Bernikla obrożna

B. bernicla bernicla - tundra zachodniej Eurazji. Podgatunek o ciemnym brzuchu. Pojawia się w Polsce.
bernikla jasnobrzucha B. bernicla hrota - północna Grenlandia i północna Kanada. Podgatunek bledszy niż B. b. bernicla, z jasnoszarym brzuchem.
bernikla czarna B. bernicla nigricans - tundra wschodniej Eurazji. Podgatunek o czarnym brzuchu.
Branta bernicla orientalis - wybrzeża Pacyfiku. Często włączana w podgatunek B. bernicla nigricans.

Zimują na wybrzeżach Morza Północnego, północnych wybrzeżach Morza Śródziemnego i północnych wybrzeżach Pacyfiku oraz europejskich i północnoamerykańskich wybrzeżach Atlantyku. W przypadku ciężkich zim pojawiają się na afrykańskim wybrzeżu Morza Śródziemnego i na Hawajach. W Polsce zimują nielicznie, ale regularnie na wybrzeżu Bałtyku.

Cechy gatunku: Głowa i szyja czarne z wąskimi, poprzecznymi, białymi prążkami tuż poniżej głowy, tworzącymi obrożę. Boki ciała szare, wierzch ciemnobrunatny, spód od jasnoszarego po czarny (w zależności od podgatunku). Podogonie białe. Nogi i dziób czarne. Młode jaśniejsze, bez białej obroży.
Wymiary średnie: dł. ciała ok. 60 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 115 cm
waga ok. 1,0 - 2,2 kg
Biotop: Tundra na wybrzeżach Morza Arktycznego.
Gniazdo: Na wzniesieniach terenu, na ziemi.
Jaja: W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając zwykle 2 do 5 jaj (zakres 1 do 10). Jaja są kremowe, żółtawe, zielonkawe lub bladooliwkowe o średnich rozmiarach 75 x 47mm.
Wysiadywanie: Jaja wysiadywane są przez okres 22 - 28 dni przez samice, podczas gdy samiec strzeże gniazda. Pisklęta są zagniazdownikami, usamodzielniają się po 40 - 50 dniach.
Pożywienie: Mchy, porosty i trawa. Na zimowisku głównie żywią się zosterą morską (Zostera marina).

Zobacz też:

Kategoria: Kaczkowate