Kazimierz Schally

Z Wikipedii

Kazimierz Piotr Schally (ur. 22 lutego 1895 w Nowym Sączu, zm. 12 stycznia 1967 w Edynburgu, Szkocja) - generał brygady Wojska Polskiego, oficer austriackiej artylerii.

Ukończył Akademię Wojskową w Wiener Neustadt. Jako oficer austriacki odkomenderowany do Legionów Polskich. W okresie wrzesień 1914 - lipiec 1917: podchorąży w VI batalionie, dowódca plutonu, batalionu, adiutant, dowódca dywizjonu 1 pułku artylerii. Podporucznik z października 1914, porucznik z grudnia 1915. Po kryzysie przysięgowym wcielony do armii austriackiej. Urlopowany w styczniu 1918 w celu dokończenia studiów na Politechnice Lwowskiej, działa tam jako instruktor Polskiej Organizacji Wojskowej. Wysłany z jej ramienia do I Korpusu Polskiego na Wschodzie (w Rosji) do Bobrujska, potem na Ukrainie i w Murmaniu, przeciwdziałał kapitulacji Wojska Polskiego przed Niemcami i Austrią. Zostaje uwięziony przez bolszewików w Sankt Petersburgu i skazany na śmierć. Ocalał dzięki interwencji posła duńskiego. Zwolniony w grudniu 1918 wyjeżdża do Armii gen. Józefa Hallera do Francji i wraca z nią w kwietniu 1919 do Polski. Podpułkownik artylerii z 1 czerwca 1919. W okresie kwiecień - październik 1919 dowódca dywizjonu 1 pułku artylerii Armii gen. Hallera, październik 1919 - styczeń 1927 pełniący obowiązki dowódcy a potem dowódca 1 pułku artylerii polowej (ciężkiej) Legionów. Pułkownik z 1 lipca 1923. Styczeń 1927 - marzec 1928 zastępca szefa Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych, marzec 1928 - grudzień 1934 dowódca I Grupy Artylerii, grudzień 1934 - wrzesień 1935 dowódca piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty. Od września 1935 - września 1939 szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej. Generał brygady z 1 stycznia 1936.

Po kampanii wrześniowej przedostaje sie do Francji,przeszedł tam przez ośrodek wychowawczy w Vichy. Ewakuowany do Wielkiej Brytanii. W okresie grudzień 1939 - listopad 1943 w dyspozycji Naczelnego Wodza w Paryżu i Londynie. od listopada 1943 - marca 1944 attaché wojskowy w Ottawie, kwiecień 1944 - sierpień 1945 szef Misji Wojskowej przy Naczelnym Dowództwie Sprzymierzonych w Europie, styczeń 1945 - 1947 w dyspozycji szefa Sztabu Głównego.

Po demobilizacji osiedla sie w Edynburgu w Szkocji, gdzie zmarł. Syn Andrzej ur. w 1926 w Wilnie, profesor dr nauk medycznych w USA był laureatem nagrody Nobla w 1977.

Odznaczenia: Virtuti Militari, Polonia Restituta 3 kl., Krzyż Niepodległosci z mieczami, Krzyż Walecznych czterokrotnie, Krzyż Zasługi złoty dwukrotnie.

[edytuj] Bibliografia

• T. Kryska Karski S. Żurakowski Generałowie Polski Niepodległej, wyd.: Editions Spotkania, Warszawa 1991
• H. P Kosk Generalicja polska t. 2 wyd.: Oficyna Wydawnicza Ajaks, Pruszkow 2001