Diora
Z Wikipedii
Diora – pierwsza polska fabryka, produkująca odbiorniki radiowe w okresie po II wojnie światowej.
[edytuj] Historia
Fabryka rozpoczęła działalność dnia 8 listopada 1945 roku pod nazwą Państwowa Fabryka Odbiorników Radiowych (PFOR) w Dzierżoniowie. Kolejne nazwy fabryki to DZWUR, czyli Dolnośląskie Zakłady Wytwórcze Urządzeń Radiowych, T-6 a w końcu Diora. Uruchomieniem zakładu i organizacją produkcji pierwszych odbiorników kierował Wilhelm Rotkiewicz. Pierwszą produkcją był montaż prostych odbiorników reakcyjnych z poniemieckich podzespołów. Jednym z etapów procesu produkcyjnego było "zeskrobywanie gapy", czyli usuwanie z obudowy godła niemieckiego ze swastyką. Podobne początki miała również firma TONSIL.
W 1947 roku zakupiono w szwedzkiej firmie AGA licencję na produkcję superheterodynowego radioodbiornika Aga i rozpoczęto jego produkcję. W tym samym czasie zespół Wilhelma Rotkiewicza pracował nad konstrukcją własnego odbiornika radiowego, taniego i dostępnego dla masowego użytkownika.
I tak w 1948 roku zrodził się pierwszy polski radioodbiornik - Pionier, w różnych odmianach wyprodukowany w liczbie ponad miliona egzemplarzy. Konstrukcja Pioniera przetrwała pod nazwą Promyk aż do 1968. Oprócz odbiorników radiofonicznych Diora produkowała na przełomie lat 50. i 60. radiostacje dla wojska, a także odbiorniki telewizyjne (m.in. Aladyn, Tosca, Szecherezada), a w połowie lat 90. magnetowidy.
W latach 70. i 80. firma Diora należała do Zjednoczenia Przemysłu Elektronicznego UNITRA.
W sumie opracowano i wdrożono do produkcji kilkadziesiąt modeli odbiorników radiowych, z których warto wymienić:
- 1950 - Pionier B2 - Pierwszy odbiornik z zasilaniem bateryjnym;
- 1952 - Mazur - Odbiornik z układem Pioniera U z zastosowaniem transformatora sieciowego i lamp serii "E";
- 1955 - Polonez - Pierwsza polska konstrukcja odbiornika z gramofonem;
- 1956 - Śląsk - Pierwszy, w którym obrotowy przełącznik zakresów zastąpiony został przełącznikiem klawiszowym oraz dodano zakres UKF (na przystawce superreakcyjnej);
- 1957 - Nokturn i Sonatina - Odbiorniki uniwersalne z układem Pioniera U z klawiszowego przełącznika zakresów;
- 1959 - Calypso - Odbiornik wyposażony w pełny tor FM;
- 1960 - Kos - W tym modelu zrezygnowano z klasycznego montażu na szkielecie metalowym (chassis) i wprowadzono technologię montażu na płytce drukowanej;
- 1965 - Krokus - Pierwszy przenośny odbiornik Diory zbudowany na tranzystorach, dodatkowo z możliwością zamontowania w samochodzie;
- 1972 - Meluzyna - Pierwszy polski radioodbiornika klasy hi-fi, zbudowany na 43 tranzystorach. Stereofoniczny tuner i wzmacniacz w oddzielnych skrzynkach;
- 1973 - Elizabeth - To już naprawdę nowoczesny odbiornik. Opracowany we współpracy z japońską firmą Tokyo-Sanyo Electric Co. Ltd. Po raz pierwszy zastosowano w nim tak nowoczesne wtedy podzespoły jak układy scalone, układy grubowarstwowe, diody LED, filtry ceramiczne;
- 1975 - Klawesyn - Ostatni odbiornik lampowy z Diory;
- 1976 - Amator stereo - "Wymarzone radio dla każdego", przez wiele lat był najpopularniejszym standardowym radioodbiornikiem stereofonicznym. W zmienionych wersjach był produkowany do roku 1985.
Koniec lat siedemdziesiątych i lata osiemdziesiąte to produkcja tzw. zestawów wieżowych, składających się z oddzielnych segmentów: odbiornika radiowego (tuner), wzmacniacza, magnetofonu kasetowego i korektora graficznego a później także odtwarzacza płyt CD. Przez pewien okres czasu produkowano całą gamę wież, począwszy od najmniejszych (mini) jakim była wieża składająca się z wzmacniacza WS 315, tunera AS 215, korektora graficznego FS 015 i magnetofonu MDS 415; przez zestawy średnie (midi) np. wzmacniacz WS 354, tuner AS 252 i magnetofon MDS 456; po największe zestawy, tzw duże wieże np SSL 500 (jedna z ostatnich wież produkcji Diory, zdjęcie u góry) lub SSL 700 (ostatni zestaw wieżowy wdrożony do produkcji seryjnej, jeden z najlepszych produktów w tamtych czasach w Europie, potwierdzone niejednokrotnymi zwycięstwami w testach zagranicznych czasopism)
Ważną aspektem egzystencji zakładów była produkcja na eksport. Diora produkowała urządzenia dla tak cenionych firm jak Thomson czy Brandt, ale produkowano także pod szyldem mniej znanych jak MacWatts, Geton, Crown Japan itp. Wersje eksportowe w sposób znaczący różniły się od wersji krajowych stosowano zagraniczne podzespoły m.in. głowice firmy ALPS oraz nierzadko nowatorskie rozwiązania.
W 1989 Przedsiębiorstwo Państwowe Zakłady Radiowe Diora zostało przekształcone w spółkę akcyjną Diora S.A.
W latach dziewięćdziesiątych zastosowano w produkowanym sprzęcie technikę mikroprocesorową (wieże serii 500, odbiorniki z syntezą częstotliwości, zdalne sterowanie). Lata dziewięćdziesiąte to także produkcja magnetowidów VHS (MVD-101, MVD-200), tunerów do odbioru telewizji satelitarnej(TSA-502, TSA-504, TSA- 506) oraz odbiorników telewizyjnych (OTVC-100, OTVC-200). Koniec lat dziewięćdziesiątych to także początek końca tej zasłużonej dla polskiej radiotechniki fabryki. Ze spółki wyodrębniono kilka mniejszych spółek (Dionar, Diotech, Diora-serwis), a sama spółka-matka ogłosiła upadłość.
Ostatnia spotkana w Internecie oferta fabryki (2000), to automaty do sprzedaży konfekcjonowanych drobiazgów. Obecnie osoby posiadające prawa do znaku firmowego Diory prowadzą prace nad uruchomieniem produkcji wzmacniaczy lampowych "Diora - nowe generacje".
