazwa zaboru austriackiego, do lat 60. XIX wieku była to prowincja państwa Habsburgów, dopiero po 1860 społeczeństwo polskie podjęło walkę o autonomię Galicji, nie tylko polityczną ale i kulturalną, którą uzyskano po 1867.

[edytuj] Struktura władzy

Część urzędników była mianowanych przez rząd austriacki, najważniejszy z nich był namiestnik. W Galicji powstały liczne instytucje objęte autonomią, należały do nich Sejm Krajowy, Wydział Krajowy i Krajowa Rada Szkolna. Ważnym osiągnięciem było wprowadzenie do szkół, również wyższych i urzędów języka polskiego, a do sądownictwa również ukraińskiego. W Galicji Wschodniej powstały szkoły ludowe i średnie z językiem ukraińskim, na Uniwersytecie we Lwowie tworzono katedry ukraińskie. Po uzyskaniu autonomii decydującą rolę polityczną w autonomicznych instytucjach odgrywało polskie ziemiaństwo.

[edytuj] Ruchy robotnicze i chłopskie

W Galicji, najwcześniej w Polsce rozwinął się zorganizowany ruch ludowo-rolniczy, a w 1895 powstało Stronnictwo Ludowe. Na początku lat 80. XIX wieku pojawiły się organizacje robotnicze (również ukraińskie). To w Galicji Wschodniej rozwinął się ukraiński ruch domagający się pełnego równouprawnienia, a nawet wyodrębnienia Galicji Wschodniej jako autonomii Ukraińców, co powodowało ostry konflikt między narodowościami. Galicja jako jedyny wówczas obszar, na którym w sposób niemal nieskrępowany przez zaborcę rozwijało się życie narodowe Polaków i Ukraińców, stała się głównym ośrodkiem zarówno polskiego, jak i ukraińskiego ruchu niepodległościowego.