Izabela II Hiszpańska

Z Wikipedii

Królowa Izabela II

Izabela II (ur. 10 października 1830 w Madrycie, zm. 9 kwietnia 1904 roku w Paryżu) – królowa Hiszpanii w latach 1833-1868 z dynastii Burbonów.

Była starszą córką króla Hiszpanii - Ferdynanda VII i jego czwartej i ostatniej żony - Marii Krystyny Burbon, księzniczki Obojga Sycylii.

[edytuj] Królowa Hiszpanii

Na tronie Hiszpanii zasiadła na mocy sankcji pragmatycznej, którą w konstytucji zapisał jej ojciec, Ferdynand VII, czym odsunął od tronu swego brata, Don Carlosa, hrabiego Molina. Niezadowolony z tego zapisu Don Carlos po śmierci Ferdynanda VII wszczął I wojnę karlistowską. Izabelę II poparli konserwatywni liberałowie, którzy w latach 1833-1839 pokonali karlistów, popierających Don Carlosa i objęli rządy w kraju.

Izabela II miała zaledwie trzy lata kiedy odziedziczyła koronę po śmierci ojca. Ze względu na wiek, regencję sprawowała jej matka, Maria Krystyna, jako królowa rządząca. Wojnę karlistowską zakończył traktat z Vegara podpisany w sierpniu 1839 roku. Pomimo iż traktat ogłosił zwycięstwo obozu królowej Izabeli II, w roku 1840 doszło do przewrotu, w wyniku którego władzę przejął generał Baldomero Espartero. W roku 1843 w wyniku zamachu stanu Espartero został obalony, 8 listopada 1843 Izabelę ogłoszono dorosłą (miała 13 lat) i wstąpiła ona na tron jako Izabela II.

Cały okres rządów Izabeli był czasem pałacowych intryg i spisków. 28 września 1868 roku wojska królowej zostały ostatecznie pokonane pod Acolą. Rewolucyjna junta proklamowała w Madrycie podstawowe wolności i ogłosiła detronizację Izabeli II, która nazajutrz przekraczyła granicę hiszpańsko-francuską ze słowami "Sądziłam, iż mam w tym kraju więcej poparcia". Znalazła schronienie na zamku w Pau. Miała wówczas trzydzieści osiem lat.

Przez jakiś czas mieszkała w Saite-Adresse koło Le Havre, później osiadła w Paryżu w pałacu Les Tuilleries, a następnie w Pałacu Basilewskim w towarzystwie swego kochanka Marforiego. Dopiero 27 czerwca 1870 roku podpisała akt abdykacji na rzecz księcia Aosty - Włocha Amadeusza Sabaudzkiego. Podobno podpisując akt szepnęła "Oto pozbyłam się wielkiego ciężaru".

[edytuj] Małżeństwo i potomstwo

Izabela II ze swoją najstarszą córką

Kiedy królowa Izabela II kończy 16 lat pilną sprawą staje się znalezienie odpowiedniego małżonka. Wybór pada na Franciszka de Asís Burbona, hrabiego Kadyksu (1822-1902) Drobny, mówiący falsetem i zniewieściały Franciszek jest przezywany Paquita. Izabela stwierdza że woli abdykować niż wyjść za Paquitę. Ostatecznie jednak królowa musi sie ugiąć i w Madrycie 10 października 1846 wychodzi za mąż za Franciszka. Tego samego dnia odbył się ślub jej młodszej siostry - Ludwiki Ferdynandy - z Antonim Orleańskim, najmłodszym synem króla Ludwika Filipa I.

Franciszek zostaje mianowany naczelnym wodzem armii hiszpańskiej i otrzymuje tytuł króla małżonka. Królowa będzie później opowiadać o swoim rozczarowaniu w noc poślubną, gdy odkryła że jej małżonek " ma na ciele więcej koronek niż ona". Mimo to Izabela i Franciszek mieli razem 12 dzieci, ale tylko 4 z nich dożyło wieku dorosłego. Najprawdopodobniej Franciszek nie może być uważana za ojca żadnego z nich.:

Ferdynanda (1850),
Izabelę, księżniczki Asturii (1851–1931),
Marię Krystynę (1854),
Alfonsa XII (1857 - 1885),
Marię de la Concepcion (1859-1861),
Marię de Pilar (1861-1879),
Marię de la Paz (1862–1946),
Franciszka de Asis (1863),
Eulalię de la Piedad (1864–1958).

[edytuj] Tytulatura

W 1837 Hiszpania stała się monarchia konstytucyjną. Przed tym rokiem, sama Izabela II była nazywana według stergo, długiego nazywnictwa obowiązującego od średniowiecza: Doña Isabel II por la Gracia de Dios, Reina de Castilla, de Leon, de Aragon, de las Dos Sicilias, de Jerusalén, de Navarra, de Granada, de Toledo, de Valencia, de Galicia, de Mallorca, de Sevilla, de Cerdeña, de Córdoba, de Córcega, de Murcia, de Menorca, de Jaen, de los Algarbes, de Algeciras, de Gibraltar, de las Islas Canarias, de las Indias Orientales y Occidentales, Islas y Tierra firme del mar Océano; Archiduquesa de Austria; Duquesa de Borgoña, de Brabante y de Milan; Condesa de Aspurg, Flandes, Tirol y Barcelona; Señora de Vizcaya y de Molina etc. etc.. Po 1837, królowa znana była już jako Por la gracia de Dios y la Constitución de la Monarquía española, Reina de las Españas.