Edwin Rozłubirski

Z Wikipedii

Edwin Rozłubirski
"Gustaw"
generał dywizji
Urodzony	4 maja 1926
Zmarł	12 maja 1999
Kariera wojskowa
W służbie od	1942
Stanowiska	zastępca szefa Inspektoratu Szkolenia Ministerstwa Obrony Narodowej
Najważniejsze bitwy i wojny	II wojna światowa, powstanie warszawskie
Późniejsza praca	prezes Polskiego Związku Spadochroniarzy
Odznaczenia

Edwin Rozłubirski ps. "Gustaw" (ur. 4 maja 1926, zm. 12 maja 1999), polski wojskowy, Generał dywizji.

Urodził się w Warszawie (według innych źródeł w Białymstoku). W czerwcu 1939 wstąpił do Korpusu Kadetów we Lwowie. We wrześniu 1939 wraz z kadetami wziął udział w obronie Lwowa. Po zajęciu Lwowa przez wojska radzieckie ukrywał się przed wywózką a później pracował w stajni. W 1941 roku po wkroczeniu Niemców przymusowo wcielony do baudienstu (służby budowlanej), z której zbiegł i powrócił do stolicy.

Podczas II wojny światowej, od 1942 był członkiem Gwardii Ludowej i walczył w oddziale partyzanckim na Kielecczyźnie początkowo jako szeregowiec, a potem jako podoficer i dowódca drużyny zwiadu. Pod koniec 1943 wrócił do Warszawy, gdzie został mianowany zastępcą dowódcy nowo utworzonego oddziału szturmowego GL (później batalionu AL) im. "Czwartaków", z którym wziął udział w licznych akcjach bojowych w Warszawie. Jako zastępca dowódcy batalionu do spraw liniowych walczył w powstaniu warszawskim - po upadku Starego Miasta przedarł się z oddziałem kanałami do Śródmieścia, gdzie walczył do upadku powstania. We wrześniu 1944 już jako porucznik odznaczony krzyżem Virtuti Militari przez generała Bora-Komorowskiego. Po klęsce powstania opuścił miasto z ludnością cywilną i dowodził grupą dywersyjną AL złożoną głównie z byłych "czwartaków". W 1945 wstąpił do regularnych jednostek Ludowego Wojska Polskiego brał udział w walkach na froncie jako dowódca batalionu.Wojnę zakończył jako kapitan LWP. Po wojnie brał udział w walkach z UPA w Bieszczadach. W 1951 roku zwolniony z wojska z przyczyn politycznych, powrócił do zawodowej służby wojskowej w 1956.

Był jednym z organizatorów polskich wojsk powietrzno-desantowych, a następnie, w latach 1963-1968 dowódcą 6 Pomorskiej Dywizji Powietrzno-Desantowej. Obecnie jego imieniem nazwany jest 6 batalion desantowo-szturmowy z Gliwic. Do stopnia generała brygady awansowany w 1965 roku, natomiast do stopnia generała dywizji w 1988 roku. W latach 1968-1971 - zastępca Szefa Inspektoratu Szkolenia MON ds. Wojsk Desantowych. W 1971 roku zwolniony z zawodowej służby wojskowj. Ponownie powołany do służby w 1981 roku. 1981-1983 - pełnomocnik Komitetu Obrony Kraju w Głównym Urzędzie Turystyki. Następnie skierowany do dyspozycji ministra spraw wewnętrznych. Od 1989 był prezesem Polskiego Związku Spadochroniarzy. Był instruktorem spadochronowym wojsk powietrzno-desantowych klasy mistrzowskiej. Od 1991 roku w stanie spoczynku.