Jakub Krzemieński

Z Wikipedii

Jakub Marian Krzemieński (ur. 16 czerwca 1882 we wsi Czerlany, powiat Gródek Jagielloński, zm. 11 października 1955 w Londynie) - generał brygady WP, prawnik, działacz państwowy, prezes Najwyższej Izby Kontroli.

Ukończył studia prawnicze we Lwowie, w 1909 obronił doktorat prawa. W 1911 rozpoczął praktykę adwokacką. Od sierpnia 1914 żołnierz Legionów Polskich, w maju 1915 mianowany na stopień oficerski (podporucznik). Był sędzią wojskowym. Po kryzysie przysięgowym latem 1917 przeszedł do armii austriackiej, służąc do lutego 1918 w Polskim Korpusie Posiłkowym. Od listopada 1918 w WP, był m.in. zastępcą szefa Departamentu Wojskowo-Prawnego Ministerstwa Spraw Wojskowych i zastępcą Naczelnego Prokuratora Wojskowego.

Od kwietnia 1919 do lipca 1923 doradca prawno-wojskowy Naczelnika Państwa i Prezydenta RP. W 1920 został mianowany generałem podporucznikiem, w 1922 generałem brygady (ze starszeństwem od 1 czerwca 1919, chociaż dopiero 8 sierpnia 1919 został podpułkownikiem). W 1923 otrzymał nominację na sędziego Najwyższego Sądu Wojskowego, w styczniu 1926 został wiceprezydentem tego sądu, w czerwcu 1926 - prezydentem.

18 października 1930 przeszedł na stanowisko prezesa Najwyższej Izby Kontroli jako następca Stanisława Wróblewskiego. W związku z pozostawaniem w służbie cywilnej (w stanie nieczynnym) w październiku 1932 został przeniesiony do rezerwy, zachowując prawo noszenia munduru. Wraz z władzami państwowymi po wybuchu wojny znalazł się 18 września 1939 w Rumunii; w grudniu 1939 został odwołany z funkcji prezesa NIK. Jego następcą, już w izbie na emigracji, został Tadeusz Tomaszewski.

Okres wojny spędził w większości w Palestynie, po 1945 osiadł w Wielkiej Brytanii. Zmarł w Londynie.

Był odznaczony m.in. krzyżami Orderu Odrodzenia Polski (I i III klasy), Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi.

[edytuj] Źródła:

• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991 (tam m.in. fotografia)
• Ryszard Szawłowski, Najwyższe państwowe organy kontroli II Rzeczypospolitej, Warszawa 2004