Leszek Wierzchowski

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Leszek Antoni Wierzchowski (ur. 10 września 1949 w Zawierciu) – polski polityk, założyciel i przywódca partii politycznej Polski Ruch Monarchistyczny, poeta i dramaturg.

Mieszka i działa w Katowicach.

Spis treści 1 Życiorys 2 Działalność jako Regent Partii 2.1 Tytuły 2.2 Nadawane tytuły i odznaczenia 2.3 Współpraca zagraniczna 3 Działalność literacka 4 Bibliografia 5 Przypisy 6 Zobacz też 7 Linki zewnętrzne

[edytuj] Życiorys

Jest absolwentem I Liceum Ogólnokształcącego im. St. Żeromskiego w Zawierciu i Studium Nauczycielskiego w Gliwicach. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach.

W latach 70. i 80. pracował jako dziennikarz w Warszawie w czasopismie "Konstrukcje" i Katowicach (w Dzienniku Zachodnim). Był naczelnym redaktorem czasopism: "Echo Czeladzi", "Śląsko-Zagłębiowskie Nieruchomości" i "Nowa Monarchia". Na łamach prasy publikował swoje artykuły, wiersze i fraszki.

W latach 70. należał do Grupy Poetyckiej im. Wł. Sebyły w Częstochowie oraz do literackiego Towarzystwa Wolnistów we Wrocławiu.

Należał do PZPR, a w 1981 wstąpił do "Solidarności".

Otrzymał stypendium Związku Literatów Polskich w Warszawie, którego obecnie jest członkiem. Jest autorem poetyckiego dramatu paradokumentalnego, a także trylogii fraszek.

[edytuj] Działalność jako Regent Partii

Partia Leszka Wierzchowskiego, którą założył w 1991, dąży do wprowadzenia na nowo - nie restytucji - dziedzicznej monarchii konstytucyjnej w Polsce. W obliczu braku w chwili obecnej króla na tronie polskim, Leszek Wierzchowski został ogłoszony przez własną partię regentem Polski.^[1] Wierzchowski pierwszy w Polsce po 1989 utworzył i zarejestrował partię polityczną o charakterze monarchistycznym.

Wierzchowski wprowadził nowe znaczenie pojęcia regent - jako przywódcy (szefa) partii lub stowarzyszenia o charakterze monarchistycznym.

Zwolennicy Wierzchowskiego skupieni wokół partii Polski Ruch Monarchistyczny uznają go za prawowitego Regenta Polski zastępującego króla polskiego przed dokonaniem jego wyboru. Jego partia ma ponad tysiąc członków. Poza tym także mniej znane ugrupowanie Ogólnopolski i Polonijny Konwent Monarchistyczny przewodzone przez wielkiego księcia Władysława Leżyńskiego również uznaje uprawnienia Leszka Wierzchowskiego do nadawania tytułów szlacheckich i arystokratycznych.

Leszek Wierzchowski jest także Wielkim Mistrzem założonego przez siebie Zakonu Rycerzy Polskiej Korony na wzór dawnych zakonów rycerskich. Ponadto Wierzchowski prowadzi własną Fundację "Polska Korona" oraz wydaje czasopismo "Nowa Monarchia" jako organ prasowy PRM.

Wierzchowski uzyskał także Wielką Wstęgę Orderu Świętego Stanisława z Gwiazdą "za zasługi w działalności społecznej i humanitarnej" od Kapituły Suwerennego Orderu Świętego Stanisława w Polsce przewodzonej przez Wielkiego Mistrza Orderu Juliusza Nowinę-Sokolnickiego, który w latach 1972-1990 uznawał siebie za prezydenta RP na Uchodźstwie, chociaż nie był za niego uznawany przez znaczną część polskiej emigracji, która poparła prezydenta Stanisława Ostrowskiego. Leszek Wierzchowski jest drugim (po Janie Pawle II) Polakiem, który został uhonorowany Orderem Króla Daniły Halickiego (14 września 2003 w Pałacu Potockich we Lwowie).

Żona Leszka Wierzchowskiego, Zofia Wielka Księżna Nawarska-Wierzchowska, oraz Zastępca Regenta Polski i Polskiego Ruchu Monarchistycznego wraz z mężem działa w partii.

[edytuj] Tytuły

Leszek Wierzchowski używa następujących tytułów: "Jego Królewska Wysokość Leszek Antoni Wielki Książę Wierzchowski, z Łaski Boga i Woli Narodu Regent Polski i Polskiego Ruchu Monarchistycznego, Wielki Kniaź Ukrainy-Rusi, Kniaź Imperium Rosji, Emir Tatarów, Kawaler Orderu Regencji na Wielkiej Wstędze z Gwiazdą, Kawaler Wielkiej Wstęgi Orderu Świętego Stanisława I klasy, Wielki Mistrz Zakonu Rycerzy Polskiej Korony etc. etc.".^[2]

[edytuj] Nadawane tytuły i odznaczenia

Leszek Wierzchowski zajmuje się przede wszystkim niesieniem materialnej pomocy dla zdolnej, lecz niezamożnej uczącej się młodzieży szkół podstawowych i ponadpodstawowych poprzez Zakon Rycerzy Polskiej Korony (jednostkę organizacyjną charytatywnej Fundacji Polska Korona) oraz nadawaniem nowych tytułów szlacheckich i arystokratycznych za zasługi:

• Dla dobrego imienia Polski.
• Za szlachetność serca i czynu - działalność charytatywną w Fundacji Polska Korona.
• Za zaangażowane krzewienie idei nowoczesnej dziedzicznej monarchii konstytucyjnej (wzorem Hiszpania).

Ponadto Leszek Wierzchowski nadaje także osiem rodzajów odznaczeń PRM^[3], którymi są:

• Order Regencji na Wielkiej Wstędze z Gwiazdą,
• Order Zakonu Rycerzy Polskiej Korony Pierwszej Klasy,
• Order Króla Bolesława Chrobrego,
• Medal Orła Białego,
• Krzyż Wierności,
• Złoty Krzyż im. Leszka Wielkiego Księcia Wierzchowskiego,
• Krzyż Purpurowego Serca,
• Krzyż Jerozolimski.

Aktualnie także Order św. Stanisława.

Nadawany jest też tzw. tytuł doktorski (Doktora Monarchii - wyłącznie za twórczy wkład w rozwój idei monarchistycznej). Tytułu tego nie należy utożsamiać ze stopniem naukowym doktora, ani z honorowym tytułem Doctor honoris causa.

Tytuły szlacheckie i arystokratyczne otrzymali od Leszka Wierzchowskiego m.in.:

• Lech Wałęsa (b. prezydent Rzeczypospolitej Polskiej) – tytuł księcia oraz herb szlachecki Regencja,
• ks. prałat Henryk Jankowski (b. proboszcz parafii pw. św. Brygidy w Gdańsku) – tytuł hrabiego, a następnie księcia,
• prof. Zbigniew Religa (b. minister Zdrowia i kandydat na prezydenta RP)- tytuł książęcy i herb Regencja,
• Cesar Ivan Feris Paiewonski (ambasador Republiki Dominikany w Watykanie) – tytuł hrabiowski,
• Orland Maria Machnikowski (Wielki Komisarz Orderu Świętego Stanisława) - dziedziczny tytuł barona,
• Adam Ryszard Myśliński (późniejszy założyciel Unii Polskich Ugrupowań Monarchistycznych) - dziedziczny tytuł wielkiego księcia na Zaolziu
• liczni działacze i członkowie Polskiego Ruchu Monarchistycznego, m.in. Wiesława i Marceli Szczerkowscy z Łodzi (dziedziczny tytuł hrabiowski).

Nazwiska wszystkich osób przez siebie nobilitowanych Wierzchowski publikuje w wydanym przez Wydawnictwo Sapientia herbarzu pod tytułem Herbarz. Nadania godności szlacheckich i arystokratycznych w Polsce 1992-1995. Według informacji zawartych m.in. w tym herbarzu Leszek Wierzchowski wywodzi się ze starego rodu szlacheckiego herbu Pobóg, od pięciu stuleci osiadłego na lubelszczyźnie (m.in. Wierzchowiny, pow.Radzyń Podlaski), natomiast jego akta rodzinne znajdują się m.in. w archiwum na Wawelu w Krakowie.^[4]

[edytuj] Współpraca zagraniczna

Leszek Wierzchowski współpracuje również w wieloma monarchistami i pretendentami do tronu za granicą. Są to m.in.:

• Paweł II Romanow znany też jako Edward Borysewicz Szabadin Rurikowicz Romanow (Pretendent do Tronu Rosji). Nadał Wierzchowskiemu tytuł Kniazia Imperium Rosji.
• Jego Wysokość Tomasz Zygmunt książę Rohan-Hauke z Czech (krewny królowej Wielkiej Brytanii Elżbiety II). Nadał Wierzchowskiemu odznaczenie rycerskie, a sam otrzymał od niego Złoty Krzyż im. Leszka W. Ks. Wierzchowskiego.
• Jego Ekscelencja Wacław Milan Rydlo (Wielki Mistrz Zakonu Rycerskiego św. Wacława w Czechach). Nadał Wierzchowskiemu odznaczenie rycerskie, a sam otrzymał od niego Złoty Krzyż im. Leszka W. Ks. Wierzchowskiego.
• Orest I używający tytułu Król Ukrainy i Rusi, lider Ukraińskiego Ruchu Monarchistycznego nadał Wierzchowskiemu tytuł Wielkiego Kniazia Ukrainy - Rusi. Natomiast 5 lutego 2005 Leszek Wierzchowski w imieniu Polskiego Ruchu Monarchistycznego podpisał w Katowicach Traktat o porozumieniu i wzajemnej współpracy z Orestem I.

[edytuj] Działalność literacka

Leszek Wierzchowski jest autorem m. in. poetyckiego dramatu paradokumentalnego o wydarzeniach lat 1968, 1970 i 1980 w Polsce pt. Millenium czyli Narodziny Solidarności Narodu Polskiego w Gdańsku podczas strajku 1980 roku.^[5]

Wydał także trzy zbiory fraszek:

• Manifest erotyczny (2002)
• Dziwne stany świadomości (2003)
• Imionnik zakochanych (2004)

Publikuje m.in. w Miesięczniku Społeczno-Kulturalnym "Śląsk" i Miesięczniku Literackim "Akant". Na łamach "Akantu" w latach 2005-2007 odbyły się trzy edycje konkursu pt. "Inspiracje Wierzchowskim" na aforyzm, fraszkę lub limeryk, nawiązujące do twórczości Leszka Wierzchowskiego.

Szereg esejów i recenzji o jego twórczości ukazało się na łamach prasy literackiej: "Akant", "Raptularz Kulturalny", Śląsk" i in. Za swoją twórczość otrzymał szereg nagród. Fraszki Wierzchowskiego zostały zamieszczone w antologii Z fraszką przez stulecia (XV-XX wiek) Józefa Bułatowicza (2005).

[edytuj] Bibliografia

• Ewa Głębicka, "Grupy literackie w Polsce 1945 - 1989", Wiedza Powszechna, Wyd. II, Warszawa 2000 r.
• Anna Ohde, "Poetycki dokument polskiego mitu" / W : / Miesięcznik Literacki "AKANT" nr 3 /81 /,2004 r.
• Anna Ohde, "Trójksiąg fraszek" / W :/ "AKANT" nr 12/90/,2004 r.
• Iwona Sułkowska , "W kręgu fraszki" / W : / "AKANT" nr 9 /100 /,2005 r.
• Violetta Pawłowska ,"Gorzka prawda w śmiechu podana" / W : / Miesięcznik Społeczno-Kulturalny "ŚLĄSK" , lipiec 2005 r.
• Anna Ohde , "Inspiracje Wierzchowskim" / W : / "AKANT" nr 6 /100 /,2006 r.

Przypisy

[edytuj] Zobacz też

• Polski Ruch Monarchistyczny

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona Leszka Wierzchowskiego*