Obój

Z Wikipedii

Obój

Obój - instrument dęty drewniany z grupy aerofonów stroikowych. Obój należy do grupy instrumentów z podwójnym trzcinowym stroikiem. Do tej samej rodziny należą także rożek angielski, fagot i kontrafagot. Skala (zakres dźwięków muzyczny) instrumentu wynosi od b do b³. Instrument to podłużna "rura", lekko stożkowa, zakończona lejkowatym rozszerzeniem. Otwory nawiercone na długości instrumentu otwierane i zamykane są klapami. W instrument dmie się za pośrednictwem cienkiej, metalowej rurki (otoczonej korkiem, na którą nawija się podwójną trzcinkę) ze stosunkowo dużym ciśnieniem, a jednocześnie niewielką ilością powietrza. Stroik umieszczony u wylotu rurki, składa się z dwóch listków wykonanych z trawy o nazwie arundo trzcinowate Arundo donax - i złożonych ze sobą. Powietrze przepływając pomiędzy nimi wywołuje ich wibrację, drganie. Korpus instrumentu tradycyjnie wykonywany jest z drewna, najczęściej afrykańskiego blackwoodu (Dalbergia melanoxylon), istnieją także egzemplarze wykonane z drewna rosewood (Dalbergia nigra). Standardowa długość instrumentu wynosi ok 60 cm. Obój charakteryzuje się melancholijnym, śpiewnym i dość przenikliwym brzmieniem co predestynuje go do roli instrumentu solowego. Świetnie sprawdza się także w muzyce filmowej.

Stroiki oboju

Obój

Nazwa obój pochodzi z francuskiego Hautbois oznaczającego "wysokie drewno". Współczesny obój został wynaleziony w XVII wieku lecz miał swego poprzednika w instrumencie zwanym Szałamaja (shawm) znanym już w XII wieku. Pierwotne instrumenty, w których wibrator opierał się na samej zasadzie, co w oboju znane były już w starożytnym Egipcie jako "trąbka trzcinowa". Instrument podobny do fujarki, lecz z wibratorem zbudowanym z dwóch listków rzecznej trzciny złożonych razem. Podobny instrument znany był także w starożytnym Rzymie i nazywany był tibiae. Obój szczególnie popularny w okresie baroku był istotnym instrumentem solowym oraz częścią kwartetu dla tego i orkiestry kameralnej. Wraz z rozwojem orkiestry symfonicznej wszedł w jej stały skład, najczęściej zdwajany lub zwielokrotniany. Współcześnie można spotkać także oboistów grających jazz, dobrym przykładem tutaj jest francuski oboista Jean Luc Fillon czy Amerykanin Paul McCandless. Obój posiada kilka odmian: