Citroën 2CV

Z Wikipedii

Citroёn 2CV
Producent	Citroën
Okres produkcji	1948-1990
Poprzednik	brak
Następca	Citroën LN
Skrzynia biegów	4 do przodu, 1 w tył
Długość	3630 mm
Szerokość	1480 mm
Wysokość	1600 mm
Masa własna	585 kg

Citroёn 2CV – samochód osobowy, produkowany przez firmę Citroën w latach 1948-1990. Przez 42 lata produkcji powstało 3 872 583 tych aut. Było to auto klasy popularnej, maksymalnie uproszczone, tanie w produkcji i utrzymaniu. Kierowca i pasażerowie nie mogli liczyć na niemal żadne wyposażenie umilające podróż. Mimo tego – 2CV stał się jednym z najbardziej kultowych samochodów na świecie.

Spis treści 1 Historia projektu 2 Historia powojenna 3 Wersje 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia projektu

Generalny dyrektor firmy – Pierre Boulanger, postawił przed konstruktorami zadanie zbudowania popularnego samochodu. Rzucił hasło – "quatre roues sous un parapluie" (cztery koła pod parasolem). Sprecyzował zadanie: samochód miał mieć miejsce dla 4 osób i dla 50 kg bagażu, miał być ekonomiczny i zapewniać komfort jazdy, prędkość 50 km/h. Chciał, aby samochód był prosty konstrukcyjnie, ale oryginalny, mały a jednocześnie przestronny – "chcę aby w aucie mogły wygodnie pomieścić się cztery osoby wraz z koszykiem zawierającym 60 jaj i by podczas jazdy z prędkością 50 km/h nie zrobiła się jajecznica".

Prace konstrukcyjne zostały zakończone w 1938 r., a do maja 1939 r. zbudowano 250 prototypowych samochodów. Do prezentacji jednak nie doszło – przeszkodził wybuch wojny. Przed wkroczeniem Niemców do Paryża (14.06.1940) zniszczono prototypowe egzemplarze samochodów aby nie wpadły w ręce Niemców. Pozostał tylko jeden i dokumentacja konstrukcyjna. Niemcy go nie znaleźli.

Przez cały okres okupacji konstruktorzy prowadzili prace nad udoskonaleniem prototypowego pojazdu. Wiedzieli, że po wojnie będzie zapotrzebowanie na tani, popularny samochód. Prototypowy samochód z 1939 r. miał już koncepcję konstrukcyjną późniejszego seryjnego 2CV. Dotyczy to zwłaszcza nadwozia. Wóz miał taką samą linię nadwozia, ten sam kształt okien i również składany płócienny dach.

Podobnie był skonstruowany silnik: 2 cylindry ustawione przeciwsobnie (boxer), ale nie był chłodzony powietrzem, jak powojenne 2 CV, lecz wodą – chłodnica była ustawiona za silnikiem. Silnik prototypowej 2CV miał pojemność 375 ccm. Średnica cylindra i skok tłoka miały jednakowy wymiar 62 mm, moc silnika 8 KM. Skrzynia przekładniowa miała 3 biegi do jazdy w przód i 1 bieg wsteczny, nie było synchronizacji biegów, a sterowanie skrzynia odbywało się podobnie jak we współczesnych modelach 2CV, za pomocą dźwigni umieszczonej w przegrodzie czołowej (w desce rozdzielczej).

Nie było rozrusznika, w zamian zamontowano na stałe korbę rozruchową. Nadwozie – ze stopu lekkiego, dach z płótna. Wykonano je z płaskich blach, a przednia część nadwozia prototypowego wozu (maska silnika) miała rowki usztywniające. Nadwozie wykonano ze stopu lekkiego, przy czym dach, jak już wspomniano z płótna.

[edytuj] Historia powojenna

Auto o nazwie Citroen 2CV zaprezentowano na Salonie paryskim 6 października 1948 r. i od tego momentu zyskał on miano najbrzydszego samochodu świata. Nazywano go również "brzydką kaczuchą". Wersja powojenna różniła się dość mocno od przedwojennego prototypu – miała dwa reflektory, dwie wycieraczki przedniej szyby, rozrusznik elektryczny, kierunkowskazy oraz inną maskę silnika.

Silnik o tej samej pojemności miał moc o 1 KM wyższą i był chłodzony powietrzem. Zamiast tradycyjnego rozdzielacza zapłonu zastosowano zwykły przerywacz prądu. Skrzynia przekładniowa z 4 biegami do jazdy w przód, z synchronizacją. Wprowadzono hydrauliczny układ hamulcowy na dwie osie.

Pojazd otrzymał rewelacyjne do dzisiaj sprzężone zawieszenie. Koła samochodu zawieszone są na pojedynczych wahaczach wzdłużnych. Elementem sprzęgającym koło przednie i tylne po każdej stronie pojazdu jest zespół poziomych sprężyn w obudowie cylindrycznej. W wielkim skrócie i uproszczeniu działanie zawieszenia 2CV polega na tym, że w razie najechania na przeszkodę, np. koła przedniego, które zostaje uniesione na wysokość przeszkody – wyboju, ściskane sprężyny zawieszenia powodują, że koło tylne usztywnia się, podnosząc nadwozie na taką wysokość, na jaką podniosło go koło przednie pokonując przeszkodę. Rozwiązanie takie zapobiega nadmiernym wychyleniom względem poprzecznej osi pojazdu. Aby zapobiec drgającym pionowym ruchom kół, zastosowano przy każdym kole amortyzatory bezwładnościowe.

Wyposażenie wnętrza: początkowo był tylko amperomierz i kilka przełączników. Wewnętrzne ściany nadwozia zupełnie pozbawione były obić tapicerskich. Fotele, a raczej ławki z oparciami, ukształtowano z rurek stalowych, na których rozpięto materiał podtrzymywany paskami gumowymi z zaczepami. Regulacja przedniej ławki istnieje tylko wzdłuż pojazdu. Samochód mimo swojej brzydoty zdobył uznanie, chętnie był kupowany nawet przez wymagających klientów.

Citroeny 2CV nie miały dobrej dynamiki, rozpędzały się wolno, miały niską, w porównaniu z innymi wozami osobowymi, prędkość maksymalną. Silnik miał małą moc, ale niska moc jednostkowa z litra pojemności skokowej pozwalała na osiąganie dużych przebiegów bez naprawy. Po prostu silnik nie był wysilony konstrukcyjnie, nie był także "łakomy" na paliwo. Wóz wolno podjeżdżał pod górę, ale po krętych górskich drogach 2CV jeździ pewnie, a to ze względu na bardzo dobrą stateczność i pewność przy zjazdach w dół – auto ma skutecznie działające hamulce. Silnik jest trwałą i niezawodną jednostką, nie wymaga też częstej obsługi. Dostęp do silnika jest idealny, po uniesieniu maski do góry, a jeśli potrzebna jest naprawa, to szybko można odkręcić kilka śrub i zdjąć błotniki przednie. Również tylne błotniki są przykręcane śrubami, ułatwia to ich wymianę w razie uszkodzenia.

W pierwszym roku seryjnej produkcji (1949) wykonano 876 sztuk 2CV, a w 1954 r. wykonano już 52791 tych pojazdów. W 1954 r. zwiększono pojemność skokową silnika z 374 do 425 ccm, wzrosła też moc z 9 do 12 KM.W tym samym roku zmieniono też tylną część nadwozia – zamiast płóciennej ściany tylnej wprowadzono blaszana klapę bagażnika, a 3 lata później modernizacji doczekała się też przednia część nadwozia – inne przetłoczenie otrzymała maska silnika. Ponownie zwiększono moc silnika do 18KM w 1963 i unowocześniono tablicę wskaźników. W 1965 r. wprowadzono boczne okna za drzwiami, a przy półosiach napędowych przeguby równobieżne zamiast przegubów krzyżakowych Cardana. W 1967 wprowadzono 2. wersję – obok silnika 425, silnik o poj. 602 ccm.

[edytuj] Wersje

Oprócz modelu podstawowego 2CV, pojawiły się także jego odmiany:

• 1951 – furgonetka
• 1958 – Sahara – wyposażona w 2 silniki, 2 x 425 ccm (drugi był zamontowany w bagażniku – napędzał on koła tylne) – osiągał prędkość 100 km/h i nie miał bagażnika.
• 1967 – bardziej luksusowa odmiana 2CV nazwana Dyane
• 1968 – odmiana z nadwoziem plastikowym – Méhari

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Artykuły o Citroenie 2CV