Kanał Elbląski
Z Wikipedii
Kanał Elbląski | |
Kanał Elbląski - Okolice Miłomłyna |
|
Kontynent | Europa |
Państwo | Polska |
Województwo | warmińsko-mazurskie |
Początek | Elbląg |
Koniec | Ostróda |
Rok budowy | 1844-1860 |
Długość | 83,3 km |
Różnica poziomów | 99,50 m |
Typ kanału | Żeglowny |
Udostępniony dla żeglugi | Tak |
Śluzy | 4 |
Pochylnie | 5 |
Kanały wodne Polski | |
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
Kanał Elbląski (niem. Oberländischer Kanal, do 1945 Kanał Oberlandzki) - żeglowna droga wodna na terenie województwa warmińsko-mazurskiego. Kanał bywa błędnie nazywany Kanałem Elbląsko-Ostródzkim.
Pod względem fizyczno - geograficznym kanał położony jest w makroregionach Pobrzeża Gdańskiego i Pojezierza Wschodniopomorskiego, w mezoregionach Żuław Wiślanych i Pojezierza Iławskiego.
Spis treści |
[edytuj] Informacje ogólne
Kanał Elbląski (niem: Oberländischer Kanal) to najdłuższy kanał żeglowny w Polsce. Jego długość wynosi 83,3km.[1]
- 43,82 km - kanał sztuczny,
- 39,48 km - jeziora.
- Całkowita długość kanału z odgałęzieniami wynosi 144,3 km.
Kanał łączy Jezioro Druzno z Drwęcą oraz z jeziorem Jeziorak. Z jeziora Drużno, poprzez rzekę Elbląg z Zalewem Wiślanym a także przez kanał Jagielloński, Nogat i Wisłę z Morzem Bałtyckim.
Część Kanału, od śluzy w Miłomłynie do jez. Druzno, nosi nazwę Kanału Warmińskiego. Ma długość 52 km oraz 5 pochylni i 2 śluzy.
Przy budowie Kanału Elbląskiego wykorzystano jeziora leżące na różnych wysokościach między Ostródą i Zalewem Wiślanym. Różnica poziomów sięga 100 m. Osobliwością na skalę europejską jest zespół 5 pochylni, po których przetacza się statki na specjalnych platformach ustawionych na szynach. Od kanału odgałęzia się kilka szlaków wodnych, m.in. Ostróda - jezioro Szeląg Mały, Ostróda - Jezioro Drwęckie - rzeka Drwęca - Wisła.
[edytuj] Historia
W IX wieku na terenie Mazur zaczął dynamicznie rozwijać się drobny przemysł. Sławę na skalę światową zdobyła sosna taborska służąca do wyrobu masztów i bardzo poszukiwana przez przemysł szkutniczy. Rozwój przemysłu wymagał utworzenia sieci komunikacyjnej łączącej Prusy z morzem Bałtyckim.
[edytuj] Koncepcja budowy kanału
W pobliżu Elbląga, już wcześniej do żeglugi przystosowano płytkie jezioro Drużno przez które pogłębiono szlak żeglowny o szerokości 20 metrów. Tamtędy wiódł szlak wodny łączący się z portem Elbląg i dalej z Bałtykiem. Stan ten miał wpływ na powstanie koncepcji połączenia jezior leżących między Wisłą i Pasłęką. Przez wiele lat nikt nie wpadł na pomysł rozwiązania pozwalającego na pokonanie niemal 100 metrowej różnicy poziomu wód. Ewentualna budowa śluz wymagałaby budowy około 30 takich obiektów hydrotechnicznych.
[edytuj] Budowa
Nad projektem kanału zaczęto pracować w 1837 a prace rozpoczęto w 1844 roku. Cztery pierwsze pochylnie suche: Buczyniec, Kąty, Oleśnica i Jelenie uruchomiono go w 1860 roku. Projektantem i realizatorem Kanału był Georg Jacob Steenke, który przyjął zlecenie Fryderyka II, pragnącego połączyć szlakiem żeglownym Prusy Wschodnie z Bałtykiem.[2]
Podczas robót hydrotechnicznych wyrównywano poziomy wód w zbiornikach na trasie kanału. Obniżono poziomy luster wody do poziomu Jezioraka (99,5 m n.p.m.). Takie działania były przyczyna obniżenia poziomu wód kilku jezior nawet o ponad pięć metrów.
Na Jeziorze Karnickim, (97,5 m n.p.m.), powyżej lustra wody, wybudowano akwedukt leżący powyżej lustra wody tego jeziora.
W latach 1872-1876 - uruchomiono trzy kolejne śluzy: Miłomłyn, Zielona, Mała Ruś. Ostatnia pochylnia Całuny (położoną najbliżej jeziora Drużno) budowana byłą w latach 1874-1881.
Pierwotna koncepcja budowy kanału opierała się na projekcie pokonania różnicy poziomów wód między jeziorem Pniewskim a jeziorem Drużno za pomocą śluz komorowych wykonanych z drewna. Jednak koncepcję tę zarzucono. Ostatnia pochylnia Całuny zastąpiła istniejące już śluzy. Przyczyną zmiany koncepcji był wydłużony czas śluzowania i problemy z z dostarczeniem wody do śluz.
[edytuj] Znaczenie gospodarcze kanału
Kanał w XIX wieku (1844-1860), jako szlak komunikacyjny, pełnił ważną rolę gospodarczą przyczyniając się do rozwoju pojezierzy Ostródzkiego i Iławskiego i ich komunikacji z portami w Gdańsku i Elblągu. Rozwój transportu kolejowego i samochodowego wpłynął na zmniejszenie przewozów towarowych i już w latach 30-tych XX wieku wykorzystywany był jedynie przez turystów.
- Obecnie prowadzona jest żegluga statków tzw. Białej floty w rejsach pomiędzy portami w Elblągu i Ostródzie.
- W zatwierdzonym przez Zarząd Województwa Warmińsko-Mazurskiego w dniu 12.06.2007 r., ramach zintegrowanego projektu rozwoju lokalnego pt. Program Rozwoju Turystyki w obszarze Kanału Elbląskiego i Pojezierza Iławskiego, przewidziano środki na rewitalizacje i przebudowę części infrastruktury kanału.[3]
[edytuj] Wymiary śluz
Nazwa śluzy | Spad średni/maksymalny [m] | Wymiary komór [m] |
---|---|---|
Miłomłyn | 3,1 / 3,54 | 33,88 x 3,6 |
Zielona | 1,5 / 1,96 | 34,19 x 3,55 |
Ostróda | 1,8 / 2 | 29,15 x 3,26 |
Mała Ruś | 1,5 / 1,64 | 29,33 x 3,22 |
[edytuj] Locja Kanału ElbląskiegoLocja zawiera podstawowe informacje żeglugowe. Długości odcinków, umiejscowienie i dane głównych urządzeń hydrotechnicznych. Locję podzielono na 4 części
[edytuj] Śluza Miłomłyn (km 0,0) - pochylnia Buczyniec (km 36,77)
[edytuj] Pochylnia Buczyniec (km 36,77) - Jezioro Drużno (km 52,00)Trasa kanału wiedzie przez 9,2 kilometrowy odcinek na którym znajdują się suche pochylnie.
[edytuj] Różnice wysokościach pochylni
[edytuj] Śluza Miłomłyn (km 0,0) - Jezioro Szeląg (km 31,30 km)
[edytuj] Śluza Miłomłyn (km 0,0) - Iława (km 32,20)
|