Dead Can Dance
Z Wikipedii
| Dead Can Dance | |
 Dead Can Dance podczas koncertu w 2005 roku. |
|
| Pochodzenie |  Melbourne |
| Gatunek | dream pop world music dark wave |
| Aktywność | 1981–1998 2005 |
| Wytwórnia płytowa | 4AD Records |
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
| Strona internetowa | |
Dead Can Dance - australijska grupa muzyczna prezentująca alternatywne spojrzenie na world music z wpływami gatunków zaliczanych do szeroko pojętego dark independent. Powstała 1981 r. w Melbourne z inicjatywy australijki kontralt, Lisy Gerrard oraz brytyjczyka baryton, Brendana Perryego. Zespół rozwiązano w 1998 roku, reaktywowany ponownie występuje od 2005 roku, jednak po swojej trasie koncertowej zaprzestaje ostatecznie działalności.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Choć Dead Can Dance uformowali się w 1981 roku w Melbourne, to rok później - zdegustowani wąskimi horyzontami tamtejszej sceny muzycznej - przenieśli się do Londynu. Tam w ciągu roku podpisali kontrakt z jedną z najsławniejszych wytwórni muzyki alternatywnej - 4AD Records. Gdy właściciel labelu - Ivo Watts-Russell - usłyszał nagranie demo grupy powiedział: Najsilniejszym wrażeniem było poczucie czegoś wyjątkowo oryginalnego., zwrócił także uwagę na niezwykły głos Lisy. W roku 1983 Dead Can Dance nagrali sesję dla Johna Peela, a niedługo później światło dzienne ujrzał ich pierwszy album zatytułowany po prostu Dead Can Dance - kolekcja utworów z lat wcześniejszych. Nie okazał się on wielkim sukcesem, podobno głównie przez problemy z dźwiękiem.
Dużo większym sukcesem można nazwać ich drugi album Spleen And Ideal - choćby dlatego, że znalazł się na drugim miejscu brytyjskiej listy przebojów muzyki niezależnej. Od tego momentu Brendan i Lisa bardziej odważnie eksperymentowali z nowymi instrumentami i formami. Wyruszyli także na trasę koncertową.
Tak naprawdę właścicielowi 4AD Records najbardziej spodobał się dopiero trzeci krążek Dead Can Dance - Within The Realm Of A Dying Sun, na którym Lisa i Brandon współpracowali z producentem Johnem Riversem. To brzmiało jak nic dotąd - wspomina Ivo.
Sukces ten sprawił, iż DCD jeszcze chętniej czerpali inspiracje i motywy z muzyki etnicznej, chorałów gregoriańskich czy w ogóle z muzyki dawnej. Nie trzeba było długo czekać na propozycję nagrania czy użyczenia istniejących utworów na potrzeby soundtracków filmowych - nic nie ilustrowało obrazu lepiej niż atmosferyczna, mistyczna muzyka Dead Can Dance. El Nino De La Luna (Moonchild) z 1988 roku był pierwszym filmem, dla którego duet nagrał ścieżkę i jednocześnie okazją do debiutu aktorskiego Lisy Gerrard. A w 1989 ich muzyka uświetniła znakomite dzieło Marka Magidsona Baraka.
Fani długo czekać musieli na pierwsze koncertowe wydawnictwo grupy. Dopiero w 1993 roku ukazal się album Toward The Within z zapisem ich występu live.
Ostatnim wspólnym albumem Dead Can Dance był Spiritchaser z 1996 roku, zawierający wyraźne wpływy muzyki afrykańskiej.
[edytuj] Skład
- Lisa Gerrard - muzyka, produkcja, śpiew, yang ch'in, instrumenty perkusyjne
- Brendan Perry - muzyka, produkcja, śpiew, gitara akustyczna, instrumenty klawiszowe/perkusyjne, hurdy-gurdy, gwizdek, irish bouzouki
[edytuj] Muzycy sesyjni
- Alison Harling - skrzypce
- Emlyn Singleton - skrzypce
- Piero Gasparini - skrzypce
- Tony Gamage - wiolonczela, skrzypce
- Gus Ferguson - wilonczela
- Mark Gerrard - trąbka
- Richard Avison - puzon
- John Singleton - puzon
- Andrew Claxton - puzon, tuba, instrumenty klawiszowe
- Ruth Watson - obój
- Peter Ulrich - kotły, werbel
- Rebecca Jackson - skrzypce
- Sarah Buckley - skrzypce
- Andrew Beesley - skrzypce
- David Navarro Sust - śpiew
- Robert Perry - dudy, kobza, instrumenty perkusyjne, irish bouzouki, gwizdek
- Andrew Robinson - Bass viola da gamba
- Lucy Robinson - Tenor viola da gamba
- Anne Robinson - Bass viola da gamba
- Honor Carmody - Tenor viola da gamba
- John Bonnar - instrumenty klawiszowe, śpiew, instrumenty perkusyjne
- Lance Hogan - gitara basowa, gitara, instrumenty perkusyjne, śpiew
- Ronan O'Snodaigh - instrumenty perkusyjne , śpiew
- Renaud Pion - klarnet turecki
- Peter Ulrich - instrumenty perkusyjne
- Klaus Vormehr - instrumenty perkusyjne
[edytuj] Dyskografia
- Dead Can Dance (1984)
- Garden of Arcane Delights (1984)
- Spleen and Ideal (1985)
- Within the Realm of a Dying Sun (1987)
- The Serpent's Egg (1988)
- Aion (1990)
- A Passage in Time (1991, kompilacja)
- Into the Labyrinth (1992)
- Toward the Within (1994)
- Spiritchaser (1996)
- Dead Can Dance (1981-1998) (2001, Box Set)
- Wake: The Best Of Dead Can Dance (2003, kompilacja)
