Bitwa pod Komarowem

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Bitwa pod Komarowem Wojna polsko-bolszewicka 1920
Pomnik upamiętniający bitwę pod Komarowem
Data	31 sierpnia 1920
Miejsce	Komarów koło Zamościa
Wynik	wygrana Polaków
Terytorium	Lubelszczyzna
Strony konfliktu Polska RFSRR Dowódcy Juliusz Rómmel Siemion Budionny Siły ok. 2 000 ok. 7 000 Straty 500 zabitych, 700 koni nieznane - ok. 4000

Bitwa pod Komarowem 31 sierpnia 1920 - największa bitwa konnicy po 1813 roku i ostatnia z wielkich bitew jazdy.

Po bitwie warszawskiej, pod Komarowem polska 1 Dywizja Jazdy pokonała 1 Armię Konną Budionnego idącą z odsieczą wojskom na północy. W bitwie udział brało 6 pułków polskich i 20 radzieckich (łącznie 70 szwadronów).

Siły polskie liczyły ok. 2000 żołnierzy, a siły radzieckie liczyły ok. 7000 żołnierzy.

Spis treści 1 Przed bitwą 2 Przebieg bitwy 3 Po bitwie 4 Siły zbrojne

[edytuj] Przed bitwą

Wojska Budionnego oblegały przez kilka dni Zamość broniony przez 31 Pułk Strzelców Kaniowskich pod kpt. Mikołajem Bołtuciem wspomaganym przez 6 Dywizję Strzelców Siczowych pod dowództwem płk. Marka Bezruczko. Na odsiecz załodze Zamościa przyszła kawaleria płk. Juliusza Rómmla i 13 Dywizja Piechoty Stanisława Hallera.

[edytuj] Przebieg bitwy

Zagrożona okrążeniem pod Zamościem Armia Konna Budionnego chciała uciec z pułapki lecz drogę zastąpiła im 1 Dywizja Jazdy płk. Rómmla. Pierwsze starcie trwało kilka godzin była to szarża tysięcy ludzi i koni z obydwu walczących stron.

O ostatecznym zwycięstwie zadecydowała szarża oddziału rotmistrza Kornela Krzeczunowicza z 8 Pułku Ułanów, która w galopie wbiła się w szeregi przeciwnika i zdobyła min. samochód Budionnego. Po gwałtownej walce sowieci rozpoczęli ucieczkę z pola bitwy.

[edytuj] Po bitwie

Nie podjęto pościgu za wrogiem ponieważ zapadał zmrok a polscy żołnierze byli przemęczeni walcząc od rana bez chwili wytchnienia. Część Konarmii zdołała się przebić, ale została mocno osłabiona i zmieniła kierunek odwrotu.

Siła bojowa Armi Konnej Budionnego została złamana i więcej już jej nie odzyskała. Była to największa klęska Armii Czerwonej, ale propaganda sowiecka przedstawiała bitwę jako swój wielki sukces^{[potrzebne źródło]}. Z 20 tysięcznej armii zostało ok. 3 tys. żołnierzy.

[edytuj] Siły zbrojne

W bitwie po stronie polskiej walczyła:

• 1 Dywizja Jazdy pod płk. Juliuszem Rómmlem
  • VI Brygada Jazdy pod płk. Konstantym Plisowskim
    • 1 Pułk Ułanów Krechowieckich pod płk. Sergiuszem Zahorskim
    • 12 Pułk Ułanów Podolskich pod Tadeuszem Komorowskim
    • 14 Pułk Ułanów Jazłowieckich pod kpt. Michałem Beliną-Prażmowskim
  • VII Brygada Jazdy pod ppłk. Henrykiem Brzozowski
    • 9 Pułk Ułanów Małopolskich pod majorem Stefanem Dembińskim
    • 8 Pułk Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego pod Kornelem Krzeczunowiczem
    • 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich pod Rudolfem Rupp
• Inni uczestnicy walki
  • • 13 Dywizja Piechoty pod Stanisławem Hallerem

Po stronie sowieckiej walczyła:

• 6 i 11 Dywizja Kawalerii 1 Armii Konnej Budionnego (w jej skład wchodziła jeszcze 4 i 14 Dywizja)
• Obok Budionnego, oddziałami dowodzili przyszli sowieccy marszałkowie - Kliment Woroszyłow i Siemion Timoszenko. W walkach uczestniczył Izaak Babel skonfliktowany później ze środowiskiem Armii Konnej za realistyczne opisy walk, w tym zbrodni wojennych.