Helloween

Z Wikipedii

Helloween
Rok założenia	1984
Pochodzenie	Niemcy
Gatunek	speed metal, power metal, heavy metal, melodic metal
Wytwórnia płytowa	SPV Records
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: styl na bardziej encyklopedyczny. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Helloween – niemiecki zespół muzyczny grający europejski speed metal, melodic metal, power metal i heavy metal.

Spis treści 1 Historia zespołu 1.1 Początek 1.1.1 Pierwsze nagrania 1.2 Era Kiske 1.2.1 Kłopoty 1.2.2 Nowy wokalista 1.2.3 Śmierć Schwichtenberga 1.3 Odrodzenie 1.3.1 Kolejne spory 1.4 Współczesność 2 Muzycy 2.1 Obecny skład zespołu 2.2 Byli członkowie zespołu 2.3 Oryginalny skład 3 Dyskografia 3.1 Albumy studyjne 3.2 Albumy koncertowe 3.3 Kompilacje 3.4 EP 3.5 Single 3.6 DVD/VHS 3.7 Inne 4 Teledyski

[edytuj] Historia zespołu

[edytuj] Początek

Historia Helloween rozpoczyna się w 1979 roku, kiedy to Kai Hansen i Piet Sielck grają w zespole Gentry. W kolejnych latach do zespołu dołączają: Ingo Schwichtenberg (perkusja) oraz Markus Grosskopf (gitara basowa). Dochodzi wtedy do zmiany nazwy zespołu na IronFist. Kolejną personalną zmianą było odejście po kilku latach wspólnego grania Pieta Sielcka. Zastąpił go Michael Weikath, który opuścił swój wcześniejszy zespół Powerfool. W tym momencie, za sprawą Markusa, zespół zmienił nazwę na "HELLOWEEN".

[edytuj] Pierwsze nagrania

W 1984 roku Helloween nagrywa dwie piosenki na kompilację Death Metal. Są to: Oernst To Life autorstwa Weikatha oraz Metal Invaders. Kolejnym krokiem do kariery jest rok 1985, kiedy to zespół nagrywa swój pierwszy album zatytułowany "Helloween" (zwany również The Mini LP ze względu na to, że zawiera tylko 5 piosenek). Jeszcze w tym samym roku zespół wydaje swój długogrający album Walls Of Jericho, który odniósł sukces na rynku.

[edytuj] Era Kiske

Kai Hansen, który na pierwszej płycie, oprócz gry na gitarze, jest wokalistą stwierdza, że ciężko mu pogodzić te dwie funkcje. W wyniku poszukiwań wokalisty do zespołu dołącza Michael Kiske (wcześniej ILL Prophecy). Z nowym członkiem zespół chce nagrać dwupłytowy album, ale wytwórnia Noise nie godzi się na to. Dlatego w 1987 roku powstaje pierwsza część albumu Keeper Of The Seven Keys Part 1, do promocji której zostaje wydany winylowy singel Future World. Płyta przynosi zespołowi sukces. Między innymi muzycy zostają zaproszeni na duży tour po Stanach Zjednoczonych organizowany przez MTV. Rok później Helloween wydaje drugą część albumu Keeper Of The Seven Keys Part 2. Płytę promują dwa single: Dr. Stein oraz I Want Out. Po kolejnym sukcesie muzycy wyruszają w trasę koncertową Pumpkin Fly Free Tour, podczas której zarejestrowany zostaje koncert w Szkocji. Wydano go w trzech różnych wersjach. Podstawowa to Live in the UK, japońska - Keepers Live, a amerykańska - I Want Out Live.

[edytuj] Kłopoty

W tym okresie z zespołu odchodzi jeden z jego założycieli - Kai Hansen. Przyczyny odejścia początkowo były nieznane. Z biegiem czasu wyszło na jaw, że związane ono było z kłótnią, jaka zaszła między Kaiem a Michaelem Weikathem. Na miejsce późniejszego twórcy Gamma Ray do zespołu dołączył Roland Grapow.

To nie koniec kłopotów zespołu. Tuż przed wydaniem kolejnej płyty Helloween okazało się, że zespół bezprawnie zerwał kontrakt z wytwórnią Noise, aby przejść pod skrzydła EMI. Na skutek wyroku sądowego zespół nie mógł wydać nowej płyty aż do 1992 roku, kiedy to doszło do porozumienia pomiędzy zaangażowanymi stronami. Dzięki temu w marcu fani mogli się już cieszyć z kolejnego wydawnictwa Helloween - płyty Pink Bubbles Go Ape. Do tej pory trwają spory na temat ocen tego albumu. Wiele osób podkreśla jego oryginalność i nowatorstwo, inni wskazują na odejście od stylu zaprezentowanego na dwóch wcześniejszych wydawnictwach i podążanie w zupełnie innym kierunku. Szybko nagrany następny album, Chameleon, wydany w 1993 roku, nie przyniosł zespołowi kolejnego sukcesu. Wręcz przeciwnie - album został chłodno przyjęty wśród fanów, gdyż płyta miała charakter raczej rockowy niż metalowy.

[edytuj] Nowy wokalista

Dla Michaela Kiskego był to ostatni projekt zrealizowany wraz z Helloween. Także tym razem dał o sobie znać Michael Weikath, który wyrzucił swojego imiennika z zespołu. Na jego miejsce przyszedł Andi Deris grający dotychczas w zespole Pink Cream 69. Jak się później okazało, zespół ponownie wkroczył na ścieżki prowadzące do sukcesu. W dużej mierze stało się tak za sprawą nowego wokalisty, którego przyjście było i jest szeroko komentowane przez fanów. Powstają różne opinie na ten temat. Zwłaszcza, gdy porównuje się umiejętności wokalne Kiskego i Derisa.

[edytuj] Śmierć Schwichtenberga

Jednym z najtragiczniejszych wydarzeń w historii grupy była choroba i tragiczna śmierć perkusisty Ingo Schwichtenberga. Podczas trasy koncertowej promującej płytę Chameleon Ingo często sięgał po różne używki, co uniemożliwiało mu grę. W związku z tym został on odsunięty od zespołu, a na jego miejsce zatrudniono młodego perkusistę - Nabiego, z którym dokończono tour. Ingo w tym czasie udał się na badania, które wykazały, że cierpi on na schizofrenię. Nie mogąc pogodzić się z chorobą w marcu 1995 roku popełnił samobójstwo, rzucając się pod pociąg metra w Hamburgu.

[edytuj] Odrodzenie

Zespół w odmienionym składzie (ostatecznie za perkusją zasiadł Uli Kusch, były muzyk Gamma Ray) rozpoczął od mocnego uderzenia. W połowie 1994 roku Helloween wydał swoją kolejną płytę Master Of The Rings. Płyta została bardzo dobrze przyjęta przez krytyków i fanów. Rok później, dokładnie w Halloween, album miał swoja premierę w Stanach Zjednoczonych. Niewątpliwie oznaczało to wyjście zespołu z kryzysu oraz powrót do korzeni. Zgodna współpraca, zwłaszcza Rolanda Grapowa oraz Michaela Weikatha, spowodowała, że nagrany materiał miał swój klimat. Dwa lata po sukcesie (1996) Master Of The Rings Helloween wydają niezwykłą płytę The Time Of The Oath. Jest to album koncepcyjny. Inspirowany jest przepowiedniami Nostradamusa. Na pomysł jego nagrania wpadł Andi Deris. Co więcej, album dedykowany jest zmarłemu tragicznie Ingo Schwichtenbergowi. Według wielu ta płyta to zdecydowany powrót do tego, co w Helloween najlepsze. Powstały wtedy takie utwory jak Power (grany na większości koncertów), czy też monumentalne, a zarazem tytułowe dzieło The Time Of The Oath. W pełni wokalnie prezentuje się Andi Deris, a współpraca Grapowa z Weikathem ma się co raz lepiej. Po komercyjnym sukcesie płyty zespół wyrusza w trasę koncertową, na której nagrywa swój drugi koncertowy album w historii - High Live. Wśród ogólnie przyjętej opinii jest on uważany za słaby, krytykuje się głównie słabą formę wokalną Derisa. W 1998 roku Helloween raczy fanów kolejnym wydawnictwem. Tym razem jest to studyjny album Better Than Raw. Bez wątpienia odnosi on komercyjny sukces. Bardzo dobrze sprzedaje się w Azji oraz Europie. Na uwagę zasługuje utwór Laudate Dominum w całości napisany po łacinie. Niewątpliwie, co podkreślał w wielu wywiadach Michael Weikath, był to ukłon w stronę fanów z Ameryki Łacińskiej. Zespół, podczas trasy koncertowej promującej album, nie ominął Polski, dzięki czemu Polscy fani mieli możliwość podziwiać Helloween na żywo. Zespół był supportem podczas koncertu Black Sabbath w katowickim Spodku. Rok 1999 to 15-lecie istnienia Helloween. Mimo że muzycy skupili się na wydawaniu solowych kompozycji w tym czasie, to jednak znaleźli oni czas na wydanie jubileuszowego albumu. Ku zdziwieniu wielu fanów nie było to ani żadne "the best of.." ani zapisy z koncertów live. Postawiono na przeróbkę popowych piosenek na brzmienia dobrze znane fanom metalu. Powstała płyta Metal Jukebox, na której znalazły się covery między innymi: Beatlesów, ABBY, Scorpions, czy też Deep Purple. Jednocześnie tą produkcją zespół zakończył współpracę z Castle Communication i przeszedł pod skrzydła Nuclear Blast. Pierwszym albumem, jaki powstał w wyniku współpracy z nową wytwórnią był The Dark Ride. Jest to zdecydowanie najmroczniejsza i najcięższa płyta zespołu.

[edytuj] Kolejne spory

Podczas trasy koncertowej ujawniło się nieporozumienie między członkami zespołu. Szczególnie między Michaelem Weikathem, Rolandem Grapowem i Uli Kushem. W jego wyniku dwaj ostatni zmuszeni byli odejść. Był to duży cios dla samego zespołu. Opuszczały go w końcu osoby, które miały znaczący wpływ na kształtowanie repertuaru Helloween przez ostatnie lata. Rozpoczęły się poszukiwania nowego perkusisty oraz gitarzysty. Ostatecznie, po wielu perypetiach, do zespołu dołączyli: Sascha Gerstner oraz Stefan Schwarzmann, który zastąpił chorego Marka Crossa. W tym składzie Helloween w 2003 roku nagrali album: Rabbit Don't Come Easy. W wielu wywiadach członkowie Helloween podkreślali, że ta płyta to powrót do wesołego Helloween i do bardziej przyjaznego wizerunku dyni. Na płycie widać, że w zespole zaszły personalne zmiany, a piosenki nie brzmią już tak mrocznie. Tym razem zespół nie ominął Polski podczas trasy koncertowej i odwiedził Kraków 30 listopada, aby dać show w hali krakowskiej Wisły.

[edytuj] Współczesność

W 2005 roku dochodzi do ostatniej jak na razie zmiany personalnej wśród "Dyniogłowych". Za perkusją zamiast Schwarzmanna zasiada Dani Loeble. Oficjalnym powodem odejścia Schwarzmana były rozbieżności muzyczne. W tym samym roku, już z nowym członkiem, zespół wydaje płytę Keeper of the Seven Keys - The Legacy i wyrusza w trasę koncertową, podczas której w listopadzie zagrał dwa koncerty w Polsce. Planowo miały odbyć się trzy - w Krakowie (Klub Studio), w Warszawie (Stodoła) oraz w Szczecinie (został początkowo przeniesiony do Poznania, a w konsekwencji w ogóle się nie odbył ze względu na niską sprzedaż biletów). Nowy album jest kontynuacją historii "klucznika" z płyt Keeper... pt.1 i pt.2 . Na początku 2007 r. zespół wydaje kolejne wydawnictwo koncertowe Live In Sao Paulo w aż trzech wersjach (2CD, 2DVD i limitowanej 2DVD i 2CD).

W październiku 2007 roku ukazuje się kolejny album - Gambling with the Devil. W USA album trafia do sprzedaży 23., w Niemczech 3 dni później, a w reszcie Europy 29 października.

[edytuj] Muzycy

[edytuj] Obecny skład zespołu

• Andreas Andi Deris - śpiew (1994-do dzisiaj)
• Michael Weiki Weikath - gitara (od początku do dzisiaj)
• Sascha Gerstner - gitara (2002-do dzisiaj)
• Markus Grosskopf - gitara basowa (od początku do dzisiaj)
• Daniel Dani Löble - perkusja (2005-do dzisiaj)

[edytuj] Byli członkowie zespołu

• Kai Hansen - śpiew (od początku do 1986), gitara (od początku do 1988)
• Michael Michi Kiske - śpiew (1987-1993)
• Roland Grapow - gitara (1988-2001)
• Ingo Schwichtenberg - perkusja (od początku do 1993)
• Ulrich Uli Kusch - perkusja (1994-2001)
• Mark Cross - perkusja (2001-2003)
• Stefan Schwarzmann - perkusja (2003-2005)

[edytuj] Oryginalny skład

• Kai Hansen - śpiew, gitara
• Markus Grosskopf - gitara basowa
• Michael "Weiki" Weikath - gitara
• Ingo Schwichtenberg - perkusja

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Albumy studyjne

• 1985 Walls Of Jericho
• 1987 Keeper Of The Seven Keys Part 1
• 1988 Keeper Of The Seven Keys Part 2
• 1991 Pink Bubbles Go Ape
• 1993 Chameleon
• 1994 Master Of The Rings
• 1996 The Time Of The Oath
• 1998 Better Than Raw
• 1999 Metal Jukebox
• 2000 The Dark Ride
• 2003 Rabbit Don't Come Easy
• 2005 Keeper of the Seven Keys - The Legacy
• 2007 Gambling with the Devil

[edytuj] Albumy koncertowe

• 1989 Live In The UK
• 1989 Keepers Live (wydany tylko w Japonii)
• 1989 I Want Out Live (wydany tylko w USA)
• 1996 High Live
• 2007 Live In Sao Paulo

[edytuj] Kompilacje

• 1989 Pumpkin Tracks
• 1991 The Best, The Rest, The Rare
• 1998 Karaoke Remix, Vol. 1
• 1998 Karaoke Remix, Vol. 2
• 1998 The Pumpkin Box

[edytuj] EP

• 1985 Helloween
• 1994 Mr. Ego (Take Me Down)

[edytuj] Single

• 1986 Judas
• 1987 Future World
• 1988 Dr. Stein
• 1988 I Want Out
• 1989 How Many Tears / I Want Out
• 1991 Kids Of The Century
• 1992 Number One
• 1993 Step Out of Hell
• 1993 When The Sinner
• 1993 I Don't Wanna Cry No More
• 1993 Windmill
• 1994 Where The Rain Grows
• 1994 Perfect Gentleman
• 1995 Sole Survivor
• 1996 The Time Of The Oath
• 1996 Power
• 1996 Forever And One (Neverland)
• 1996 Forever And One (Japan)
• 1998 I Can
• 1998 Hey Lord!
• 1999 Lay All Your Love On Me
• 2000 If I Could Fly
• 2000 Mr. Torture
• 2003 Just A Little Sign
• 2005 Mrs. God
• 2006 Light The Universe
• 2007 As Long As I Fall

[edytuj] DVD/VHS

• 1994 The Pumpkin Video (VHS)
• 1996 High Live (VHS)
• 2000 The Pumpkin Video (DVD)
• 2000 High Live (DVD)
• 2005 Hellish Videos (DVD)
• 2007 Live On 3 Continents (DVD)

[edytuj] Inne

• 1984 Death Metal (split razem z zespołami Running Wild, Hellhammer, Dark Avenger)
• 1984 Demo 1984
• 1984 Death Metal demo

[edytuj] Teledyski

• Halloween
• I Want Out
• Kids of the Century
• When the Sinner
• Mr. Ego (Take Me Down)
• Perfect Gentleman
• Where the Rain Grows
• Power
• Time of the Oath
• Forever and One (Neverland)
• I Can
• If I Could Fly
• Just a Little sign
• Mrs. God
• Light the Universe
• As Long As I Fall