Bronisław Gubrynowicz
Z Wikipedii
Bronisław Ludwik Gubrynowicz (ur. 2 października 1870 we Lwowie, zm. 6 maja 1933 we Lwowie, pochowany w Zagórzu), polski historyk literatury, kustosz Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek PAU.
Był synem Władysława (księgarza i wydawcy) i Ludwiki z Dietzów, starszym bratem Kazimierza (również księgarza i wydawcy). Uczęszczał do gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie (ukończył w 1888), następnie studiował filologię i historię na Uniwersytecie Lwowskim, m.in. pod kierunkiem Romana Pilata (1888-1892); uzupełniał studia na uniwersytecie w Berlinie (1893). Pracował jako nauczyciel języka polskiego w gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie (1892-1893); w 1894, wysłany przez Akademię Umiejętności, prowadził badania w Archiwum Watykańskim w Rzymie. W t.r. obronił na Uniwersytecie Lwowskim doktorat i został skryptorem literackim w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich; od 1905 był tamże kustoszem. W 1920 został mianowany profesorem zwyczajnym UW, objął II Katedrę Historii Literatury Polskiej.
Towarzystwo Naukowe Warszawskie powołało go na swojego członka rzeczywistego w 1919, w 1929 został członkiem zwyczajnym; od 1925 przewodniczył Wydziałowi I towarzystwa. Od 1928 był również członkiem-korespondentem PAU. Ponadto od 1920 był członkiem Towarzystwa Naukowego we Lwowie. Działał w Stronnictwie Narodowej Demokracji. Był żonaty z Heleną z Lewentalów (ur. 12 września 1884, zm. w sierpniu 1944), która zginęła w czasie okupacji niemieckiej. Bronisław Gubrynowicz jest pochowany w Zagórzu.
Zainteresowania naukowe Gubrynowicza obejmowały historię literatury polskiego oświecenia i romantyzmu. Opracował monografie pisarzy polskich, przygotował obszerne zestawienie bibliograficzne polskiej powieści końca XVIII wieku (1764-1795), ze szczególnym uwzględnieniem życia i dorobku najwybitniejszych twórców. Przygotował do wydania nieznany wcześniej Album Piotra Moszyńskiego (1898), zawierający pierwsze redakcje sonetów Mickiewicza. Wspólnie z Wiktorem Hahnem opracował pierwsze krytyczne wydanie Dzieł Słowackiego (1909, 10 tomów), wydał również Mazepę tego autora. Ponadto przygotował edycję powieści Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki Krasickiego (1921). Przez wiele lat wchodził w skład komitetu redakcyjnego oraz redagował "Pamiętnik Literacki" (m.in. z Wilhelmem Bruchnalskim), w 1933 zainicjował wydawanie "Biblioteki Pamiętnika Literackiego". W 1926 założył i redagował w kolejnych latach pismo "Ruch Literacki". Do studentów Gubrynowicza należeli m.in. Konrad Górski, Bogdan Suchodolski, Stanisław Łempicki, Tadeusz Makowiecki.
Ogłosił około 450 prac naukowych, m.in.:
- Wincenty Reklewski. Szkic literacki (1893)
- Romans w Polsce za Stanisława Augusta (1904)
- Poezja "Konfederatów Barskich" (1906)
- Kazimierz Brodziński. Życie i dzieła (1917)
- Powieść do połowy XVIII wieku (1918)
- Antoni Małecki, 1821-1913 (1920)
- Józef Maksymilian Ossoliński. Człowiek i pisarz (1928)
- Odsiecz wiedeńska w poezji (1933)
- Studia literackie (1935)
Źródła:
- Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983
