Język moksza
Z Wikipedii
Język moksza – ugrofiński język z grupy języków wołżańskich używany przez jedną z dwóch grup etnicznych składających się na naród Mordwinów– Mordwinów Moksza. Używany jest na wschodnim skrawku europejskiej części Rosji, zwłaszcza w zachodnich rejonach Mordwy, gdzie jest językiem urzędowym oraz w obwodzie penzeńskim, a także Tatarstanie, Baszkirii, oraz obwodach: orenburskim, riazańskim, samarskim, saratowskim i tambowskim. Mordwini Moksza żyją także w niewielkich grupach na dalekim wschodzie Rosji, a poza granicami tego kraju – w USA.
Język/dialekt moksza jest używany przez ok. 400 tys. osób, tj. ok. 40% Mordwinów posługujących się ojczystym językiem.
Kwestia czy język moksza jest samodzielnym językiem, czy jak uważają niektórzy językoznawcy – dialektem języka mordwińskiego była przedmiotem sporów; obecnie przeważa opcja istnienia dwóch języków mordwińskich: moksza i erzja.
Język mordwiński-moksza jest kontynuacją prajęzyka proto-ugro-fińskiego, używanego w I tys. p.n.e. przez plemiona ugrofińskie zamieszkujące płn.- wsch. Europę. Na jego rozwój silny wpływ wywarł język rosyjski; w mniejszym stopniu – języki tureckie.
Język moksza, podobnie jak inne języki ugrofińskie charakteryzuje się dużą liczbą przypadków; posiada ich 12.
Do zapisu języka stosowany jest alfabet cyrylicki, identyczny jak do zapisu języka rosyjskiego.
[edytuj] Literatura
Do klasyków literatury w języku moksza zaliczyć można Michaiła Biezborodowa, Zachara Dorofiejewa, Fiodora Atianina, Aleksieja Mokszoni, Maksima Biebana, Jakuba Piniasowa, Jurija Kuzniecowa, Marię Malkiną, Raisę Orłową.
