Hipolit Gliwic

Z Wikipedii

Hipolit Jan Gliwic (ur. 23 marca 1878 w Warszawie, zm. 10 kwietnia 1943 tamże) – ekonomista, inżynier górnik i działacz gospodarczy, mason^[1].

Po ukończeniu (ze złotym medalem) szkoły średniej w Warszawie uzyskał w 1901 stopień kandydata nauk matematycznych na uniwersytecie w Odessie. Studia kontynuował w Petersburgu uzyskując w 1906 tytuł inżyniera górnictwa. W roku 1918 doradca handlowy przedstawicielstwa Rady Regencyjnej w Rosji Sowieckiej. Po odzyskaniu niepodległości w latach 1919-1925 radca handlowy i finansowy ambasady polskiej , później chargé d'affaires w Waszyngtonie. W roku 1926 krótko minister przemysłu i handlu w rządzie Kazimierza Bartla - symbolicznie wyraził poparcie dla Józefa Piłsudskiego po przewrocie majowym.

W latach 1928-1930 senator RP z listy BBWR i wicemarszałek Senatu. Przedstawiciel Polski w Lidze Narodów i na międzynarodowych konferencjach ekonomicznych.

Znawca problematyki bankowej, dyrektor wielu przedsiębiorstw górniczo-hutniczych w przedrewolucyjnej Rosji i w niepodległej Polsce. Jeden z ważniejszych przedstawicieli polskich sfer gospodarczych. Współorganizator koncernu Wspólnota Interesów Górniczo-Hutniczych z siedzibą w Katowicach. Wykładowca Studium Dyplomatycznego na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.

W czasie II wojny światowej pozostał w okupowanym kraju. Współpracownik Delegatury Rządu RP na Kraj - opracowywał problematykę likwidacji gospodarczych skutków wojny. W początkach roku 1943 aresztowany przez Niemców, popełnił samobójstwo. Został pochowany na warszawskich Powązkach.

Przypisy

↑ Małgorzata Smogorzewska, Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919-1939. Słownik biograficzny, tom II: E-J, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2000, ISBN 83-7059-479-4