Franciszek Szlachcic

Z Wikipedii

Franciszek Szlachcic (ur. 5 lutego 1920 w Jaworznie - Byczynie, zm. 4 listopada 1990 w Warszawie) – generał brygady MO, działacz państwowy i partyjny, wysoki funkcjonariusz bezpieczeństwa publicznego w okresie PRL.

Urodził się w rodzinie robotniczej. Ukończył studia w Szkole Partyjnej przy KC PZPR (1953), Wyższej Szkole Wojskowej. w Moskwie (1956) i na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1960, inżynier hutnik). W lutym 1963 otrzymał stopień generała brygady Milicji Obywatelskiej.

Od 1943 członek PPR, następnie PZPR, należał do władz partyjnych, 1964-1968 zastępca członka Komitetu Centralnego, 1968-1975 członek KC, 1971-1975 członek Biura Politycznego KC, 1971-1974 sekretarz KC.

Przed II wojną światową oraz w początkowym okresie okupacji pracował jako ładowacz w kopalni "Jaworzno" w Jaworznie, następnie działał w Gwardii Ludowej i Armii Ludowej. Od 1945 służył w organach Milicji Obywatelskiej i bezpieczeństwa. 1962-1971 podsekretarz stanu (wiceminister) w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, 1971 najpierw kierownik (styczeń-luty) ministerstwa, następnie minister (luty-grudzień). 1972-1974 członek Rady Państwa, 1974-1976 wicepremier. 1976-1979 prezes Polskiego Komitetu Normalizacji i Miar, 1979-1985 Polskiego Komitetu Normalizacji, Miar i Jakości. 1972-1976 był posłem na Sejm. W roku 1990 wydał wspomnienia Gorzki smak władzy (Wydawnictwo FAKT, Warszawa 1990).

[edytuj] Przebieg służby w aparacie bezpieczeństwa i milicji

• 8.02.1945 - kierownik kontrwywiadu w Powiatowym Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Chrzanowie.
• 4.03.1946 - starszy referent Grupy do Walki z Bandytyzmem w Powiatowym Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Chrzanowie.
• 1.02.1947 - Szef Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Olkuszu.
• 1.02.1948 - inspektor przy Kierownictwie Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie.
• 1.05.1949 - zastępca szefa Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie.
• 1.06.1950 - pełniący obowiązki szefa Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Olsztynie.
• 16.04.1951 - słuchacz Kursu Politycznego Aktywu Kierowniczego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego.
• 1.11.1951 - szef Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Olsztynie
• 1.03.1953 - szef Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Rzeszowie.
• 9.04.1954 - słuchacz Kursu Specjalnego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego.
• 12.04.1955 - kierownik Wojewódzkiego Urzędu ds Bezpieczeństwa Publicznego w Katowicach.
• 1.01.1957 - zastępca komendanta wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej w Katowicach.
• 1.09.1957 - komendant wojewódzki Milicji Obywatelskiej w Katowicach.
• 4.05.1962 - wiceminister spraw wewnętrznych.
• 25.01.1971 - minister spraw wewnętrznych.
• 20.12.1971 - odwołany.

[edytuj] Bibliografia

• Sławomir Jerzy Mac, Przesłuchanie supergliny. Wyd. Fakt, Warszawa 1990, ss. 128. Franciszek Szlachcic, Gorzki smak władzy. Wyd. Fakt, Warszawa 1990, ss. 224. (Uwaga: to jedna książka złożona z dwóch wydanych w przeciwnym kierunku)
• Leszek Pawlikowicz, Tajny front zimnej wojny. Uciekinierzy z polskich służb specjalnych 1956-1964, Oficyna Wydawnicza Rytm, Warszawa 2004, ISBN 83-7399-074-7 (Przebieg służby F. Szlachcica w aparacie bezpieczeństwa i milicji)