Stefan Dembiński

Z Wikipedii

Stefan Jacek Dembiński-Dembina ( ur. 30 września 1887 w Nowym Siole, w pow. cieszanowskim, woj. lwowskie, zm. 27 marca 1972 w Londynie ) - rotmistrz kawalerii Cesarskiej i Królewskiej Armii, generał dywizji Wojska Polskiego.

Absolwent Akademii Wojskowej i Wyższej Szkoły Jazdy w Wiedniu. Oficer zawodowy austriackiej armii od 1908. Walczył na frontach I wojny światowej jako dowódca szwadronu w stopniu rotmistrza.

W Wojsku Polskim od listopada 1918, dowódca batalionu w obronie Lwowa, potem do lutego 1919 dowódca samodzielnego dywizjonu 8 Pułku Ułanów w Grupie "Wołyń". Luty 1919 - lipiec 1920 instruktor w Oficerskiej Szkole Jazdy w Przemyślu. Podpułkownik z 1 czerwca 1919. Lipiec 1920 - październik 1921 dowódca 9 Pułku Ułanów, listopad 1921 - marzec 1928 pełniący obowiązki dowódcy i dowódca 18 Pułku Ułanów Pomorskich. Pułkownik z 1 stycznia 1928. Marzec 1928 - marzec 1930 dowódca 8 Pułku Ułanów (od grudnia 1929 pełniący obowiązki dowódcy 5 Samodzielnej Brygady Kawalerii. Kwiecień 1930 - grudzień 1932 dowódca XII Brygady Kawalerii. W międzyczasie (6.XII.1930-31.VII.1931) był słuchaczem V Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Generał brygady z 1 stycznia 1932. Ze stanowiska dowódcy brygady przeniesiony na stanowisko kierownika Wojskowego Zakładu Remontu Koni.^[1]

1932 - wrzesień 1939 dowódca Taborów i szef Remontów Ministerstwa Spraw Wojskowych. We wrześniu 1939 dowódca Grupy Operacyjnej "Stryj", z zadaniem obrony przyczółka na Dniestrze. Po napaści sowieckiej na czele swych oddziałów przeszedł na Węgry.

Po kampanii wrześniowej do kwietnia 1940 przedstawiciel Naczelnego Wodza na Węgrzech. Zorganizował tam system opieki nad żołnierzami i ich przerzut do Francji. Wykorzystywał tam znane nazwisko gen. Henryka Dembińskiego, bohatera Węgier. W kwietniu 1940 na skutek nacisków Niemców wyjechał do Francji. Maj-czerwiec 1940 szef Wydziału Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Paryżu. Po klęsce Francji wyjechał do Szkocji. Czerwiec 1940 - listopad 1941 komendant Stacji Zbornej dla Oficerów Rothay na wyspie Bute, Szkocja. Od 6 listopada 1941 do demobilizacji szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej w Londynie. Po demobilizacji pozostał na tym stanowisku. Osiadł w Londynie, gdzie mieszkał już do końca życia. Generał dywizji z 11 listopada 1964 z nominacji prezydenta A. Zaleskiego.

Odznaczenia: Virtuti Militari, Polonia Restituta 1 i 5 kl., Krzyż Walecznych czterokrotnie, Krzyż Zasługi złoty.

[edytuj] Bibliografia

T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, wyd.: Editions Spotkania Warszawa 1991
H. P. Kosk, Generalicja polska t. 1, wyd.: Oficyna Wydawnicza Pruszków 1998