Leon Billewicz

Z Wikipedii

Leon Billewicz (ur. 25 kwietnia 1870 w majątku Werbiczno, pow. Włodzimierz Wołyński, zamordowany w kwietniu 1940 w Charkowie) – pułkownik piechoty Armii Imperium Rosyjskiego i generał brygady Wojska Polskiego.

Ukończył Szkołę Junkrów w Kijowie i Oficerską Szkołę Piechoty w Sankt Petersburgu. Od 1893 oficer rosyjskiej piechoty. Brał udział w 1900 w interwencji rosyjskiej w Chinach i wojnie z Japonią w latach 1904-1905 dowodząc kompanią i batalionem. W czasie I wojny światowej, na froncie niemieckim, dowodził pułkiem piechoty. W 1915 ciężko ranny. Przeleżał kilka miesięcy w szpitalu, po czym powrócił na front.

Po rewolucji październikowej opuścił armię i randze pułkownika wstąpił do formującego się na Białorusi I Korpusu Polskiego pod dowództwem gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego. Początkowo zajmuje się sprawami organizacyjnymi korpusu, a w kwietniu 1918 objął dowództwo 6 Pułku Strzelców w 2 Dywizji Strzelców. Po rozwiązaniu 1 Korpusu w maju 1918 przybył do kraju, gdzie działał w konspiracji wojskowej, przygotowując grunt do objęcia władzy po Niemcach.

Od 4 listopada 1918 w Wojsku Polskim, początkowo dowódca Okręgu Wojskowego Radom, z zadaniem formowania tam pułku piechoty. Od stycznia 1919 dowódca 11 Pułku Strzelców Wielkopolskich w 3 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. W czerwcu 1919 z częścią pułku wyruszył na front ukraiński. W walkach dotarł nad rz. Zbrucz. We wrześniu wrócił do Wielkopolski, by pełnić służbę na linii demarkacyjnej polsko-niemieckiej. Od lutego do czerwca 1920 dowódca XXII Brygady Piechoty, która dowodził na froncie bolszewickim w składzie 17 DP na froncie litewsko-białoruskim. Generał brygady z 1 maja 1920 ze starszeństwem od 1 czerwca 1919. Od czerwca do października 1920 w dyspozycji ministra Spraw Wojskowych. Po rozejmie polsko-bolszewickim komendant punktu wymiany jeńców w Baranowiczach. Od marca 1921 komendant m. Brześć n/Bugiem, a później komendant Obszaru Warownego Brześć n/Bugiem. Ostatnie 4 lata służby (październik 1923 do kwiecień 1927) członek Oficerskiego Trybunału Orzekającego.

Od 30 kwietnia 1927 w stanie spoczynku, osiadł w majątku Werbiczno.

We wrześniu 1939 zgłosił się do służby do sztabu Naczelnego Wodza w Brześciu n/Bugiem i został wyznaczony na dowódcę garnizonu w Dubnie. Po napaści sowieckiej ewakuował się do Brzeżan, gdzie razem z gen. Aleksandrem Kowalewskim dowodził kombinowaną grupą operacyjną. Tam, po walce, dostał się do niewoli sowieckiej 19 września w m. Żurawno k/Stryja w czasie wycofywania grupy w kierunku granicy węgierskiej.

Więziony w Starobielsku przez NKWD. Zamordowany w Charkowie.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Aleksandra Kaczyńskiego z dnia 5 października 2007 został mianowany pośmiertnie do stopnia generała dywizji. ^[1] Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

[edytuj] Zobacz:

• Generałowie polscy
• Generałowie polscy w niewoli
• Generałowie w ujęciu historycznym - statystyka
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej awansowani w 2007 r.
• zbrodnia katyńska

[edytuj] Źródła

• T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, wyd. Editions Spotkania, Warszawa 1991, s. 75.
• H. P. Kosk, Generalicja Polska, t. 1, wyd. Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.
• Rocznik Oficerski z 1924, s. 117.
• Rocznik Oficerski z 1928, s. 878.

Przypisy