Bolesław Jaźwiński

Z Wikipedii

Bolesław Jaźwiński (ur. 30 listopada 1882 w folwarku Buczemel na Grodzieńszczyźnie - zm. 21 kwietnia 1935) - polski generał brygady Wojska Polskiego, pułkownik rosyjskich saperów.

Jaźwiński urodził się 30 listopada 1882 r. w majątku Buczemel, grodzieńskie. Do służby wojskowej powołany w 1900r. Po roku służby wstąpił do Tyfliskiej Szkoły Wojskowej, którą ukończył w 1903 otrzymując stopień podporucznika. Zawodowy oficer rosyjskich saperów. Uczestnik wojny rosyjsko japońskiej 1904 - 1905, w której wyróżnił się odwagą i bohaterstwem. W latach 1906 -1908 dowódca kompanii oddziału ekspedycyjnego na Kretę. W latach 1911 - 1913 był słuchaczem Wojskowej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu. W czasie I wojny światowej kierował fortyfikowaniem Grodna. Pułkownik z 1917. W okresie kwiecień 1917 - luty 1918 organizator pułków inżynieryjnych w I Korpusie Polskim w Rosji (na Wschodzie), luty 1918 - marzec 1918 komendant twierdzy Bobrujsk, marzec - maj 1918 dowódca 2 Dywizji Strzeleckiej 1 Korpusu Polskiego na Wschodzie. W lutym 1918 na czele swego pułku wyruszył na pomoc 2 Dywizji strzeleckiej walczącej w Bobrujsku.

Od 1 listopada 1918 w Wojsku Polskim. Listopad 1918 - marzec 1919 dowódca 21 pułku piechoty, marzec - kwiecień 1919 dowódca Okregu Wojskowego Warszawa. Pułkownik z 1 czerwca 1919. Czerwiec - sierpień 1919 dowódca XVI Brygady Piechoty, sierpień 1919 - styczeń 1920 dowódca Grupy Operacyjnej "Wschód". Styczeń - lipiec 1920 szef Wojskowego Instytutu Geograficznego. W czasie wojny z bolszewikami w okresie lipiec - październik 1920 dowódca 11 Dywizji Piechoty i odcinka obrony Warszawy. W okresie październik 1920 - maj 1926 szef Wojskowego Instytutu Geograficznego. Generał brygady z 15 sierpnia 1924. W czasie przewrotu majowego 1926 opowiedział sie po stronie rządowej. Po przewrocie spotkała go zemsta ze strony marszałka Piłsudskiego. Aresztowany i więziony bez sądu, a nawet postawienia zarzutów, w Warszawie i Wilnie. Załamał się i nie odzyskał równowagi psychicznej do końca swoich dni. Ciężko chorował, był sparaliżowany. Od 30 listopada 1928 w stanie spoczynku. Osiadł i zmarł w Warszawie (1935).

Odznaczony: Virtuti Militari, Polonia Restituta 4 kl., Krzyż Walecznych czterokrotnie oraz odznaczenia bojowe armii rosyjskiej.

Źródła:

• T. Kryska Karski, S. Żórakowski Generałowie Polski Niepodległej, wyd.: Editions Spotkania Warszawa 1991
• H. P. Kosk Generalicja Polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza Pruszków 1998
• Z. Barszczewski Sylwetki Saperów wyd.: Bellona Warszawa 2001
• M. Patelski, Jeńcy majowej wojny. Pobyt generałów: Tadeusza Jordan Rozwadowskiego, Juliusz Malczewskiego, Włodzimierza Zagórskiego i Bolesława Jaźwińskiego w Wojskowym Więzieniu Śledczym na Antokolu w Wilnie, [w:] Zamach stanu Józefa Piłsudskiego 1926 roku, pod red. Marka Siomy, Lublin 2007, s. 309-324.