Emil Adolf von Behring

Z Wikipedii

Emil Adolf von Behring (ur. 15 marca 1854 w Hansdorf w Prusach Zachodnich, zm. 31 marca 1917 w Marburgu) - bakteriolog niemiecki, uważany za twórcę immunologii, laureat pierwszej Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny w 1901 r.

Urodził się we wsi Hansdorf (obecnie Ławice w gminie Iława) w wielodzietnej rodzinie nauczyciela (był piątym z trzynaściorga dzieci). Był m.in. asystentem Roberta Kocha. Od 1895 profesor uniwersytetu w Halle oraz Instytutu Terapii Doświadczalnej w Marburgu.

Razem z Japończykiem Shibasaburo Kitasato opracował surowice antytoksyczne przeciwbłonicze i przeciwtężcowe (1890), rozpowszechnił swoje prace organizując jedną z największych w Europie wytwórni surowic i szczepionek Behring-Werke w Marburgu. Za prace nad seroterapią, przede wszystkim zaś za zastosowanie seroterapii w walce z błonicą (dyfterytem), został laureatem pierwszej Nagrody Nobla z medycyny w 1901. Komitet Noblowski w uzasadnieniu podjął próbę oceny znaczenia pracy von Behringa, dodając do uzasadnienia słowa: dzięki (pracom von Behringa) otwarta została nowa droga dla medycyny, a lekarze otrzymali ważną broń w walce przeciw chorobie i śmierci.

Był autorem wielu prac naukowych, m.in.:

• Die praktischen Ziele der Blutserumtherapie (1892)
• Aetiologie und aetiologische Therapie des Tetanus (1904)
• Diphterie (1910)
• Einführung in die Lehre von der Bekämpfung der Infectionskrankheiten (1912)

[edytuj] Bibliografia

• Wulf von Bonin, Erich Bagge, Robert Herrlinger, Laureaci nagrody Nobla. Chemia, fizyka, medycyna, Warszawa 1969
• Beata Tarnowska (red.), Nagrody Nobla. Leksykon PWN, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13393-7