Królestwo Sycylii
Z Wikipedii
| Regno di Sicilia Królestwo Sycylii |
|||||
|
|||||
|
|||||
 |
|||||
| Stolica | Palermo | ||||
| Ustrój polityczny | monarchia | ||||
| Data powstania | 1130 | ||||
| Data likwidacji | 1282 | ||||
Królestwo Sycylii - państwo założone w 1130 przez Rogera II. Obejmowało ono obszary całej wyspy Sycylii i południowej części Półwyspu Apenińskiego z Neapolem.
Spis treści |
[edytuj] XII wiek
W wyniku ślubu Henryka Hohenstaufa, syna cesarza Fryderyka I Barbarossy, z Konstancją, pogrobową córką króla Sycylii Rogera II, po bezpotomnej śmierci króla Sycylii Wilhelma II w 1189 r. roszczenia do korony sycylijskiej wysunął niemiecki ród Hohenstaufów. Jednak koronę Sycylii zagarnął Tankred z Lecce, nieślubny syn księcia Apulii Rogera, najstarszego syna króla Rogera II. Tankred utrzymał władzę w Królestwie Sycylii do swej śmierci w lutym 1194 r; w kilka miesięcy po jego śmierci Henryk VI Hohenstauf przeprowadził udaną inwazję na Królestwo i 20 listopada 1194 r. wkroczył do Palermo, gdzie w dzień Świąt Bożego Narodzenia 1194 r. koronowano go na króla Sycylii.
[edytuj] XIII-XVII wiek
Hohenstaufowie władali królestwem w latach 1194-1266. 1266 r. koronę sycylijską otrzymał Karol I Andegaweński, po zwycięstwie w bitwie pod Benewentem, w toku której zginął syn cesarza i króla Sycylii Fryderyka II, dotychczasowy król Sycylii Manfred. Wkrótce, w 1282 r, wybuchło w Palermo powstanie przeciwko Karolowi i Francuzom (tzw. nieszpory sycylijskie). Wyspa Sycylia przeszła w ręce Aragonii, natomiast Karol Andegaweński utrzymał się w kontynentalnej części królestwa (od tej pory nieformalnie określanego jako Królestwo Neapolu - choć formalnie nadal państwo to nosiło nazwę Królestwa Sycylii).
Po śmierci króla Jana II Aragońskiego Sycylia, wraz z wszystkimi posiadłościami aragońskimi, weszła w skład zjednoczonej Hiszpanii, i pozostała we władaniu hiszpańskim do 1707 r.
[edytuj] XVIII wiek
W 1707 r, w toku wojny o sukcesję hiszpańską Królestwo Sycylii zostało zajęte przez wojska koalicji antyburbońskiej; w wyniku tej wojny Sycylia przeszła pod panowanie księcia Sabaudii. W 1720 r. przejęła ją Austria, która w zamian oddała Sabaudii wyspę Sardynię. W wyniku wojny o polską sukcesję od 1735 Królestwa Neapolu i Sycylii znalazły się pod panowaniem młodszej linii Burbonów hiszpańskich (w osobie Karola, syna króla Hiszpanii Filipa V).
W latach 1734-1759 Królem Neapolu i Sycylii był Karola VII (Carlo VII), który w 1734 roku (jeszcze jako Don Carlos) podbił na czele armii hiszpańskiej austriacki wówczas Neapol.
Ministrowie Karola (Santostefano, Montealgre i Tanucci) utworzyli Real Giunta di Sicilia ("rade Królewska Sycylii") według wzorów hiszpańskich by ułatwić nadzór stolicy - Neapolu nad wyspą i by zabezpieczyć jej autonomię.
Gdy Karol VII został w 1759 roku królem Hiszpanii (jako Karol III) pozostawił władze w ręku swego małoletniego syna Ferdynanda IV (panował 1759-1806 i 1816-1825) i jego opiekuna pierwszego ministra Bernardo Tanucciego, byłego profesora uniwersytetu w mieście Piza). Był to minister reformator. W jego programie reform uczestniczył także Leopoldo de Gregorio, markiz Esquilache, którego Karol III Hiszpański zabrał ze sobą do Madrytu.
Tanucci nałożył w 1741 roku podatki na Kościół neapolitański, a uzyskane fundusze przeznaczył na budowę dróg i pałaców reprezentacyjnych i siedzib urzędów.
W 1776 roku znajdujący się w niełasce Tanucci uciekł z Neapolu. Jego następca Domenico Caracciolo był raczej nieudanym reformatorem.
Ferdynand (z siedziby na Sycylii) i jego żona (od 1768) Maria Karolina Habsburg odważnie wystąpili (1799) przeciw agresji Napoleona i jego ogromnej armii. Do walki królewską parę namówili dowódca neapolitańskiej floty, Anglik z pochodzenia John Acton, 6. baronet Acton (od 1779 roku minister marynarki) i ambasador brytyjski w Neapolu William Douglas Hamilton Dysproporcja sił był jednak tak wielka, że Napoleon zdołał podbić państwo.
[edytuj] XIX wiek
W czasie wojen z okresu rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich wyspa Sycylia - dzięki ochronie floty brytyjskiej - pozostawała pod panowaniem Burbonów. W 1816 r. Królestwa Neapolu i Sycylii zostały formalnie połączone w Królestwo Obojga Sycylii
[edytuj] Władcy Sycylii
Dynastia Hauteville Hrabiowie Sycylii, 1071-1130
Dynastia Hauteville Królowie Sycylii 1130-1198
- Roger II 1130-1154
- William I 1154-1166
- William II 1166-1189
- Tankred 1189-1194
- William III 1194
- Konstancja 1194-1198
Dynastia Hohenstaufen Królowie Sycylii, 1194-1266
- Henryk I 1194-1197
- Fryderyk I 1198-1250
- Henryk II 1211-1242
- Konrad I 1250-1254
- Konradyn 1254-1258/1268
- Manfred 1258-1266
Dynastia Andegawenów Królowie Sycylii, 1266-1442 (od 1282 tylko w Neapolu)
- Karol I 1266-1285 (utrata Sycylii 1282)
- Karol II 1285-1309
- Robert Mądry 1309-1343
- Joanna I 1343-1382
- Karol III 1382-1386
- Ludwik I 1383-1384
- Władysław 1386-1414
- Ludwik II 1390-1399
- Joanna II 1414-1435
- René I 1435-1442
Dynastia Aragońska Królowie Sycylii, 1282-1409
- Piotr I 1282-1285
- Jakub I 1285-1295
- Fryderyk II 1296-1336
- Piotr II 1337-1342
- Ludwik 1342-1355
- Fryderyk III 1355-1377
- Maria 1377-1401
- Marcin I Młodszy 1395-1409
- Marcin II 1409-1410
Dynastia Aragońska Królowie Neapolu, 1442-1500
- Do Francji 1495.
- Podzielone między Francję a Hiszpanię 1501-1504, w całości do Hiszpanii 1504-1707, do Austrii 1707-1735.
Dynastia Burbonów Królowie Neapolu i Sycylii 1735-1806
- Karol III Burbon 1735-1759
- Ferdynand IV 1759-1806 (1806 utrata Neapolu - Napoleon tworzy nowe Królestwo Neapolu, po 1816 z pozostałych ziem powstaje Królestwo Obojga Sycylii)
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Literatura
- Giuseppe Bonomo, Pitrè la Sicilia e i siciliani, Sellerio, Palermo 1989.
- Isidoro La Lumia, Palermo, il suo passato, il suo presente, i suoi monumenti, Antares editrice, 2004, 1° edizione Pedone Lauriel, 1875.
- Francesco Renda, Storia della Sicilia , Sellerio, Palermo, 2003.
- Rosario Romeo, Il risorgimento in Sicilia, La Terza, Bari, 1982.
- Giuseppe Pitrè, La vita in Palermo cento e più anni fa, Editrice Il Vespro, Palermo, prima edizione Barbera, Firenze, 1904.
- Leonardo Sciascia, Le Parrocchie di Regalpetra- Morte dell’Inquisitore, La Terza, Bari,1982.
