Konstanty Biergiel

Z Wikipedii

Konstanty Biergiel
wiceadmirał
Urodzony	11 września 1855
Zmarł	7 grudnia 1939
Kariera wojskowa
Stanowiska	szef Polskiej Bazy Morskiej we Francji
Najważniejsze bitwy i wojny	I wojna światowa
Późniejsza praca	Liga Morska i Rzeczna
Odznaczenia

Konstanty Biergiel (ur. 11 września 1855, zm. 7 grudnia 1939) – polski wiceadmirał i morski oficer pokładowy okrętów nawodnych. W okresie od 1876 do 1919 służył w Imperialnej Marynarce Wojennej Rosji, a następnie do 1921 w polskiej Marynarce Wojennej. Brał udział w I wojnie światowej. Karierę w Polsce zakończył na stanowisku szefa Polskiej Bazy Morskiej w Cherbourgu.

[edytuj] Służba wojskowa w Rosji

Konstanty Biergiel urodził się 11 września 1855 w Tule w rodzinie Władysława i Marii z Malewskich. W 1876 ukończył Morski Korpus Kadetów w Sankt Petersburgu. Był także absolwentem Akademii Morskiej w Petersburgu (1908).

Po ukończeniu szkoły i otrzymaniu stopnia miczmana został skierowany do służby liniowej i pływał na okrętach różnych klas. W 1882 otrzymał awans na lejtnanta (porucznika). W latach 1893-1893 dowodził, w stopniu kapitana II rangi (komandora porucznika), torpedowcami "Noworossijsk" i "Reni". Następnie służył na stawiaczu min "Bug", pancernikach "Dwienadcat' Apostołow" i "Gieorgij Pobiedonosiec" oraz kanonierce "Zaporożec". W 1901, po otrzymaniu awansu do stopnia kapitana I rangi (komandora), został dowódcą pancernika obrony wybrzeża "Nowgorod". W 1902 był attaché morskim w Stambule, a od 1903 do 1907 dowodził pancernikiem "Czesma". Po ukończeniu Akademii Morskiej dowodził siłami torpedowymi na Morzu Czarnym. W 1910 mianowano go kontradmirałem i powierzono dowodzenie amurską Flotyllą Rzeczną. W 1913 awansował na wiceadmirała. Podczas I wojny światowej pracował w rosyjskim Sztabie Generalnym.

[edytuj] Służba wojskowa w Polsce

W 1919 przybył do Warszawy i zgłosił się do Wojska Polskiego. Został zweryfikowany jako generał porucznik marynarki i udał się jako ekspert na rokowania ws. traktatu wersalskiego. Od 1920 był pierwszym szefem Polskiej Bazy Morskiej w Cherbourgu. W 1921 w stopniu wiceadmirała został przeniesiony w stan spoczynku. Po odejściu z wojska zamieszkał w Bydgoszczy, gdzie działał w oddziale Ligi Morskiej i Rzecznej. Wykładał również w Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej. Przed rozpoczęciem II wojny światowej ewakuował się z Bydgoszczy. Dalsze jego losy są nieznane. Zmarł 7 grudnia 1939. Został pochowany na warszawskim Ursusie. Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.

[edytuj] Bibliografia

• Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Maria Babnis, Alfons Jankowski, Jan Sawicki. "Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918-1947." Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996. (ISBN 83-86703-50)