Leiszmanioza

Z Wikipedii

	Leiszmanioza
(leishmaniasis)
ICD-10:	B55
B55.0 Leiszmanioza trzewna
B55.1 Leiszmanioza skórna
B55.2 Leiszmanioza śluzówkowo-skórna
B55.3 Leiszmanioza niezidentyfikowana
B55.4 {{{X.4}}}
B55.5 {{{X.5}}}
B55.6 {{{X.6}}}
B55.7 {{{X.7}}}
B55.8 {{{X.8}}}
B55.9 {{{X.9}}}

Leiszmanioza skórna u dorosłego z Ameryki Środkowej.

Leiszmanioza (łac. leishmaniasis, ang. leishmaniasis) – grupa chorób pasożytniczych, wywoływanych przez wiciowce z rodzaju Leishmania. Przenoszona poprzez muchówki (moskity) z rodzajów Lutzomyia (w Nowym Świecie) i Phlebotomus (w Starym Świecie). Choroba wzięła swą nazwę od nazwiska szkockiego patologa Williama Booga Leishmana. To on w 1901 zidentyfikował obce organizmy w śledzionach osób zmarłych z powodu "gorączki z Dum-Dum".

Większość chorób z tej grupy może być przenoszona tylko pomiędzy zwierzętami, ale niektóre z nich mogą się przenosić (poprzez moskity) pomiędzy ludźmi. Zakażenie u ludzi powoduje 21 z ogólnej liczby 30 gatunków, które atakują zwierzęta. Niektóre z nich to L. donovani, L. mexicana, L. tropica, L. major i L. aethiopica.

[edytuj] Epidemiologia

Muchówka z rodzaju Phlebotomus.

Szacuje się, że w obszarze występowania leiszmaniozy mieszka 350 mln ludzi (88 krajów). Są to tereny sięgające od lasów deszczowych w Ameryce Południowej do pustyń Azji Zachodniej. 90% przypadków jednej z najgroźniejszych leiszmanioz - tzw. leiszmaniozy trzewnej występuje w Bangladeszu, Nepalu, Sudanie i Brazylii i z reguły wśród ubogich i słabo odżywionych mieszkańców. Na leiszmaniozę często zapadają też mieszkańcy Meksyku, Ameryki Środkowej i Południowej (oprócz Urugwaju i Chile), Azji (z wyjątkiem części południowo-wschodniej), Środkowego Wchodu, Afryki (w szczególności wschodnia i północna część) i południowej Europy. Ostatnio zauważa się także zwiększanie zasięgu leiszmaniozy w kierunku północnej części Teksasu^[1]. Leiszmanioza nie występuje natomiast w Australii i Oceanii.

W Polsce leiszmaniozę skórną stwierdza się najczęściej u turystów oraz u kierowców ciężarówek powracających z Bliskiego Wschodu lub osób, które spędzały wakacje nad Morzem Śródziemnym^[2].

Przypadki leiszmaniozy zostały odnotowane wśród żołnierzy amerykańskich stacjonujących w Iraku oraz wśród sił NATO w Afganistanie, o czym donosiły agencje prasowe^[3].

Ocenia się, że co roku na leiszmaniozę choruje 12 mln osób. Każdego roku odnotowuje się około 2 mln nowych zachorowań, z czego większość to leiszmaniozy skóry(około 1,5 mln), a 1/4 przypadków to leiszmanioza trzewna^[4].

[edytuj] Etiologia

Cykl życiowy leiszmanii.

Leiszmanioza jest roznoszona poprzez ukąszenie samic muchówek, możliwe jest też zarażenie poprzez rozgniecenie owada i wtarcie go do rany. Pasożyty są wprowadzane do krwi w postaci promastygotów. Ślina moskitów zawiera składniki powstrzymujące krzepnięcie krwi - peptydy rozszerzające naczynia krwionośne oraz enzymy o właściwościach przeciwzapalnych, przeciwkrzepliwych oraz znieczulających. Substancje te odgrywają dużą rolę przy transmisji pasożytów i spełniają rolę czynników wspomagających. Tzw. rezerwuar zarażenia stanowią zwierzęta dzikie (np. małpy, gryzonie) oraz domowe (najczęściej psy), chociaż w niektórych regionach rezerwuar stanowi też człowiek.

Odpowiedzialne za chorobę są wiciowce (Leishmania) z rodzaju świdrowców (Trypanosomatidae), które w swojej rozwojowej formie (leptomonas) żyją w układzie pokarmowym muchówek. Dopiero w układzie krwionośnym bądź limfatycznym zarażonego przez owada żywiciela osiągają formy dojrzałą (tzw. leiszmania). Pierwotniaki te przekształcają się z postaci wiciowej (występuje u muchówek i ma podłużny kształt) do bezwiciowej (występuje u zwierząt stałocieplnych i ma kształt owalny).

[edytuj] Rodzaje leiszmanioz

leiszmanioza trzewna (kala-azar, czarna febra, gorączka dum-dum) - wywoływana przez wiciowce Leishmania donovani, L. infantum i L. chagasi. Jest to jedna z najgroźniejszych odmian choroby. Najwięcej śmiertelnych epidemii ma miejsce w Indiach i Brazylii.
leiszmanioza skórna (biały trąd) - wywoływana przez wiciowce L. major, L. tropica, L. mexicana, L. aeothiopica. Występuje na Bliskim Wschodzie oraz w Brazylii i Peru.
leiszmanioza skórno-śluzówkowa (pendynka) - wywoływana przez L. brasiliensis. Atakuje mieszkańców Boliwii, Brazylii i Peru.

[edytuj] Objawy i przebieg

Przypadek leiszmaniozy skórnej z 1917 ze Środkowego Wschodu.

leiszmanioza trzewna - gorączka (z okresami nasilenia), obfite pocenie się, nudności, obrzęki, uczucie rozbicia, obecność płynu w jamie otrzewnej, spadek masy ciała, anemia i szary odcień skóry. Charakterystyczne jest też duże zwiększenie objętości śledziony. Skóra przybiera szare zabarwienie (stąd nazwa czarna febra). O przypadku leiszmaniozy trzewnej świadczy w szczególności gorączka trwająca dłużej niż dwa tygodnie i brak poprawy po zastosowaniu leków przeciwmalarycznych.
leiszmanioza skórna - owrzodzenia skóry, martwica tkanek pozostawiająca blizny po dłuższym czasie, trudno gojące się rany. Zmiany chorobowe obejmują najczęściej twarz, szyję, kończyny (generalnie odkryte części ciała).
leiszmanioza skórno-śluzówkowa - zniekształcenia twarzy, uszkodzenia tkanek miękkich, chrząstek i kości nosa.

W celu potwierdzenia rozpoznania etiologicznego choroby, pobiera się bioptaty ze szpiku kostnego, wątroby oraz rozmazy krwi w celu uwidocznienia pierwotniaków.

Leiszmanioza nierzadko występuje równocześnie z AIDS. Ocenia się, że 1,5% pacjentów z AIDS na południu Francji choruje na leiszmaniozę trzewną^[5].

[edytuj] Leczenie

Nieleczona leiszmanioza powoduje śmierć. Stosuje się kurację antybiotykową i leczenie związkami antymonu, takimi jak antymonoglukonian sodowy (związki antymonu ze względu na toksyczność są coraz rzadziej stosowane). W przypadku leiszmaniozy skórnej podaje się jeszcze ketokonazol. Na leiszmaniozę nie ma szczepionki, dlatego jedynym sposobem jej zapobiegania jest unikanie przebywania w rejonach siedlisk moskitów.

Przypisy

↑ Houston Chronicle: Texas Doctors Find Skin Disease Moving North
↑ [1]
↑ [2], [3], [4]
↑ [5]
↑ Bosch RJ, Rodrigo AB, Sanchez P. Presence of Leishmania organisms in specific and non-specific skin lesions in HIV-infected individuals with visceral leishmaniasis. Int J Dermatol. 2002.

[edytuj] Bibliografia

Inwazje i choroby pasożytnicze. W: Zbigniew Pawłowski: Choroby zakaźne i pasożytnicze. Zdzisław Dziubek (red.). Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, ss. 466-467. ISBN 83-200-2748-9.