Juliusz Nowina-Sokolnicki

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi.
Należy w nim poprawić: dodać miejsce urodzenia.
Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Juliusz Nowina Sokolnicki
Juliusz Nowina Sokolnicki
Nowina
Data urodzenia	16 grudnia 1920
Miejsce urodzenia	Pińsk

Rodzina	Sokolniccy

Juliusz Nowina-Sokolnicki (ur. 1920) – polski polityk emigracyjny, samozwaniecprzedstawiający się jako legalny Prezydent Wolnej Polski na Wychodźstwie w latach 1972-1990, przez niemal całość polskiej emigracji traktowany jako oszust ^[1]

Juliusz Nowina-Sokolnicki, pełniący na emigracji szereg urzędów ministerialnych (m.in. informacji), będąc związany z tą jej częścią, która zwalczała Radę Trzech, 8 kwietnia 1972 wykorzystując fakt śmierci Prezydenta RP na Uchodźstwie Augusta Zaleskiego, rozesłał fotokopie dokumentu stwierdzającego, że jest on wyznaczonym następcą przez zmarłego prezydenta Zaleskiego powołując się na dokument nominacji na następcę Prezydenta RP na Uchodźstwie z 22 września 1971. Przedstawiając się jako Prezydent Wolnej Polski na Wychodźstwie zdymisjonował w grudniu 1972 premiera rządu polskiego na uchodźstwie Alfreda Urbańskiego, powołanego przez prezydenta Stanisława Ostrowskiego i powołał własny gabinet kierowany przez nieznanego na emigracji pułkownika Sergiusza Pawła Ursyna-Szantyra.

Juliusz Nowina-Sokolnicki działał jako Prezydent Wolnej Polski na Wychodźstwie równolegle z rzeczywistymi Prezydentami Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie aż do 1990, kiedy to oficjalnie przekazał insygnia władzy prezydenckiej wybranemu Prezydentowi RP Lechowi Wałęsie. Nie został jednak uznany za legitymowanego Prezydenta przez rząd Polski po odzyskaniu suwerenności w 1989 roku. Przez cały okres występowania jako Prezydent Wolnej Polski Juliusz Nowina-Sokolnicki miał u swojego boku kolejne, własne rządy polskie, własnych premierów i ministrów, działających równolegle z rządami polskimi na uchodźtwie działającymi u boku legalnych Prezydentów RP na Uchodźstwie sprawujących urząd po rozpadzie tzw. Rady Trzech. Swego czasu ministrem w gabinecie popieranym przez Juliusza Nowinę-Sokolnickiego był nawet ksiądz prałat Henryk Jankowski z Gdańska. Został on powołany w czerwcu 1989 na ministra stanu w rządzie Jana Alfreda Łokcikowskiego tytułowanego generałem broni.

W 1982 Juliusz Nowina-Sokolnicki powołał do życia honorową jednostkę militarną emigracji polskiej, nadając jej nazwę "Polska Niezależna Brygada Rezerwy"[1]. Korzystając z okazji istnienia takiej jednostki, Sokolnicki nadawał liczne tytuły oficerskie i generalskie. W 2008 formacja ta w dalszym ciągu prowadzi działalność (choć obecnie uniezależniła się od Sokolnickiego stając się naprawdę "Niezależną").

W 1990 Juliusz Nowina-Sokolnicki uważając się samozwańczo za VIII Wielkiego Mistrza Orderu Świętego Stanisława zajął się nadawaniem tego orderu w Polsce i za granicą (wskrzeszonego przez Sokolnickiego podczas samozwańczego sprawowania urzędu Prezydenta Wolnej Polski). W latach 70. Juliusz Nowina-Sokolnicki zaczął tytułować się polskim hrabią, a obecnie używa tytułu księcia otrzymanego od HIH księcia Augusta Von Hohenstauffen i potwierdzonego przez HIRH księcia Karla Friedricha von Deutschland.