Herb Bełchatowa
Z Wikipedii
Herb miasta Bełchatów przedstawia w polu błękitnym tarczy herbowej drzewo na wzgórzu zielonym, o liściach żółtych, owocach czerwonych i czarnym pniu, wokół którego opleciony wąż czerwony, pod drzewem z prawej postać Adama, z lewej postać Ewy z włosami żółtymi i takimiż liśćmi figowymi.
Herb Bełchatowa przedstawia scenę z biblijnej Księgi Rodzaju - w polu błękitnym drzewo na zielonym wzgórzu, o żółtych liściach, czerwonych owocach i czarnym pniu wokół którego opleciony czerwony wąż, pod drzewem postacie Adama i Ewy. Dawniej sądzono iż herb został zaprojektowany w 1847 do Albumu Heroldii Królestwa Polskiego. Obecnie znany jest odcisk pieczęci miejskiej z takim motywem, pochodzący z XVIII wieku, a odciśnięty na dokumencie z 1798. Pochodzenie motywu herbowego jest nieznane. Motyw Adama i Ewy jest dobrze znany z pieczęci cechu garncarzy (wystarczy zwrócić uwagę na symbolikę cechową we wnętrzu krakowskich Sukiennic) i taka hipoteza dominowała w okresie, gdy sądzono iż herb został zaprojektowany pośpiesznie na potrzeby Albumu Heroldii. Obecnie przypuszcza się, że wybrano motyw wspólny dla przedstawicieli 3 religii i narodowości zamieszkujących Bełchatów (Polaków, Żydów i Rosjan) - jednakże i to jest mało prawdopodobne, gdyż jest to XIX-wieczny skład narodowościowy miasta - lub, co bardziej prawdopodobne, że symbol miejski wybrał znany z głębokiej religijności Franciszek Rychłowski.
Barwa tła jest obecnie niebieska, zaś węża - czerwona, zgodnie z prawidłami sztuki heraldycznej. Poprzednia barwa węża - zielona, łamała te zasady, gdyż nie powinna sąsiadować z błękitem tła. Gdy przed kilku laty zmieniano barwy herbu miasta zgodnie z propozycjami specjalistów, doszło w Radzie Miejskiej do zabawnej dyskusji o charakterze politycznym - radni o poglądach lewicowych optowali za czerwoną barwą tła, zaś liberałowie - za błękitną.
Herb (w obecnym kształcie opracowanym przez Centrum Heraldyki Polskiej z Warszawy) i barwy zostały przyjęte Uchwałą Rady Miejskiej Bełchatowa nr 58/V/97 w dniu 28 kwietnia 1997.
