Ferdynand II Burbon

Z Wikipedii

Ferdynand II Burbon, wł. Ferdinando Carlo Maria di Borbone (ur. 12 stycznia 1810 – zm. 22 maja 1859) - król Obojga Sycylii w latach 1830-1859.

Urodził się w Palermo, na Sycylii, jako syn króla Franciszka I i jego żony (i zarazem siostry ciotecznej) Marii Izabeli, infantki hiszpańskiej (córki króla Karola IV Burbona i Marii Ludwiki Burbon-Parmeńskiej). Należy jeszcze dodać, że Ferdynand I (dziadek Ferdynanda II) i Karol IV, byli obaj synami króla Karola II i Marii Amalii Wettyn, księżniczki Saksońskiej.

[edytuj] Wczesne rządy

Początkowo Ferdynand II był władcą niezwykle popularnym. Jego postępowe i liberalne pomysły oraz otwarta i lekka postawa, sprawiły, że kochały go niższe klasy społeczeństwa neapolitańskiego - tzw. lazzaroni.

Po wstąpieniu na tron, w 1830, Ferdynand wydał edykt, w którym obiecał zająć się w szczególności utworzeniem bezstronnego sądownictwa, zreformować finanse państwowe i uleczyć wszelkie rany, które gnębiły królestwo już od wielu lat. Jego celem była rządzenie Królestwem w taki sposób, który zapewni ludziom szczęście i dobrobyt, a poddani będą szanować prawa wydawane przez króla oraz prawa Kościoła Katolickiego. Pierwsze lata jego rządów były więc spokojne, król obniżył podatki i rozchody, wybudował pierwszą we Włoszech kolej (między Neapolem a pałacem królewskim w Portici). Jego flota miała pierwszy statek parowy na Półwyspie Apenińskim, a między Neapolem, a Palermo, na Sycylii utworzony połączenie telegraficzne.

Jednak, w 1837 Ferdynand II brutalnie stłumił sycylijskie demonstracje rządające uchwalenia konstytucji, i utrzymał ścisłą policję w swoich domenach. Postępowi intelektualiści, którzy marzyli o nowoczesnym społeczeństwie opartym na konstytucji, nie zaprzestali protestów. Domagali się od króla nadania konstytucji i liberalizacji jego rządów.

[edytuj] Rewolucja 1848

We wrześniu 1847, gwałtowne zamieszki zainspirowane liberałów wybuchły w Reggio di Calabria i Mesynie, a zostały tam stłumione przez wojsko. 12 stycznia 1848 w Palermo, na Sycylii wybuchło powstanie, które rozprzestrzeniło się na całą wyspę i powsłużyło jako iskra dla wybuchu rewolucji roku 1848 w całej Europie. Wybuchły podobne powstania-zamieszki w Salerno, na południu Włoch, i regionie Cilento - gdzie poparła je inteligencja królestwa. 29 stycznia 1848 Ferdynand został zmuszony do zagwarantowania konstytucji opartej na edykcie z 1830.

Jednak to nie zakończyło niepokojów. Rozpoczęła się dyskusja na temat liczby członków w przyszłej izbie deputowanych. Żaden kompromis nie został osiągnięty, król nie zgadzał się na żaden projekt, więc zamieszki wybuchły ponownie. Ostatecznie, na rozkaz Ferdynanda wojsko ponownie je stłumiło. 13 marca 1849 Ferdynand rozwiązał parlament i zaczął znowu rzadzić jak monarcha absolutny. Podczas tego okresu, Ferdynand pokazał swoje oddanie papieżowi Piusowi IX, kiedy zagwarantował mu schronienie w Gaecie. Papież został bowiem chwilowo zmuszony do opuszczenia Rzymu, na skutek podobnych zamieszek jakie dotknęły Królestwo Obojga Sycylii, wywołanych przez Giuseppe Mazzini.

W tym samym czasie Sycylia ogłosiła swoją niepodległość. Na jej czele stanął Ruggeru Sèttimu, który 13 kwietnia 1848 ogłosił detronizację Ferdynanda. W odpowiedzi król zebrał armię liczącą 20,000 ludzi pod dowództwem generała Carlo Filangieri i wysłał na Sycylię, aby obaliła liberałów i przywróciła jego rządy. Flota królewska przypłynęła do miasta Mesyny i kiedy już Mesyńczycy się poddali, przez osiem godzin z okrutnym barbarzyństwem zdziesiątkowała mieszkańców. Po tym wydarzeniu Ferdynand zyskał przydomek Re' Bomba, czyli Król Bomba. Po zakończeniu kampanii, która potrwała prawie dziewięć miesięcy, sycylijscy liberałowie zostali ostatecznie wybici, 15 maja 1849.

[edytuj] Małżeństwa i potomstwo

21 listopada 1832 Ferdynand II ożenił się z Marią Krystyną Sabaudzką, córką króla Wiktora Emanuela I. Maria Krystyna zmarła 21 stycznia 1836. Jedynym dzieckiem pary był syn - Franciszek II, który po śmierci ojca został kolejnym królem Obojga Sycylii.

9 stycznia 1837 Ferdynand II ożenił się po raz drugi, tym razem jego żoną została arcyksiężniczka austriacka, Maria Teresa, córka protestantki Henrietty Nassau-Weilburg i Karola Habsburga, księcia Cieszyna (syna cesarza Leopolda II i Marii Ludwiki Burbon). Para ta miała 12 dzieci:

1. Lodovico, hrabiego Trani (1838-1886), męża Matyldy Ludoviki, księżnej bawarskiej, siostry cesarzowej Elżbiety "Sissi",
2. Alberto, hrabiego Castrogiovanni (1839-1844),
3. Alfonso, hrabiego Caserty (1841-1934), męża swojej siostry ciotecznej - Antonietty Burbon-Sycylijskiej,
4. Marię Annunziatę (1843-1871), żonę Karola Ludwika, arcyksięcia austriackiego,
5. Marię Immacolatę Klementynę (1844-1899), żonę Karola Salwatora, arcyksięcia toskańskiego,
6. Gaetano, infanta hiszpańskiego (1846-1871), od 1868 męża Izabeli Marii, infantki hiszpańskiej (starszej córki królowej Izabeli II Burbon),
7. Giuseppe, hrabiego Lucery (1848-1851),
8. Marię Pię (1849-1882), żonę Roberta, księcia Parmy i Piacenzy,
9. Vincenzo, hrabiego Melazzo (1851-1854),
10. Pasquale, hrabiego Bari (1852-1904), morganatycznego męża Blanche Marconnay,
11. Marię Immaculatę Luisę (1855-1874), żonę Henryka, księcia Burbon-Parmeńskiego i hrabiego Bardi,
12. Gennaro, hrabiego Caltagirone (1857-1867).

Poprzednik Franciszek I

Król Obojga Sycylii 1830-1859

Następca Franciszek II