Ch-31P
Z Wikipedii
| Ch-31P | |
 |
|
| Ch-31A (pierwszy od lewej), Ch-31P jest podobny | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | Rosja |
| Producent | GNCP Zwiezda-Strieła |
| Typ | powietrze-ziemia |
| Przeznaczenie | przeciwradarowa |
| Historia | |
| Używana w latach | 1990 - obecnie |
| Dane techniczne | |
| Długość | 4700 mm |
| Średnica | 360 mm |
| Rozpiętość | 780 mm |
| Napęd | rakietowy na paliwo stałe - startowy strumieniowy - marszowy |
| Prędkość | 3600 km/h |
| Naprowadzanie | na źródło promieniowania |
| Masa | 600 kg |
| Masa głowicy | 90 kg |
| Typ głowicy | odłamkowo-burząca |
| Zasięg | 110 km |
| Użytkownicy | |
| Rosja | |
Ch-31P — (ros. Х-31П) rosyjski lotniczy przeciwradarowy pocisk rakietowy zbudowany na bazie pocisku przeciwokrętowego Ch-31A poprzez zastosowanie pasywnej głowicy naprowadzającej. Pocisk służy do niszczenia naziemnych i nawodnych stacji radiolokacyjnych. Napęd Ch-31P stanowi zespół dwóch silników, startowy silnik rakietowy rozpędzający Ch-31P do prędkości 1,8 Ma i odrzucany po zakończeniu pracy, oraz marszowy silnik strumieniowy pozwalający uzyskać prędkość maksymalną powyżej 3 Ma.
Pocisk może być wyposażony w jedną z trzech głowic naprowadzających PRGC-4WP (ПРГС-4ВП), PRGC-5WP (ПРГС-5ВП) lub PRGC-6P (ПРГС-6П) dostrojonych do konkretnego pasma częstotliwości stacji radiolokacyjnych. W 1980 przeprowadzono testy w locie nowych głowic naprowadzających przy pomocy latającego laboratorium zlokalizowanego na pokładzie śmigłowca Mi-8. W latach 1988 - 1989 prowadzono testy bojowe jednocześnie na dwóch typach samolotów MiG-27M i Su-24M, równocześnie opracowywując odpowiednią awionikę zdolną do obsłużenia pocisków.
Zasięg pocisku Ch-31P wynosił 110 km, ale opracowano również wersję o wydłużonym zasięgu Ch-31PD zdolną do rażenia celów z odległości 150 km.
Atak pociskiem Ch-31P polega na namierzeniu celu przez awionikę samolotu-nosiciela, lub głowicę naprowadzającą pocisku, przekazanie do pamięci pocisku danych o jego położeniu, a następnie wystrzeleniu go w kierunku atakowanej stacji radiolokacyjnej. Po wystrzeleniu pocisk wzbija się na zaprogramowany wcześniej pułap umożliwiający osiągnięcie odpowiedniego kąta ataku. Następnie rozpoczyna się opadanie pocisku w kierunku celu.
W nomenklaturze NATO pocisk nosi oznaczenie AS-17 Krypton.
