Geometria analityczna

Z Wikipedii

Geometria analityczna – dział geometrii zajmujący się badaniem figur geometrycznych metodami analitycznymi (obliczeniowymi) i algebraicznymi. Złożone rozważania geometryczne zostają w geometrii analitycznej sprowadzone do rozwiązywania układów równań, które opisują badane figury. Przedmiotem badań geometrii analitycznej jest zasadniczo przestrzeń euklidesowa i własności jej podzbiorów, choć wiele wyników można uogólnić na dowolne, skończeniewymiarowe przestrzenie liniowe.

[edytuj] Historia

Pierwsze wyniki w tej dziedzinie pochodzą z wieku XVII i związane są z nazwiskami Fermata, Pascala oraz Kartezjusza, którzy jako pierwsi punktom na płaszczyźnie przypisali pary liczb nazywane ich współrzędnymi, a pewne zależności między współrzędnymi w danym układzie współrzędnych utożsamili z krzywymi na płaszczyźnie. Na przykład, równanie y = kx, przedstawia prostą, a równanie xy = k² dla – hiperbolę.

Za umowną datę powstania geometrii analitycznej przyjmuje się rok 1637, gdy ukazała się książka Geometrie Kartezjusza, w której wprowadził kartezjański układ współrzędnych. Obecną postać geometrii analitycznej nadał Leonhard Euler w klasycznym dziele Introductio in analysin infinitorum, choć sama nazwa pojawiła się dopiero na początku wieku XIX.

Geometria analityczna dała podstawy do rozwoju geometrii różniczkowej i algebraicznej.

[edytuj] Zobacz też

• przegląd zagadnień z zakresu matematyki
• geometria algebraiczna

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Algebra liniowa z geometrią analityczną (materiały dydaktyczne MIMUW na studia informatyczne I stopnia)

To jest tylko zalążek artykułu związanego z matematyką. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.