Lech Neyman

Z Wikipedii

Lech Karol Neyman (ur. 7 lutego 1908 r. w Poznaniu, zm. 12 kwietnia 1948 r. w komunistycznym więzieniu na Mokotowie w Warszawie) – adwokat, oficer rezerwy Wojska Polskiego (podporucznik), działacz Młodzieży Wszechpolskiej i Obozu Narodowo-Radykalnego, członek Organizacji Wojskowej Związek Jaszczurczy i Narodowych Sił Zbrojnych oraz Służby Cywilnej Narodu i Organizacji Polskiej, komendant Okręgu VIII Krakowskiego, a następnie Okręgu I Pomorskiego NSZ, ps. "Wacław Górnicki", "Butrym", "Domarat", "Robert"

Był synem Teodora Neymana i Marty z domu Matczyńska. Uczęszczał do Gimnazjum im. Marii Magdaleny w Poznaniu. Następnie podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Poznańskim. Wstąpił wówczas do korporacji akademickiej Helonia. W latach 1931-1932 służył w Szkole Podchorążych Rezerwy. Następnie pracował w Prokuraturze Generalnej w Poznaniu. Należał do Młodzieży Wszechpolskiej i Obozu Narodowo-Radykalnego. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. jako adiutant w 56. Pułku Piechoty; wielokrotnie ranny, został inwalidą wojennym. W konspiracji związał się z Grupą "Szańca". Wraz ze Stanisławem Kasznicą organizował konspiracyjne struktury OW ZJ na Pomorzu i w Wielkopolsce. Po utworzeniu NSZ we wrześniu 1942 r., został członkiem cywilnej struktury Grupy "Szańca", czyli Służby Cywilnej Narodu, w której pełnił funkcję kierownika Wydziału Zachodniego. Sformułował wówczas koncepcję powrotu polskiej granicy zachodniej na linię rzek Odra i Nysa Łużycka. Zawarł ją w swojej broszurze pt. Szaniec Bolesławów. Napisał także kilka innych prac, m.in. Likwidacja niemczyzny, Problem wyznaniowy na Ziemiach Odzyskanych, Szlakiem Chrobrego, a wiosną 1944 r. ukończył studium pt. Polityczne podstawy polskiego programu morskiego. Jednocześnie był redaktorem naczelnym pisma "Naród i Wojsko". Pełnił też funkcję członka zespołu sądowniczo-badawczego NSZ. Od października 1943 r. był członkiem Komitetu Politycznego Organizacji Polskiej (tajnej struktury kierowniczej Grupy "Szańca"). W okresie od września 1944 r. do stycznia 1945 r. pełnił funkcję komendanta Okręgu VIII Krakowskiego NSZ. W grudniu 1944 r. został członkiem sądu oficerskiego przy Dowództwie NSZ. Od lutego do czerwca 1945 r. był organizatorem Obszaru Zachodniego NSZ, a jednocześnie od marca do kwietnia 1945 r. - komendantem Okręgu I Pomorskiego NSZ z siedzibą w Poznaniu. Rozpoczął planowane przez KG NSZ odtwarzanie sieci organizacyjnej NSZ na Pomorzu i przygotowania do utworzenia komendy Okręgu w Bydgoszczy. W kwietniu 1945 r. brał udział w organizowaniu Okręgu VII Śląskiego NSZ. W ramach OP był kierownikiem struktury p.n. Obóz Narodowy. 15 lutego 1947 r. został aresztowany przez UB wspólnie z ostatnim Komendantem Głównym NSZ Stanisławem Kasznicą. Był sądzony od 11 lutego do 2 marca 1948 r. przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie i skazany na karę śmierci. 12 maja 1948 r. został stracony w więzieniu mokotowskim.

3 lutego 2005 r. Wojskowy Sąd Okręgowy w Warszawie stwierdził nieważność wyroku śmierci na Lecha Neymana.