Działko WJa-23
Z Wikipedii
| Wołkow-Jarcew WJa-23 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | Związek Radziecki |
| Rodzaj | działko automatyczne |
| Zasada działania | przeładowanie energią gazów prochowych |
| Historia | |
| Prototypy | 1940 |
| Produkcja seryjna | 1941 - ? |
| Wyprodukowano | 64655 |
| Dane techniczne | |
| Kaliber | 23 mm |
| Zasilanie | taśma |
| Wymiary | |
| Długość | 2150 mm |
| Długość lufy | 1660 mm |
| Masa | |
| Broni | 66 kg |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku | 905 m/s |
| Masa pocisku | 200 g |
| Szybkostrzelność teoretyczna | 550-650 strz./min. |
| Zasięg skuteczny | 400 m |
| Przebijalność pancerza | 25 mm |
| Dane operacyjne | |
| Platformy strzeleckie | |
| Ił-2, Ił-10, Su-5, Ła-9, Jak-9U, Jak-9P, Pe-2J | |
WJa-23 — (ros. ВЯ-23 od Wołkow-Jarcew) działko automatyczne kalibru 23 mm skonstruowane w Związku Radzieckim jako pokładowe uzbrojenie strzeleckie samolotów Ił-2, wprowadzone do uzbrojenia w 1941 roku.
W 1940 roku konstruktorzy A.A. Wołkow i S.A. Jarcew zbudowali działko automatyczne kalibru 23 mm, oznaczone jako TKB-201. Broń ta była projektowana jako podstawowe uzbrojenie samolotu szturmowego Ił-2, ale ze względu na brak maszyny testowej pierwsze próby przeprowadzono na zdobytym niemieckim ciężkim myśliwcu Messerschmitt Bf 110. Po pomyślnym zakończeniu prób, działko zostało zaakceptowane i wprowadzone na uzbrojenie samolotów Ił-2 jako WJa-23 w 1941 roku.
Działko WJa-23 było przeładowywane energią gazów prochowych, zasilane z taśmy amunicyjnej i charakteryzowało się dużą szybkostrzelnością w porównaniu do podobnych konstrukcji o tym kalibrze. Głównymi wadami konstrukcji był duży odrzut i niedokładne wykonanie, która często było powodem zacięć broni, niemożliwych do usunięcia w powietrzu. Do działka można było stosować trzy rodzaje amunicji, zapalająco-burzącą, zapalająco-burzącą ze smugaczem i przeciwpancerno-zapalającą. Masa pocisków wynosiła 200 gramów, z czego w wersji burzącej 10 gramów stanowił materiał wybuchowy. Pociski te miały ponad dwa razy większą masę niż ówcześnie używane w działkach SzWAK i Berezin B-20 pociski kalibru 20 mm. Amunicja przeciwpancerna umożliwiała przebicie pancerza o grubości 25 mm z odległości 400 metrów. Pomimo dużego kalibru i mocy amunicji, działko WJa-23 okazało się niezbyt udane, zwłaszcza, jeśli chodzi o niszczenie czołgów. Lekkie czołgi niemieckie mogły być niszczone tylko po trafieniu z boku lub z tyłu, gdyż trafienie w pancerz przedni było nieskuteczne. Czołgi średnie można było niszczyć tylko po trafieniu w strop wieży lub w osłony silnika z lutu nurkowego pod kątem 40°, co przy skutecznym zasięgu działka wynoszącym 400 metrów, było manewrem bardzo niebezpiecznym. Do tego dochodziła również trudność w trafieniu w dość mały cel, jaki stanowiły powierzchnie możliwe do przestrzelenia.
