Jan Legowicz

Z Wikipedii

Jan Wawrzyniec Legowicz (ur. 9 sierpnia 1909 w Mościskach, zm. 27 października 1992 w Warszawie) - polski filozof i historyk filozofii zajmujący się przede wszystkim filozofią średniowieczną, a także starożytną.

Dzieciństwo spędził we Lwowie, gdzie ukończył IV Liceum Klasyczne imienia Jana Długosza. Studiował filozofię i pedagogikę w Uniwersytecie Katolickim we Fryburgu Szwajcarskim. Prócz filozofii i pedagogiki zajmował się paleografią, numizmatyką i archeologią, a także doskonalił znajomość języków klasycznych - łaciny, greki i hebrajskiego. Studia ukończył w 1937, zdobywając tytuł doktora nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki i filozofii. Światową sławę przyniosło mu wydanie jego pracy doktorskiej Essai sur la philosophie sociale du Docteur Séraphique (1937), traktującej o poglądach społecznych św. Bonawenturze. We Fryburgu wstąpił do zakonu dominikanów i przyjął święcenia kapłańskie.

Po ukończeniu studiów, mimo możliwości kontynuowania pracy naukowej w Szwajcarii, powrócił do ojczyzny i osiadł we Lwowie. Okres II wojny światowej spędził w Alwernii koło Chrzanowa. Uczestniczył wtedy czynnie w działalności ruchu oporu - działalność ta polegała na uczestnictwie w tajnym nauczaniu, pomocy więźniom Oświęcimia w ucieczce za granicę, organizacji wysyłki paczek i lekarstw dla więźniów obozów. Doświadczenia wojenne sprawiły, że zwątpił w swoje powołanie kapłańskie. W 1945 zwrócił się się do papieża Piusa XII o unieważnienie święceń kapłańskich - papież uwzględnił tę prośbę udzielając mu dyspensy 17 lutego 1947.

Po wojnie podjął pracę w Wydziale Kultury starostwa chrzanowskiego, w 1945 został także dyrektorem i nauczycielem w chrzanowskim Liceum Pedagogicznym. Zajmował się wtedy poszukiwaniem i ratowaniem zabytków. Wkrótce przeniósł się jednak do Tomaszowa Mazowieckiego, gdzie pracował w Liceum Pedagogicznym.

W 1948 przeniósł się do Łodzi, gdzie podjął wykłady najpierw w studium dla pracowników oświaty, następnie w Uniwersytecie Łódzkim jako profesor historii filozofii. W 1953 przeniósł się do Warszawy i został profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, z którym pozostał związany do końca życia. Prócz zajęć naukowych i dydaktycznych prof. Legowicz pełnił wiele funkcji administracyjnych: był dziekanem Wydziału Filozofii UW, dyrektorem Instytutu Filozofii UW, kierownikiem katedry (a następnie zakładu) Historii Filozofii Starożytnej i Średniowiecznej IF UW. Od 1956 brał także udział w organizacji Zakładu Historii Filozofii Starożytnej i Średniowiecznej PAN, którym kierował do 1968, zrezygnował jednak z tej funkcji, gdyż czuł się silniej związany z Uniwersytetem Warszawskim, wykładał także na Wojskowej Akademii Politycznej. W PAN zapoczątkował badania nad średniowiecznymi manuskryptami filozoficznymi, zwłaszcza polskimi. W 1979 przeszedł na emeryturę, nadal jednak brał czynny udział w życiu naukowym i prowadził zajęcia dydaktyczne.

Był współzałożycielem i wiceprzewodniczącym Société Internationale pour Étude de la Philosophie Médiévale, organizując z ramienia tej organizacji międzynarodowe kongresy filozoficzne. Prowadził także ożywioną działalność edytorską. Od 1968 był przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego Biblioteka Klasyków Filozofii (BKF), zastępując na tym stanowisku Tadeusza Kotarbińskiego. To z jego inicjatywy w ramach BKF powstał wielotomowy przekład dzieł wszystkich Arystotelesa. Razem ze Stefanem Swieżawskim redagował czasopismo "Studia Mediewistyczne". Redagował także "Przegląd Humanistyczny", "Studia Filozoficzne" i "Życie Szkoły Wyższej".

Jan Legowicz był znanym na całym świecie historykiem filozofii, który odegrał wielką rolę w rozwoju tej dyscypliny naukowej w Polsce i którego podręczniki (m.in. Historia filozofii starożytnej Grecji i Rzymu, Historia filozofii średniowiecznej Europy zachodniej) wychowały pokolenia filozofów. Cała jego spuścizna obejmuje 10 publikacji książkowych i dużą liczbę artykułów.

[edytuj] Bibliografia

• Wojciech Słomski, Jan Legowicz. Człowiek i nauczyciel, w: "ΣΟΦΙΑ. Pismo filozofów krajów słowiańskich", nr 4/2004 Wersja internetowa w pliku PDF