Bogusław Madey

Z Wikipedii

Bogusław Madey (31 maja 1932 w Sosnowcu - 9 sierpnia 2004 w Warszawie), polski kompozytor współczesnej muzyki poważnej, dyrygent, pianista i pedagog.

Studia muzyczne ukończył w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu: kompozycję (S. B. Poradowski), fortepian (W. Lewandowski) i dyrygenturę (Stanisław Wisłocki i Bohdan Wodiczko), uzyskując wszystkie trzy dyplomy z odznaczeniem. Dalsze roczne studia odbył w Guildhall School of Music and Drama w Londynie, studiując dyrygenturę symfoniczną (N. Del Mar), dyrygenturę operową (W. Braithwaite), kompozycję (R. Jones) i perkusję (H. Taylor).

W latach 1958-1959 był asystentem dyrygenta w Filharmonii w Poznaniu; 1960-1972 dyrygentem Teatru Wielkiego w Warszawie; 1960-1966 był także dyrygentem Harcerskiej Orkiestry Symfonicznej w Warszawie. Od 1972 do 1977 był kierownikiem artystycznym i głównym dyrygentem Teatru Wielkiego w Łodzi; w latach 1973-1976 współpracował z Deutsche Oper am Rhein w Dusseldorfie; od 1981 do 1983 był kierownikiem artystycznym i głównym dyrygentem Opery i Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku; w latach 1983-1987 współpracował z Operą Badeńską w Karlsruhe. Od 1999 do 2001 był szefem Taegu City Symphony Orchestra w Korei Południowej.

Równolegle z pracą dyrygenta prowadził działalność pedagogiczną: w latach 1958-1959 był wykładowcą fortepianu w PWSM w Poznaniu; od 1960 związany był z klasą dyrygentury warszawskiej PWSM - początkowo jako wykładowca, potem docent, następnie profesor (od 1989 profesor zwyczajny); w tej samej uczelni (od 1979 już Akademii Muzycznej im. Fr. Chopina) w latach 1969-1971 był kierownikiem Katedry Dyrygentury i Teorii Muzyki; w latach 1978-1981 rektorem. Od 1978 do 1982 był także Prezydentem Association Europeenne des Conservatoires, Academies de Musique et Musikhochschulen. Jako Visiting Professor wykładał dyrygenturę na Keimyung University w Korei Południowej w 1995 i 1997-1998. Od 1999 jest znowu kierownikiem Katedry Dyrygentury w Akademii Muzycznej im. Fr. Chopina w Warszawie. Jego dyplomantami są m.in. Jerzy Maksymiuk, Wojciech Rajski, Tadeusz Kozłowski, Tadeusz Wicherek, Piotr Borkowski, Piotr Wajrak, Paweł Kotla, Marcin Nałęcz-Niesiołowski, Łukasz Borowicz. Ostatnim dyplomantem prof. Madeya był jego syn - Emilian.

Miał bardzo duży repertuar symfoniczny (ponad 300 dzieł), operowy i baletowy (ponad 80 dzieł). Dokonał wielu nagrań, występował w Bułgarii, Czechach, Egipcie, Francji, Grecji, Korei Południowej, na Kubie (premiera "Halki" St. Moniuszki), Luksemburgu, w Niemczech (m.in. z Orkiestrą Gewandhaus), Słowacji, Słowenii, USA, Wielkiej Brytanii (m.in. na Festiwalu w Edynburgu), w byłym ZSRR (m.in. z NOSPR - Moskwa, St. Petersburg i Kijów) uzyskując wszędzie znakomite recenzje.

W 1955 otrzymał nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie na Utwór Symfoniczny w Warszawie za "Scherzo Fantastico". Został wyróżniony wieloma odznaczeniami i nagrodami państwowymi i resortowymi, m.in. w 1979 otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski; w 1982 - Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I Stopnia, w 2002 - Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Był członkiem zwyczajnym Związku Kompozytorów Polskich i Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.

Ważniejsze kompozycje: Allegro (1951), Sonatina (1952), 5 Preludiów (1953-54), 10/16 Etiuda (1997) na fortepian; Suita (1951), Scena Baletowa "Valse en Rondeau" (1953) na orkiestrę symfoniczną; Impresje Taneczne na małą orkiestrę symfoniczną (1952); Uwertura Dramatyczna (1952), Scherzo Fantastico (1954) na wielką orkiestrę symfoniczną; Koncert na fortepian i orkiestrę (1956-57); Koncert na flet i orkiestrę (1960); Transfiguracje (Concerto) na głos i instrumenty (1965); Metamorfozy - Wariacje na temat Paganiniego na fortepian i orkiestrę (1989).

żona - Anna Malewicz-Madey, śpiewaczka
syn - Emilian Madey, pianista

Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu muzyki, wielcy kompozytorzy.