Jan Zygmunt Deybel
Z Wikipedii
Jan Zygmunt Deybel von Hammerau (niem. Johann Sigmund Deybel) ur. około 1685-1690 w Saksonii, zm. 1752, saski architekt rokokowy, w Polsce od początku XVIII wieku, major artylerii koronnej. Ojciec Krystiana Godfryda Deybla de Hammerau (1725-1798), polskiego generała.
W Polsce od 1719 roku, od 1721 pracował w warszawskim urzędzie budowli królewskich, od 1726 architekt króla Augusta II Mocnego. Oficer artylerii konnej, w 1736 awansowany na kapitana, w 1746 na majora.
Posługiwał się formami architektury francuskiej w oparciu o albumy J. Mariette’a L’architecture française (3 tom, 1727-1737). Był nauczycielem architekta Efraima Szregera i malarza Zygmunta Vogla.
[edytuj] Ważniejsze prace:
- Pałac Saski w Warszawie 1721-1729
- przebudowa pałacu w Wilanowie 1729-1734, m.in. budowa Sali Jadalnej w skrzydle południowym
- przebudowa pałacu Czartoryskich w Puławach 1730-1736
- projekt i przebudowa pałacu Branickich w Białymstoku 1728-1752
- przebudowa pałacu Sapiehów w Warszawie 1726-1734
- niezrealizowany projekt Pałacu Pijarskiego na rogu ul. Miodowej i Długiej w Warszawie 1733
- niezrealizowany projekt przebudowy Pałacu Kazimierzowskiego na koszary gwardii
- pałac Błękitny w Warszawie (wraz z J. D. Jauchem i K. F. Poeppelmannem)
- koszary mirowskie w Warszawie
- koszary Gwardii Koronnej Pieszej w Warszawie 1742
- Pałac Uruskich w Warszawie
- pałac Branickich w Warszawie przy ul. Miodowej
- i inne.
[edytuj] Bibliografia
- Łoza Stanisław: Architekci i Budowniczowie w Polsce. W-wa 1954.
- Szulc E.: Cmentarz Ewang.-Augsb. w W-wie. W-wa 1989.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Architektura przedwojennej Warszawy Jan Zygmunt Deybel
