Gerhard Domagk

Z Wikipedii

Pomnik na Friedrich-Ebert-Platz w Berlinie upamiętniający odkrycia niemieckich biochemików – Felixa Hoffmanna, Roberta Kocha, Emila Adolfa von Behringa, Paula Ehrlicha i Gerharda Domagka

Gerhard Domagk (ur. 30 października 1895 w Łagowie, zm. 24 kwietnia 1964 w Burgberg k. Königsfeld w Schwarzwaldzie) - niemiecki lekarz patolog i mikrobiolog.

Studiował medycynę na Uniwersytecie w Kilonii. W latach 1901-1909 mieszkał w Sommerfeld (dzisiejszym Lubsku), przy obecnej ulicy Gazowej 6. Ukończył Ewangelickie Męskie Gimnazjum Miejskie w Legnicy. W czasie I wojny światowej początkowo walczył w formacjach bojowych, a następnie w sanitarnych (w szpitalach przeciwcholerycznych w Rosji). Od 1924 pracował naukowo na Uniwersytecie w Greifswaldzie, a od 1928 był profesorem patologii i anatomii patologicznej Uniwersytetu w Münster, gdzie prowadził badania nad fagocytami. Współpracował także z laboratoriami I.G. Farbenindustrie w Wuppertal-Elberfeld. Pozostając pod wpływem Paula Ehrlicha, sprawdzał bakteriobójcze własności nowych barwników, otrzymywanych przez naukowców pracujących w zakładach w Eberfeld.

W 1935 roku ogłosił, że czerwonopomarańczowy barwnik z grupy sulfonamidów zwany prontosilem skutecznie zwalcza infekcje powodowane przez bakterie zwane paciorkowcami. Tym samym po raz pierwszy stwierdzono, że jakiś środek chemiczny może działać in vivo na powszechnie występujące bakterie chorobotwórcze. Barwniki badane wcześniej działały jedynie na znacznie większe od bakterii pierwotniaki.

To odkrycie zapoczątkowało stosowanie sulfonamidów w lecznictwie i zainspirowało wielu naukowców do pracy nad nowymi lekami z tej grupy. Nawet odkrywca penicyliny, Alexander Fleming porzucił wtedy badania nad swoimi antybiotykiem na rzecz prontosilu. Najważniejszych ustaleń dokonał jednak Daniel Bovet wraz z zespołem. Protonsil i inne leki z grupy sulfonamidów ocaliły życie wielu ludzi – m.in. Franklina D. Roosevelta, Winstona Churchilla oraz córki samego Domagka.

W 1939 Gerhard Domagk otrzymał za to odkrycie Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny . Nie mógł wówczas przyjąć nagrody ze względu na naciski władz niemieckich, pozostających w konflikcie z komisją noblowską po przyznaniu Pokojowej Nagrody Nobla Carlowi von Ossietzky'emu. Odebrał ją dopiero w 1947.

Po II wojnie światowej skoncentrował się na zwalczaniu gruźlicy i stosowaniu chemioterapii w walce z rakiem. W 1946 wprowadził do leczenia gruźlicy tiosemikarbazony. Wydał podręcznik patomorfoligii i chemioterapii i chorób zakaźnych (1947).