Konklawe 1394 (Antypapież Benedykt XIII)

Z Wikipedii

Konklawe 26-28 IX 1394 – konklawe okresu Wielkiej Schizmy Zachodniej, które wybrało Benedykta XIII na drugiego po Klemensie VII antypapieża obediencji awiniońskiej.

Spis treści

1 Śmierć Klemensa VII
2 Lista uczestników
- 2.1 Nieobecni
3 Wybór Benedykta XIII
4 Źródła

[edytuj] Śmierć Klemensa VII

Antypapież Klemens VII zmarł 16 września 1394 w Awinionie w wieku 52 lat. W tym czasie już od 16 lat trwała w Kościele schizma, a rywalem "awiniończyka" Klemensa VII z rzymskiej obediencji był wybrany w 1389 Bonifacy IX. W 1394 do obediencji awiniońskiej należały Francja, Aragonia, Kastylia, Nawarra, Szkocja, Cypr, Zakon Joannitów i niektóre terytoria w Cesarstwie (np. Sabaudia). Wielu duchownych i świeckich opowiadało się za przywróceniem jedności Kościoła poprzez cesję tj. rezygnację obu pretendentów, żaden z nich nie był jednak skłonny do ustępstw.

[edytuj] Lista uczestników

Św. Kolegium awiniońskiej obediencji we wrześniu 1394 liczyło 24 kardynałów. 21 z nich wzięło udział w konklawe, w tym 13 Francuzów, 6 Włochów i 2 Hiszpanów:

Pietro Corsini (nominacja 7 czerwca 1370) - kardynał-biskup Porto e Santa Rufina; dziekan Św. Kolegium Kardynałów

Gui de Malsec (20 grudnia 1375) - kardynał-biskup Palestriny; subdziekan Św. Kolegium Kardynałów

Jean de la Grange (20 grudnia 1375) - kardynał-biskup Frascati

Niccolò Brancaccio (18 grudnia 1378) - kardynał-biskup Albano

Guillaume d'Aigrefeuille (12 maja 1367) - kardynał-prezbiter S. Stefano al Monte Celio; protoprezbiter Św. Kolegium Kardynałów; protektor zakonu dominikanów; dziekan kapituły w Clermont

Leonardo Rossi (18 grudnia 1378) - kardynał-prezbiter S. Sisto

Bertrand de Chanac (12 lipca 1385) - kardynał-prezbiter S. Pudenziana

Tommaso Ammanati (12 lipca 1385) - kardynał-prezbiter S. Clemente

Giovanni Piacentini (12 lipca 1385) - kardynał-prezbiter S. Ciriaco alle Terme

Jean de Murol (12 lipca 1385) - kardynał-prezbiter S. Vitale

Jean de Brogny (12 lipca 1385) - kardynał-prezbiter S. Anastasia; wicekanclerz Św. Kościoła Rzymskiego

Pierre de Thury (12 lipca 1385) - kardynał-prezbiter S. Susanna

Martín Zalba (21 lipca 1390) - kardynał-prezbiter S. Lorenzo in Lucina; administrator diecezji Pampeluna

Jean Flandrin (17 października 1390) - kardynał-prezbiter SS. Giovanni e Paolo

Pierre Girard (17 października 1390) - kardynał-prezbiter S. Pietro in Vincoli

Guillaume de Vergy (17 kwietnia 1391) - kardynał-prezbiter S. Cecilia

Hugues de Saint-Martial (17 września 1361) - kardynał-diakon S. Maria in Portico; protodiakon Św. Kolegium Kardynałów

Pierre de Vergne (30 maja 1371) - kardynał-diakon S. Maria in Via Lata; archidiakon Rouen i Sewilli

Pedro Martínez de Luna (20 grudnia 1375) - kardynał-diakon S. Maria in Cosmedin

Amadeo Saluzzo (23 grudnia 1383) - kardynał-diakon S. Maria Nuova; archidiakon Reims

Galeotto Tarlati de Petramala (18 września 1378/5 maja 1388) - kardynał-diakon S. Giorgio in Velabro

Jednego z elektorów (Saint-Martial) mianował jeszcze Innocenty V, dwóch – Urban V, czterech – Grzegorz XI, a trzynastu Klemens VII. Galeatto Tarlati di Pietramala został mianowany 18 września 1378 przez rzymskiego papieża Urbana VI i dopiero w 1387 przeszedł do obediencji Klemensa VII, który na konsystorzu 5 maja 1388 potwierdził jego godność kardynalską.

Urząd kamerlinga sprawował François de Conzie, arcybiskup Narbonne.

[edytuj] Nieobecni

Niebecnych było 3 kardynałów, w tym dwóch Hiszpanów i Francuz:

Jean de Neufchatel (23 grudnia 1383) - kardynał-biskup Ostia e Velletri

Jaime de Aragón (styczeń 1387) - kardynał-biskup Sabiny; administrator diecezji Walencja

Pedro Fernández de Frias (23 stycznia 1394) - kardynał-prezbiter [bez tytułu]; administrator diecezji Osma

Wszystkich trzech mianował Klemens VII. Kardynał Jean de Neufchatel przybył do Awinionu krótko po zakończeniu konklawe.

[edytuj] Wybór Benedykta XIII

Kardynałowie zebrali się w Awinionie na konklawe 26 września, mimo nalegań wielu, by wybór odłożyć do śmierci rzymskiego papieża Bonifacego IX. Zignorowano też głosy proponujące wybranie właśnie Bonifacego IX na papieża, wśród kardynałów przeważył bowiem pogląd, że Bonifacy IX jako osoba ekskomunikowana wcześniej przez prawowitego (w ich mniemaniu) papieża Klemensa VII nie może zostać wybrana, dopóki ekskomunika ta nie zostanie zdjęta, tę moc ma natomiast tylko następca Klemensa VII. Podpisano jednak kapitulację wyborczą zobowiązującą elekta do dążenia ze wszystkich sił do zakończenia schizmy, w razie potrzeby także przez abdykację. 28 września, po dwóch dniach obrad, jednogłośnie wybrano aragońskiego kardynała Pedro Martinez de Luna, który do tej pory uchodził za jednego z największych zwolenników cesji. Elekt przybrał imię Benedykt XIII. 3 października przyjął święcenia kapłańskie, a 11 października został konsekrowany na biskupa w awiniońskiej katedrze przez kardynała-biskupa Ostia e Velletri Jean de Neufchatel i koronowany przez diakona Pierre de Vergne.

Mimo, że po wyborze Benedykt XIII powtórzył zapewnienia o swojej woli doprowadzenia do jedności Kościoła, jego późniejsze działania były zaprzeczeniem tych deklaracji. Odmówił abdykacji nawet wówczas, kiedy na Soborze w Konstancji zrezygnowali dwaj jego rywale – Grzegorz XII i Jan XXIII, i do końca życia twierdził, że jest prawowitym papieżem.