Kołbaskowo

Z Wikipedii

Ten artykuł dotyczy wsi. Zobacz też: przejście graniczne Kołbaskowo-Pomellen.

Współrzędne: 53°20'09" N 14°26'18" E53.3358333 14.4383333 (Kołbaskowo)


Kołbaskowo
Województwo	zachodniopomorskie
Powiat	policki
Gmina	Kołbaskowo
Sołtys	Barbara Drozdalska
Położenie	53° 20' 09'' N 14° 26' 18'' E
Liczba mieszkańców (2006) • liczba ludności	410
Strefa numeracyjna (do 2005)	91
Kod pocztowy	72-001
Tablice rejestracyjne	ZPL
Położenie na mapie Polski Kołbaskowo
Strona internetowa wsi

Kołbaskowo (niem. Colbitzow) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie polickim, w gminie Kołbaskowo. Miejscowość jest siedzibą gminy Kołbaskowo. Położona jest w odległości 10 km od Szczecina przy granicy z Niemcami.

W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie szczecińskim.

[edytuj] Transport

Przez wieś przebiega droga krajowa nr 13 na odcinku Szczecin - Kołbaskowo - Rosówek, zaś w pobliżu autostrada A6 Szczecin - Berlin przy której zlokalizowano drogowe przejście graniczne Kołbaskowo - Pomellen.

Od 2004 wieś posiada bezpośrednie połączenie ze Szczecinem w postaci miejskiej linii autobusowej nr 81, biegnącej od Dworca Głównego w Szczecinie, przez Warzymice i Przecław do Kołbaskowa.

[edytuj] Zabytki

Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą z 1243 roku, gdy książę Barnim I nadaje klasztorowi cysterek w Szczecinie dziesięcinę z Kołbaskowa. W 1286 roku klasztor otrzymuje wieś Kołbaskowo na własność i prawdopodobnie w tym czasie rozpoczyna się budowa tutejszego kościoła.

W centrum wsi znajduje się XIII wieczny kościół. Jest to późnoromańska budowla salowa, wzniesiona na planie prostokąta, bez wieży zachodniej. Elewacje ścian wymurowane są z w miarę regularnie ułożonych warstw kwadr granitowych o niewielkim tylko stopniu obróbki i o różnej wielkości. Jedynie uskokowe portale - południowy (obecnie zamurowany) i nieistniejący już dzisiaj zachodni - a także narożniki, wykonano z dokładniej obrobionych kwadr granitowych.

Elewacja wschodnia posiada charakterystyczny dla tego okresu układ trzech wąskich, ostrołukowych, rozglifionych na zewnątrz okien, z których środkowe jest nieco wyższe. Jej szczyt natomiast ozdobiony jest piramidalną blendą w obramieniu ceglanym. Elewacja zachodnia ze szczytem przesłonięta jest przez dobudowaną w XVIII wieku wieżę, nakrytą płaskim dachem namiotowym. W wieży znajduje się główne wejście do kościoła

W elewacji południowej zachował się relikt pierwotnego okna o ościeżach kamiennych i łuku zamknięcia mniej ostrym jak w pozostałych obmurowanych oknach. Także zachowany portal południowy ma tylko nieznacznie załamaną archiwoltę.

Świątynia posiada strop drewniany i nakryta jest ceramicznym dachem dwuspadowym. W roku 1984 przeprowadzono restaurację świątyni. Odbito wówczas tynki zewnętrzne, odsłonięto wątek gotycki ścian i okien. We wnętrzu odnowiono posadzkę, strop, ściany, odkryto portal południowy. Wykonano również nowe oszklenie witrażowe. Uporządkowano także plac kościelny otoczony kamienno-ceglanym murem.

Na wyposażeniu kościoła znajdują się: