Elbrus

Z Wikipedii

Współrzędne: 43°21'18" N 42°26'21" E43.355 42.4391667 (Elbrus)

Elbrus

Państwo	Rosja
Pasmo	Kaukaz
Wysokość	szczyt zachodni - 5642 m n.p.m. i szczyt wschodni - 5621 m n.p.m.
Wybitność	4741 m
Data zdobycia	1874
Pierwsze wejście	F. Crauford Grove, Frederick Gardner, Horace Walker, Peter Knubel i Ahiya Sottaiev - szczyt zachodni i Chelar Hachirov - szczyt wschodni (22 lipca 1829)
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Elbrus^[1] (ros. Эльбрус, kabardyjskie Ιуэщхьэмахуэ (Oszhomaho), bałkarskie Mingi-tau) – najwyższy szczyt Rosji i masywu górskiego Kaukazu położony w zachodniej części głównego łańcucha na terenie Kabardo-Bałkarii.

Jest to stożek wygasłego wulkanu o dwóch szczytach:

Zachodni (wyższy) – 5642 m n.p.m.
Wschodni – 5621 m n.p.m.

Geologicznie, nie należy do pasma Kaukazu, lecz jest wygasłym wulkanem zbudowanym z law andezytowych, prawie w całości pokrytym lodowcami o powierzchni około 138 km² i wiecznym śniegiem (od wys. 3700-4000 m). Z tego względu jest o ok. półtora kilometra wyższy od najwyższych otaczających go szczytów. Leży na północ od głównego pasma Kaukazu.

W 1829 r. zdobyto szczyt Wschodni, a w 1874 – szczyt Zachodni. W 1956 r. Jerzy "Druciarz" Rudnicki jako pierwszy Polak wchodzi na Elbrus^[2]. Góra przyciąga zarówno alpinistów, jak i narciarzy (do wysokości 3800 m można wjechać kolejką linową).

Nazwa "Elbrus" pochodzi prawdopodobnie z języka perskiego. Kabardyńskie słowo Ιуэщхьэмахуэ (fonetycznie "łaszcha machła") oznacza "góra światła", a bałkarskie "Mingi-Tau" - "górę tysiąca gór".

Istnieje kilka przyjętych granic między Azją a Europą na odcinku między Morzem Czarnym i Morzem Kaspijskim. Jedna z nich zakłada, że granica biegnie szczytami Kaukazu - wówczas Elbrus należałoby traktować jako najwyższy europejski szczyt. Zobacz więcej: granica Europa-Azja.